Πέρασαν μόλις δέκα χρόνια. Την περίμενα στο καμαρίνι του θεάτρου για τη συνέντευξη. Μπήκε στο θέατρο (esordio trionfale) εκνευρισμένη με κάποιον συνεργάτη της. Δεν με είχε δει. Ωχ είπα από μέσα μου…, κακή αρχή. Μα όταν με κοίταξε αισθάνθηκα την ηλιακή καταιγίδα να με διαπερνά.

Ένα τεράστιο χαμόγελο σ έκανε να νομίζεις ότι άναψαν τα φώτα της ράμπας. Τι χάρισμα. Κάναμε ένα τσιγάρο μαζί στο καμαρίνι της και μετά κατεβήκαμε στην σκηνή. Την δίκη της σκηνή!

Η συνέντευξη ήταν ευχάριστη ,αληθινή και μοναδική όπως μόνο η Ζωή θα μπορούσε να μου την έχει δώσει. Χάρισμα!.. Σε ευχαριστώ Ζωή!

Δείτε τη συνέντευξη εδώ: