Ο Αργύρης Αγγέλου μίλησε στο «Down Town Κύπρου» για τον χαμό του πατέρα του και μοιράστηκε όσα έζησε και θυμάται από εκείνον. Υπήρξαν φορές που η δουλειά σου ήταν το καλύτερο «φάρμακο», ώστε να αποσπάσει τη σκέψη σου από δυσάρεστα γεγονότα; Ναι, βέβαια. Και πρόσφατα μάλιστα. Όταν ανεβαίνεις στη σκηνή, σου περνάνε όλα. Είτε έχεις το μάτι σου, το στομάχι σου, το δόντι σου, μόλις πατήσεις το πόδι σου στη σκηνή σού περνάνε όλα αμέσως. Ακόμα και στην πιο δύσκολη στιγμή που πέρασα μέχρι σήμερα -που ήταν ο θάνατος του μπαμπά μου- το ότι είχα παράσταση αμέσως μετά, ήταν μεγάλη παρηγοριά για μένα. Ξέρεις, όταν τα ακούγαμε από συναδέλφους αυτά, λέγαμε «αποκλείεται, αυτά δεν γίνονται!». Κι όμως, είναι απίστευτα λυτρωτικό. Γίνεται από μόνο του. Ανεβαίνεις και παίζεις. Δεν τολμώ να φανταστώ τι θα έκανα αν δεν είχα παράσταση εκείνο το βράδυ. Θα είχα τρελαθεί! Ενώ ήρθα εδώ, έπαιξα, πήρα τις πιο ζεστές αγκαλιές από τα υπόλοιπα παιδιά και ξέφυγε το μυαλό μου. Ήταν τρεις πολύ γεμάτες μέρες μέχρι να «φύγει» ο μπαμπάς μου, οπότε ένιωσα την ανάγκη να βρω τρόπο να ξεφύγω. Έστω για δύο ώρες, να μη σκέφτομαι. Και η παράσταση αυτή με λύτρωσε.
Τι έκανες αμέσως μετά από εκείνη την παράσταση; Πήγα με δύο πολύ καλές μου φίλες στο σπίτι, φάγαμε, είδαμε μία ταινία για να γελάσουμε και να ξεχαστούμε. Κάτσαμε μέχρι πολύ αργά και, όταν με πήρε ο ύπνος, έφυγαν.
Ξεπέρασες τον αρχικό πόνο της απώλειας; Το ενδεχόμενο της απώλειας το συνειδητοποίησα πολύ πριν φύγει από τη ζωή. Όταν μάθαμε ότι μπαίνει σε μία περιπέτεια και πως τα πράγματα θα ήταν δύσκολα. Κυρίως τότε ήταν που έκλαψα για εκείνον και ξέσπασα. Είναι περίεργο, δεν συνηθίζεται… Ακόμα είμαι στη φάση που προσπαθώ να το ανακαλύψω, να το συνηθίσω. Δεν ξέρω. Επειδή μεγάλωσα σε μία πολύ δεμένη οικογένεια, δεν είχαμε απώλειες. Ας πούμε, δεν γνώρισα ποτέ τον παππού και τη γιαγιά μου, οπότε δεν βίωσα και την απώλειά τους. Ξέρεις, τα ακούμε από τους γύρω μας, αλλά πάντα λέμε «σε μένα δεν θα συμβεί ποτέ!». Συνεπώς, η απώλεια ήταν και είναι πρωτόγνωρο συναίσθημα για μένα και θέλω χρόνο για να το διαχειριστώ.
Τι χρωστάς στο πατέρα σου; Τα πάντα! Τις αρχές μου, την αγωγή μου, τις βάσεις μου, τη ζωή μου ολόκληρη. Οι γονείς μου με έκαναν ό,τι είμαι σήμερα. Μου έδωσαν τα πάντα!
Με τον μπαμπά σου είχατε έρθει τόσο κοντά όσο θα ήθελες; Ναι, δεν νιώθω ότι έχω «χρωστούμενα». Είμαι ένας άνθρωπος που το λέει το «σ’ αγαπώ», που μοιράζεται, δεν κρατιέμαι. Κι είμαι πολύ χαρούμενος που πρόλαβε να δει όλα του τα παιδιά να κάνουν κάτι στη ζωή τους. Τα είδε αποκατεστημένα, τακτοποιημένα, είδε εγγόνια, τα ευχαριστήθηκε και, στο τέλος, χάρηκε κι εμένα που ήμουν ο μικρότερος. Είχε άγχος και αγωνία για μένα, αν θα τα καταφέρω κλπ. Και χαίρομαι που ποτέ δεν φοβήθηκα να πω «σ’ αγαπώ». Που ποτέ δεν έκανα δεύτερες σκέψεις για να εκφράσω τα συναισθήματά μου… Νιώθω τυχερός που έφτασα 35 χρονών και είχα και τους δύο μου γονείς. Είμαστε πέντε αδέρφια και ο μεγαλύτερος αδερφός μου είναι 52 χρόνων. Αυτός κι αν νιώθει τυχερός! Έχω φίλους που έχασαν τους γονείς τους στα 5 και στα 10 χρόνια της ζωής τους και πια δεν έχουν αναμνήσεις, εικόνες, τη μυρωδιά τους…
Ποιες ήταν οι τελευταίες σας κουβέντες; Τι είχατε συζητήσει; Θυμάμαι, είχαμε μιλήσει στο τηλέφωνο με τον μπαμπά μου και με ρώτησε «Πώς πάει η παράσταση; Πάτε καλά; Έχει κόσμο;». Πολύ καθημερινά πράγματα. «Μπαμπά, είσαι καλά;», τον ρώτησα, «Ναι, μια χαρά!», μου είπε. Ήταν πολύ δυνατός και πολύ αξιοπρεπής μέχρι το τέλος. Θαύμαζα και θαυμάζω τον πατέρα μου γιατί υπήρξε αγωνιστής – ακόμα και σε αυτό που πέρασε ήταν παλικάρι.
Θεωρείς ότι μοιάζεις στον χαρακτήρα με τον πατέρα σου; Δεν ξέρω… Καμιά φορά είμαι λίγο εγωιστής και αρκετά απόλυτος .
