«Η σκηνή σου δίνει τεράστια δύναμη! Το μικρόφωνο, το πατάρι, η αίσθηση, τα πάντα. Σε φτιάχνουν, σε καυλώνουν όλα αυτά. Είναι περίεργο και υπεράνθρωπο πράγμα. Μου έχει τύχει να είμαι με πυρετό, να μην μπορώ να σηκωθώ από το κρεβάτι και με το που πατάω πάνω στο σανίδι, ξαφνικά να αποκτώ άλλη ενέργεια. Μου έχει τύχει επίσης, εκεί που χοροπηδούσα ανέμελος και ελεύθερος σαν κατσίκι, την άλλη μέρα να ξυπνήσω και να πονάνε τα κόκαλά μου γιατί το σώμα μου έδινε παραπάνω πράγματα… Κάποτε έπαιρνα δύναμη και ενέργεια από τις ανασφάλειές μου. Ίσως γιατί ήμουν ένα κλειστό εγωκεντρικό παιδάκι που δεν ανοιγόταν και δεν το έπαιζαν πολύ στο σχολείο. Ξαφνικά, βρήκα ένα χώρο στον οποίο μπορούσα να εκφραστώ, να μιλήσω, να είμαι εγώ. Από το ένα άκρο πήγα στο άλλο. Ξέρεις, αν στο δημοτικό σου κατεβάσουν τα παντελόνια μπροστά σε όλους, η ντροπή σε κατακλύζει, αλλά φτάνει και σε ένα στάδιο που της καίγεται η φλάντζα. Οπότε εκεί είναι που λες “χέστηκα”», δήλωσε o Πάνος Μουζουράκης σε συνέντευξή του στο περιοδικό Omikron.
Ο τραγουδιστής συνέχισε λέγοντας: «Έχοντας κάψει αυτή τη φλάντζα, δεν με ενοχλούσε πια το τι θα κάνω πάνω στη σκηνή. Την όποια μου ανασφάλεια τη χρησιμοποιούσα πάντα υπέρ μου. Μετά ξανακλείνει η φλάντζα της ντροπής, σαν παρθενοραφή και ντρέπεσαι. Και μετά πάλι το ξεπερνάς. Δεν είναι ότι είμαι ξεδιάντροπος, αλλά ξεπερνάς τα όριά σου στη σκηνή και το κάνεις για την προσωπική σου βελτίωση. Περνάς από πολλά στάδια… Η σχέση με τη σκηνή είναι ερωτική. Αυτό μου έλεγε τις προάλλες και ο Σαββόπουλος, που είχαμε βρεθεί για έναν καφέ και το συζητούσαμε. Τώρα πια η σκηνή με τρέφει. Κάποτε μου κάλυπτε τις ανασφάλειες, τώρα η σκηνή μου δίνει έκσταση. Μου δίνει απανωτούς οργασμούς. Μήπως να κόψουμε το sex; (γελά δυνατά). Μπα! Πολλές φορές έχουν συμβεί διάφορα περιστατικά με τους θαμώνες από κάτω. Γελούν, αισθάνονται οικεία μαζί σου, ανεβαίνουν ξαφνικά επάνω σε διακόπτουν και λες “ουάου, το ζω αυτό; Δεν μπορεί!”. Μαγεία!».
