Ο Αλέξης Γεωργούλης την τελευταία δεκαετία βρισκόταν μεταξύ Ελλάδας και Λος Άντζελες, έκανε σεμινάρια υποκριτικής, σεναρίου και παραγωγής, δούλεψε λιγότερο και κυρίως εξερεύνησε τη ζωή και τον εαυτό του.
«Είμαι πολύ περίεργος άνθρωπος. Κι αυτό είναι που με κρατάει σε εγρήγορση, ώστε μόλις εμφανιστεί κάτι να μπορώ να το αντιληφθώ. Θα έλεγα ότι είναι μια επέκταση της παιδικότητας, την οποία προσπαθώ να διατηρήσω – μάλλον επειδή είχα ωραία παιδικά χρόνια. Βασική αρχή της υποκριτικής είναι να έχεις τη νοοτροπία του παιδιού την ώρα που παίζεις. Να είσαι ευκολόπιστος – γι’ αυτό οι ηθοποιοί δεν μπορούν να γίνουν καλοί επιχειρηματίες. Κάπως έτσι είναι για μένα η ζωή. Η πραγματικότητα είναι αυτό που αποδεχθήκαμε. Γι’ αυτό όταν κάτι είναι θλιβερό, προσπαθώ να βρω λύσεις, να το δω από απόσταση» είπε ο 40χρονος σήμερα ηθοποιός σε συνέντευξή του στο Βήμα.
Μιλώντας για την υποκριτική σχολίασε: «Θα έπρεπε να μπει στα σχολεία, γιατί έτσι θα έδινε τη δυνατότητα στα παιδιά να σκέφτονται και τον άλλον, τον απέναντί τους. Μας κάνει καλύτερους ανθρώπους, άσχετα αν θα γίνουμε ή όχι ηθοποιοί. Αλλωστε είναι τόσο δύσκολο πράγμα να γίνεις ηθοποιός. Η σχολή υποκριτικής όμως μπορεί να σου μάθει τον μηχανισμό».
Σε ερώτηση τι πιστεύει για την διασημότητα, είπε: «Ούτε την τροφοδοτώ ούτε την ταΐζω. Προσπαθώ μερικές φορές να την εκμεταλλευθώ, χωρίς να την κάνω και επάγγελμα… Χρειάζεται η διασημότητα, αρκεί να μπορείς να τη χειριστείς. Τις περισσότερες φορές σε κερδίζει, δεν την κερδίζεις. Μοιάζει με το καζίνο. Και να κερδίσεις πού και πού, στο γενικό θα βγεις χαμένος».
