Όσοι την ξέρουν καλά, λένε πως είναι πολύ δυναμική, άνθρωπος που δουλεύει σκληρά, με μία πολύ ιδιαίτερη και ευαίσθητη πλευρά. Η Εβελίνα Παπούλια, η πρωταγωνίστρια του «Μπρούσκο» του ΑΝΤ1, δεν είναι μόνο γνωστή, επιτυχημένη, αναγνωρίσιμη. Είναι πολλά μαζί.
Πάντως, όπως κι αν την γνωρίζαμε, το κομμάτι που θα έμενε αναλλοίωτο στη ζωή της, θα ήταν εκείνο της μητρότητας. Και ναι, όπως παραδέχεται και η ίδια στο περιοδικό “Down Town” της Κύπρου, είναι από τις κλασικές μητέρες: Λίγο αυστηρή, πολύ προστατευτική, αφοσιωμένη στο παιδί της, με τα όρια και τους κανόνες της.
Αποσπάσπατα από τη συνέντευξη της Εβελίνας Παπούλια
-Περίμενες αυτή την επιτυχία του «Μπρούσκο»;
Ναι, την περίμενα! Ειλικρινά την περίμενα, ήμουν σίγουρη ότι αυτή η δουλειά θα πάει πολύ καλά, λόγω ενστίκτου, αλλά κι επειδή πίστεψα εξ’ αρχής στο σενάριο της Βάνας Δημητρίου. Μου άρεσε η πλοκή, με κέρδισε αμέσως. Άσε που συνεργάζομαι με νέα και φρέσκα παιδιά, γεμάτα όρεξη. Ακόμη και οι σκηνοθέτες μας, Ανδρέας και Στάμος, δεν έχουν κλείσει ούτε τα 35!
– Θεωρείς ότι ο ρόλος της Δάφνης κατάφερε να «αποτινάξει» από πάνω σου την «Μαρίνα Κουντουράτου» των «Δύο ξένων»;
Ο ρόλος, ως ρόλος, έχει αποτιναχτεί από πάνω μου πολλά χρόνια τώρα. Απλώς, δεν υπήρχε η ανάλογη τηλεοπτική επιτυχία που θα κάλυπτε το προηγούμενο. Έχω κάνει πολλά πράγματα από τότε… Τον «Κόκκινο κύκλο», το «Πήρα κόκκινα γυαλιά», τους «Δαίμονες», τώρα το «Μπρούσκο». Δεν νιώθω ότι το κοινό που με παρακολουθεί έχει απορίες. Πάντα ήθελα να γίνω ηθοποιός, όχι star. Και το κυριότερο: όχι σταρ μέσα από κάποιον συγκεκριμένο ρόλο. Αυτό θα ήταν καταδίκη για μένα. Ο στόχος μου ήταν να πλάθω ρόλους και χαρακτήρες που υπάρχουν γύρω μας. Σήμερα, που είμαι σε αυτό το σίριαλ, χαίρομαι που πάει καλά, που ο κόσμος δείχνει να αγαπάει τη Δάφνη και να μας επιβραβεύει. Το κοινό αγαπάει τη Δάφνη, ίσως γιατί έχει το σκοτεινό της παρελθόν, αλλά ζει το παρόν της με αξιοπρέπεια, φοβερή ηθική, παλεύει για τα όνειρά της και, προφανώς, τους συγκινεί αυτός ο συνδυασμός. Άλλωστε, κανείς δεν είναι άμεμπτος – όλοι έχουμε κάνει πράγματα τα οποία μας κατατρέχουν με κάποιον τρόπο.
-Ένα από τα χαρακτηριστικά της Δάφνης (τον ρόλο που υποδύεται στο Μπρούσκο) είναι ότι, στο πρόσωπο του συζύγου της, αναζητά το πατρικό πρότυπο. Εσύ έτυχε ποτέ να κάνεις το ίδιο στο παρελθόν, με κάποιον σύντροφό σου;
Όχι, γιατί εγώ έτυχε να έχω καλό μπαμπά! Ποτέ δεν αισθάνθηκα παραμελημένη, πάντα ο πατέρας μου ήταν ένα από τα καλύτερα πρότυπα που είχα στη ζωή και γι’ αυτό δεν αναζήτησα το πρότυπο και τη φιγούρα του στις σχέσεις μου. Εξερευνώ αυτό που δεν ξέρω!
–Για σένα είναι εύκολο να διακόψεις έναν έρωτα όταν ξέρεις ότι είναι λάθος;
Εμένα δεν μου αρέσουν τα άρρωστα πράγματα και αυτού του είδους οι καταστάσεις. Δεν είμαι drama queen και γι’ αυτό δεν μπλέκομαι. Δεν προκαλώ τη μοίρα μου.
-Η κόρη σου, η Αφροδίτη, τι σου λέει για τα επαγγελματικά σου βήματα; Σου κάνει κριτική;
Πάντα. Μου λέει τις παρατηρήσεις της, είναι πάντοτε πολύ εύστοχη, τα συζητάμε, γιατί έχει μία πιο ώριμη ματιά για την ηλικία της.
-Είσαι rock μαμά ή αυστηρή;
Όχι, είμαι μία κανονική μητέρα που βάζει όρια. Υπάρχουν και οι δύο όψεις: και η cool πλευρά και η πιο αυστηρή. Βασικά, το μόνο που με αγχώνει με το παιδί, είναι η ευγένεια. Θέλω να είναι ευγενική, ό,τι κι αν γίνει – όχι, όμως, να γίνεται θύμα και να το καταπατούν. Δεν πιστεύω στην υπερβολή. Να λέει τη γνώμη της όταν αυτή θα είναι αντίθετη από κάποιου άλλου, αλλά να μη χάνει την ευγένειά της. Από αυτό πάσχουμε όλοι σήμερα. Εκεί χάσαμε πια τα όρια και γι’ αυτό επιμένω σ’ αυτό το κομμάτι.
-Δόξα ή χρήμα;
Μωρέ, πας καλά; Αυτά, αγάπη μου, πάνε μαζί πια. Όσο πιο ψηλά είσαι, τόσο πιο πολλά χρήματα έχεις. Ειδικά σήμερα, αυτά πάνε πακέτο, δεν μπορείς να τα διαχωρίσεις. Κάποτε δεν είχαν να φάνε, αλλά η δόξα τους ακολουθούσε. Τώρα πια είμαστε όλοι ένα είδος εμπορεύματος που, όσο «πουλάς» και «μετράς» στον χώρο, ανάλογα αμείβεσαι.
-Και πώς αισθάνεσαι ως «εμπόρευμα»;
Τι να σου πω; Είναι καλό να εργάζεσαι, να πληρώνεσαι από τη δουλειά σου και να ζεις αξιοπρεπώς. Εγώ αυτό κάνω. Βέβαια, πρέπει να κάνεις εκατό δουλειές πια για να επιβιώσεις, αλλά εντάξει…Θα τα βγάλουμε πέρα μωρέ, σιγά! Ό,τι δυσκολία και να έρθει στον Έλληνα, θα τα βγάλει πέρα. Αυτό είναι το μόνο που εκτιμώ στους Έλληνες.
