Μάνα είναι μόνο μία και η Δέσποινα Καμπούρη μέσα από το προσωπικό της blog «P.S. I love you», δήλωσε το πρωί μέσα από λέξεις και έντονα συναισθήματα, πόσο ερωτευμένη είναι με τις δυο της κόρες…
«Είχα ξεχάσει πώς είναι να είσαι συνέχεια στο σπίτι με ένα μωρό, να μην εργάζεσαι και να κάνεις όλη μέρα δουλειές. Full time μαμά, νοικοκυρά δηλαδή. Δε λέω… Στην αρχή είναι ωραία. Όλοι χρειαζόμαστε ξεκούραση. Πόσο μάλλον μία έγκυος με 17 επιπλέον κιλά πάνω της, μέσα στο κατακαλόκαιρο και ένα πεντάχρονο να διεκδικεί την προσοχή της συνέχεια, έχοντας καταλάβει ότι κάτι θα αλλάξει σύντομα στην οικογένεια. Πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά; Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα!
Κι έτσι έγινε. Άλλαξαν οι ισορροπίες στο σπίτι. Πλέον έχω να φροντίζω δυο παιδιά. Ένα νήπιο και ένα βρέφος που με έχει απόλυτη ανάγκη. Η Έλενα ήθελε πολύ αυτό το μωρό γι’ αυτό και ήρθε η δεύτερη εγκυμοσύνη. Σε δεύτερη φάση ικανοποίησα κι εγώ το μητρικό μου ένστικτο, αφού ήθελα βαθιά μέσα μου να ξαναζήσω τη μητρότητα από την αρχή. Όμως χάρη στην επιμονή της Έλενας ενεργοποιήθηκε. Δεν ξέρω αν θα έμπαινα ξανά σε αυτή τη διαδικασία αν δε το ήθελε η ίδια.
Ήμουν σίγουρη ότι η Έλενα θα γίνει μία αξιολάτρευτη μεγάλη αδερφή. Αυτό που δεν είχα υπολογίσει ήταν το πώς θα επαναπροσδιοριζόταν η σχέση μου μαζί της. Δε γύρισα μόνη μου στο σπίτι μετά από ένα επαγγελματικό ταξίδι. Γύρισα με ένα μωρό στην αγκαλιά, κατευθείαν από το μαιευτήριο. Ήταν όλα λίγο μουδιασμένα στην αρχή. Από την πρώτη μας συνάντηση στην αίθουσα ανάνηψης μετά τον τοκετό, τις επισκέψεις μας στο καφέ του μαιευτηρίου, μέχρι την αγκαλιά μας στο σπίτι μετά από τόσες μέρες απουσίας… Κάτι είχε αλλάξει. Όχι σε μέγεθος, όχι σε αγάπη και συναισθήματα. Μα σε προσέγγιση και συμπεριφορά. Η Έλενα έγινε κτητική με το μωρό. Νομίζει ότι της ανήκει και δεν επιτρέπει σε κανέναν να το αγγίξει. Με μένα άρχισε να αντιδρά. Δεν με ακούει όταν της ζητώ να κάνει κάτι, με αγνοεί πολλές φορές, μου αντιμιλάει και με κάνει να αισθάνομαι τύψεις για ένα μυστήριο λόγο που δεν μπορώ να προσδιορίσω.
Την πρώτη μέρα μου ήρθε βαρύ. Άρχισα να κλαίω και να νιώθω ενοχές. “Μήπως την αγαπάω λιγότερο από το μωρό; Μήπως δεν της δίνω τόση σημασία όσο πριν; Δεν είμαι καλή μαμά… Διαχωρίζω τα παιδιά μου…”.
Άφησα τις μέρες να κυλήσουν χωρίς να πιέζω καταστάσεις. Και κατάλαβα ότι τώρα την αγαπώ πιο πολύ από ποτέ. Περισσότερο από πριν! Είναι τόσο μικρή κι όμως τόσο μεγάλη ταυτόχρονα.. Η Έλενα έμαθε να κάνει παραχωρήσεις και υποχωρήσεις χωρίς να της το υποδείξει κανείς. Υπεραγαπάει το μωρό, αλλά ταυτόχρονα με εκδικείται με τον τρόπο της. Αθόρυβα. Κι αυτό είναι που πονάει περισσότερο. Βλέπω στο κινητό μου παλιές φωτογραφίες της τότε που ήταν κι αυτή μωρό και συγκινούμαι. Πόσο μεγάλωσε το κορίτσι μου. Τόσο ώστε να καταφέρνει να “παίζει” με τα συναισθήματά μου.
Της επαναλαμβάνω συνέχεια και με κάθε ευκαιρία ότι είναι η πρώτη μου μεγάλη αγάπη και παντοτινή. Ότι εκείνη με έμαθε να αγαπάω τόσο μοναδικά κι αυτό δε θα αλλάξει ποτέ. Και εκείνη μου απαντά αφοπλιστικά: “Τώρα θα πρέπει να μας αγαπάς και τις δυο το ίδιο!”. Το λέει και το εννοεί. Ορθά κοφτά.
Η Έλενα είναι από αυτά τα παιδιά που λες “Τι ψυχούλα είναι αυτό το παιδάκι!”. Τόσο που καμιά φορά κρύβει τα αισθήματά της για να μην στενοχωρήσει τους άλλους. Πριν λίγες μέρες ήρθε ο νονός της στο σπίτι να μας δει. Άνοιξε το ντουλάπι με τα ποτήρια και πήρε μία κούπα που είχε πάνω εκτυπωμένο το πρόσωπο του μωρού. Μας την έκαναν δώρο στο Ρέα ως ενθύμιο τοκετού. Δεν ήμουν μπροστά, όμως κατάφερα να ακούσω την Ελενα να λέει χαμηλόφωνα στο νονό της, “Εμένα δε μου είχαν φτιάξει τέτοια κούπα όταν γεννήθηκα!”. Αυτό ας πούμε είναι κάτι που δε θα μου το έλεγε ποτέ ευθέως. Με πείραξε που αισθάνθηκε έτσι. Κατάλαβα ότι κρύβει μέσα της πράγματα που δεν λέει και δεν εκφράζει.
Προσπαθούμε κάθε μέρα να ασχολούμαστε μαζί της. Να της αφιερώνουμε όσο περισσότερο χρόνο μπορούμε. Όμως, αυτή η μετάβαση δεν είναι εύκολη για κανέναν. Ούτε για εκείνη, ούτε για εμάς, ούτε για τους παππούδες και τις γιαγιάδες.
Είμαι σίγουρη ότι όλες οι μαμάδες που έκαναν δεύτερο παιδί και μάλιστα του ίδιου φύλου, το έχουν περάσει. Ξέρω ότι χρειάζεται ιδιαίτερος χειρισμός για να μη μείνουν τραύματα στην ψυχή της Ποκαχόντας μου, την μικρής μου Ινδιάνας. Ποντάρω όμως στο δυναμικό της χαρακτήρα και στο άστρο που έχει πάνω από το κεφαλάκι της από τη μέρα που γεννήθηκε. Ξέρω ότι θα τα καταφέρουμε για μία ακόμη φορά. Με αγάπη όλα θα γίνουν!
Καλή σας ημέρα!»
