Η Άντζελα Δημητρίου, στα 61 της χρόνια, δεν διστάζει να παραδεχτεί τα λάθη που έχει κάνει εις βάρος του εαυτού της. Ένα από αυτά ήταν και ο τζόγος. Σε συνέντευξή της στο «ΕΓΩ» μιλάει για το σκληρό ναρκωτικό που «πότισε» για χρόνια το αίμα της αλλά και πως ένα θαύμα τη βοήθησε να σωθεί από αυτό.

-Ποιο ήταν το κυριότερο λάθος σου;

«Το μεγάλο λάθος μου είναι ότι κάποια στιγμή είχα μπλέξει πολύ άσχημα με τον τζόγο. Παρασύρθηκα από έναν άνθρωπο. Ο τζόγος είναι σαν ναρκωτικό, από τα πιο σκληρά μάλιστα».

-Έχασες το σπίτι σου στον τζόγο;

«Όχι. Στον τζόγο έχασα την ηρεμία μου, την προσωπικότητά μου και φυσικά τον κόπο μου. Για αυτό και θέλω να συμβουλεύω όσους ασχολούνται με τον τζόγο να τον κόψουν. Εδώ και τρία χρόνια έχω σταματήσει. Δεν το πιστεύει κανένας. Ξύπνησα ένα πρωί και είπα «Τι κάνεις; Έχεις πετάξει τον εαυτό σου σε έναν χώρο κλειστό, μέσα στην κάπνα, τη βρομιά, στον κάθε τρελαμένο. Εσύ μια τόσο δυνατή γυναίκα που ότι κατάφερες το έκανες με την αξία της φωνής σου,χωρίς να έχεις καν σπουδάσει, χωρίς καν να ξέρεις τι εστί μουσική». Αν με βάλεις σε ένα πιάνο και με ρωτήσεις τι νότα είναι αυτή, δεν ξέρω να απαντήσω».

Γιατί το έκανες;

«Αν δεν πήγαινα εκεί, ίσως να έκανα κάτι ακόμα χειρότερο. Μπορεί να είχα μπλέξει με ναρκωτικά ή και να είχα αυτοκτονήσει. Πέρασα αυτό που λένε έντονη κατάθλιψη. Από το 2007 που έχασα πρώτα τον αδερφό μου και έπειτα από τρεις μήνες τον μπαμπά μου, άρχισα να τρελαίνομαι. Περίμενα πως και πώς να τελειώσει η δουλειά μου το Σαββάτο,να πάρω τα λεφτά μου και να εξαφανιστώ μακριά από το παιδί μου και όλους. Δεν ήθελα τίποτα. Δεν καταλάβαινα τι έκανα. Ξύπνησα ένα πρωί πήγα στην Παναγία και την παρακάλεσα «Βοήθησέ με». Σε πληροφορώ ήταν σαν να έγινε θαύμα. Την άλλη μέρα δεν ήθελα να πάω στο καζίνο. Το σιχάθηκα».

Πόσα χρήματα έχασες;
«Αρκετά»

Πάνω από ένα εκατομμύριο ευρώ;

«Λιγότερα. Δεν κοιτώ τα λεφτά όσο το τι έχασα από τη ζωή μου. Είχα καβγάδες με το παιδί μου, τους δικούς μου ανθρώπους».

Πως λειτουργούσες όταν έχανες;

«Δεν με ένοιαζε. Δεν ήμουν εγώ. Όλοι με είχαν παρεξηγήσει. Δεν μου είχαν εμπιστοσύνη και δεν μου άρεσε καθόλου αυτό. Τώρα ξέρεις τι λένε; «Μα είναι αυτή;» Τραγούδησα σε καζίνο και δεν έβγαλα ούτε πέντε ευρώ να παίξω σε μηχανάκι. Είναι σκληρό ναρκωτικό το καζίνο. Δεν σε οδηγεί πουθενά. Γιατί δεν χαρίζει ποτέ, αλλά δανείζει. Εδώ άνθρωποι κοιμούνται στο δρόμο και εμείς να τρώμε τα χρήματα που μας δίνει ο Θεός εκεί; Όχι αγάπη μου. Εγώ έτσι ξύπνησα και είπα τέρμα. Είμαι πια μία χαρά με το παιδί μου,γιατί εκείνη την περίοδο είχαμε έρθει σε μεγάλη ρήξη, είμαι μία χαρά στη δουλειά μου αλλά και στις σχέσεις μου με τους υπόλοιπους ανθρώπους. Δεν θέλω κάτι άλλο».

Ο Στήβ Κακέτσης πάντως νομίζω σε αγάπησε.

«Και με αγαπάει ακόμα. Αυτή ήταν μια ιδιόρρυθμη σχέση. Ήταν ιδιάζουσα περίπτωση ο Κακέτσης. Πέρασα καλά μαζί του,αλλά μου έκανε και πολλά άσχημα πράγματα. Από τη μία μου έδειχνε το σωστό δρόμο και από την άλλη με οδηγούσε στον γκρεμό».

Με ποια έννοια το λες;

«Ο πρώτος διδάξας του καζίνο ήταν αυτός. Όταν αγαπάς έναν άνθρωπο, δεν τον πας μέσα στις λέσχες ούτε του μαθαίνεις να παίζει ζάρια, χαρτιά και στο καζίνο. Δεν τον γκρεμίζεις και τον καταστρέφεις γιατί έτσι θέλεις»