Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα κατά του AIDS, την 1η Δεκεμβρίου, ο Μάκης Τσέλιος έδωσε μία συγκλονιστική συνέντευξη, μιλώντας για τον Γολγοθά που έζησε για εννιά μήνες δίπλα στον φίλο και συνεργάτη του Billy Bo, ο οποίος διεγνώστηκε με την ασθένεια αυτή.
Από τη στιγμή που οι γιατροί ανακοινώνουν στον Βασίλη πως έχει AIDS ο Μάκης Τσέλιος, δεν έφυγε στιγμή από κοντά του και έγινε ο φύλακας-άγγελός του.
«Τον Σεπτέμβριο του 1986, ο Βασίλης κάνει εξετάσεις και πληροφορείται πως έχει τον ιό του AIDS. Ποτέ δεν έμαθε πώς κόλλησε, καθώς, εκείνη την εποχή κανείς δεν έπαιρνε προφυλάξεις στο σεξ» όπως επισημαίνει ο Μάκης Τσέλιος στο περιοδικό People.
«Όταν αυτό γίνεται γνωστό στους κοσμικούς κύκλους, ξεκινάει μια παράνοια άνευ προηγουμένου. Ο Ελληνοαμερικανός αποφασίζει να κλείσει το κατάστημα Billy Bo στη Νέα Υόρκη, φοβούμενος πως ο κόσμος δεν θα ψωνίζει λόγω της ασθένειας του Βασίλη.» αποκαλύπτει ο σπουδαίος Έλληνας σχεδιαστής. Μάλιστα όπως λέει, την ίδια αντιμετώπιση είχε κι εκείνος από τον κόσμο καθώς τον απέφευγαν, μήπως είχε κολλήσει κι εκείνος την ασθένεια. «Πέρασαν πολλά χρόνια μέχρι να με καλέσει κάποιος για φαγητό στο σπίτι του.» αποκάλυψε.
«Ο Βασίλης προφυλάχτηκε από εμένα στο μέγιστο βαθμό. Έχτισα έναν τοίχο πολύ ψηλό, ώστε να μην τον ακουμπά τίποτα. Αυτός ήταν και ο μεγάλος μου αγώνας. Να τον κρατήσω στη ζωή και να τον προστατέψω, ώστε να μη μαθαίνει τίποτα από αυτά που λέγονταν. Ήθελα να έχει τις καλύτερες δυνατές συνθήκες σχετικά με το πρόβλημα της υγείας του, να μη συναντήσει πουθενά την απόρριψη. Και το κατόρθωσα.» τόνισε.
Ο Μάκης Τσέλιος είναι εκείνος που θα τον αποχαιρετήσει για τελευταία φορά στις 13 Ιουνίου του 1987. «Ο Βασίλης έφυγε με αξιοπρέπεια, χωρίς κακία για τους ανθρώπους. Εγώ πέρασα δύσκολα, καθώς αντιμετώπισα μεγάλο πόλεμο από τα συγγενικά του πρόσωπα, αλλά πλέον τους έχω συγχωρέσει και μιλάμε» δήλωσε και ξεκαθάρισε πως πλέον δεν εκκρεμεί καμία δικαστική διαμάχη ανάμεσα σε εκείνον και την οικογένεια του Βασίλη, όσον αφορά περιουσιακά στοιχεία και την κοινή τους εταιρεία. «Ο Βασίλης είναι πάντα στο μυαλό μου. Υπάρχει ένα κενό πολύ μεγάλο. Ακόμα και σήμερα, πολλές φορές, όταν αναφέρομαι στα επαγγελματικά μου, λέω “εμείς” αντί για “εγώ”».
