Στα δεκαοκτώ της ήταν η πρώτη Ινδή, που  πήρε μέρος στα παγκόσμια καλλιστεία«Μις Κόσμος’2000» και βγήκε πρώτη. 

Από τότε μέχρι σήμερα πολλά άλλαξαν στην ζωή και την καριέρα της,πρωταγωνίστησε στην αμερικάνικη σειρά «Quantico», ενσαρκώνοντας μία πράκτορα του FBI και κέρδισε το βραβείο κοινού.

 Υπέγραψε συμβόλαιο με την Universal και από άσημη μοντέλα στην Νέα Υόρκη, βλέπει το κασέ της τώρα  να ανεβαίνει .

H 33χρονη σήμερα Priyanka Chopra, είναι αδύνατον να περάσει απαρατήρητη. Έχει εκατομμύρια followers στα social media και άλλους τόσους, που παρακολουθούν κάθε της κίνηση.

Αυτή είναι μέχρι στιγμής η ζωή της πρώτης Νοτιοασιάτισσας, που πρωταγωνίστησε σε αμερικάνικη σειρά και ετοιμάζεται για τα γυρίσματα της   πολυαναμαινόμενης  κινηματογραφικής μεταφοράς του Baywatch.

  Η Chopra δεν υπερασπίζεται την ταμπέλα της «διάσημης του Μπόλιγουντ» που της έχουν κολλήσει  και συμπληρώνει «Είμαι περήφανη που κατάγομαι από την Ινδία, αλλά δεν νομίζω ότι αυτό πρέπει να λειτουργεί σαν ταμπέλα. Αυτό δεν συμβαίνει με άλλες ηθοποιούς . Για παράδειγμα δεν λέμε «η Ισπανίδα διάσημη Πενέλοπε Κρούζ» ή «η Ιταλίδα στάρ Σοφία Λόρεν». Οπότε γιατί το Μπόλιγουντ να προσδιορίζει εμένα;»


Χαμένη ανάμεσα σε κάστινγκ, σενάρια και γυρίσματα η πρώην «Μις Κόσμος» λατρεύει να μεταμορφώνεται και να «τσαλακώνεται»,ανάμεσα στα πλάνα και στους ρόλους που υποδύεται μέσα σε αυτά …


«Το πιο δυνατό περιεχόμενο αυτή την εποχή, το βρίσκει κανείς στις τηλεοπτικές σειρές . Και ευτυχώς υπάρχουν πολλοί, δυνατοί εμβληματικοί ρόλοι για τις γυναίκες. 


Το Quantico είναι ένα καλό παράδειγμα . Πότε ήταν η τελευταία φορά που είδαμε κάποια πράκτορα του FBI να ντύνεται ινδικά, να έχει τσαγανό, να μην λογαριάζει κανέναν και ταυτόχρονα να φλερτάρει; 



Οι ταινίες από την άλλη, παραπάνε για ψυχαγωγία. Κάθε ταινία που βγαίνει είναι υπερπαραγωγή, τις λατρεύω , αλλά τα καλά σενάρια -και μη με παρεξηγήσετε- τα βρίσκει κανείς κυρίως στην τηλεόραση ».


Τι 30. τι 40, τι 50. Η διάδοχος της Pamela Anderson αναλύει τα ηλικιακά της όρια  σε σχέση με την ωριμότητα και τα θέλω της : «Στα 20 μου, είχα απίστευτη ενέργεια . Έκανα skydiving, bungee jumping, κυνηγούσα την αδρεναλίνη .


Τώρα που είμαι στα 30’s έχω αφιερώσει όλη μου την ενέργεια στην δουλειά, αν και κάποιες φορές υπερβάλλω.



Στην δεκαετία των 30 όμως είσαι αρκετά λογική, για να ξέρεις κάποια πράγματα καλύτερα, αλλά και αρκετά χαζή για να κάνεις χαζά πράγματα ».

Όσο για την σχέση της με τα social media, η Ινδή καλλονή νιώθει τυχερή   που οι χρήστες του διαδικτύου δεν της κάνουν επιθέσεις λεκτικές, αλλά περιμένουν για το τι θα τους πει…


«Είναι περίεργο. Δεν είμαστε ανεκτικοί πλέον και όσο περισσότερη φωνή μας δίνουν, τόσο περισσότερο κρυβόμαστε πίσω από την ανωνυμία γράφοντας σαχλαμάρες.



Πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι να σε παρενοχλήσουν, ιδίως αν είσαι δημόσιο πρόσωπο .Αυτό είναι το καταστροφικό της δουλειάς: ότι ο κόσμος σε περιμένει «εκεί έξω» για να σε κρίνει .



Είναι το τίμημα που πρέπει να πληρώσεις , αλλά νομίζω ότι είμαι τυχερή που ο κόσμος έχει τουλάχιστον την διάθεση να με ακούσει μέσα από τα social media και μου αρέσει που έχω αυτό το πλεονέκτημα .



Μιλάω όταν θέλω εγώ και, αντί να ασχολούμαι με τους εμπαθείς,ασχολούμαι με τα εκατομμύρια των ανθρώπων που μου δίνουν κουράγιο να πάρω ρίσκα».

Κι από το Quantico που την καθιέρωσε ως ηθοποιό, στο αμερικανικό κοινό στην «χρυσή» πρόταση για την κινηματογραφική μεταφορά του Baywatch…


« Ήμουν μεγάλη fan του Baywatch στα νιάτα μου. Οπότε είναι ευχάριστο που συμμετέχω σε αυτή την ταινία και θα έχω τον πρωταγωνιστικό ρόλο. 


Όταν με γνώρισαν οι παραγωγοί πίστεψαν ότι ο ρόλος αυτός μου ταιριάζει γάντι». 


Τα επαγγελματικά της καλά κρατούν, στην συνέντευξή της στο αμερικάνικο Εsquire η Chopra «ξεφυλλίζει» τις παιδικές της αναμνήσεις, με πρωταγωνιστή πάντα τον πατέρα της…


«Όταν ήμουν μικρή, ο πατέρας μου με φώναζε «Μπανταρέλα» γιατί λερωνόμουν συνέχεια-«μπαντάρ» λέγεται ο πίθηκος στη γλώσσα μας .



Όλο έτρεχα, έσπαγα πράγματα και γενικά έδειχνα ότι δεν μπορούσα να συμβαδίσω με τους γύρω μου.

Πάντα μου έλεγε ο μπαμπάς :«Μην ανησυχείς για το πως θα χωρέσεις σε γυάλινα παπούτσια .


Αν χρειαστεί , σπάστα ! Τον έχασα πριν από δύο χρόνια από καρκίνο . Προτού πεθάνει, του ζήτησα να γράψει «Daddy’s Little girl» σε ένα χαρτί .



Όταν μου το έστειλε, το έκανα τατουάζ στον καρπό μου και του το έδειξα . Έκλαψε από συγκίνηση .

Έτσι, θα τον κουβαλάω πάντα μαζί μου…»