Ο Αντώνης Λουδάρος σε πρόσφατη συνέντευξή του μίλησε για την απώλεια των δικών του ανθρώπων που τον σημάδεψε, αλλά και για την υιοθεσία του.
«Με είχε υιοθετήσει η θεία μου, η αδερφή της μαμάς μου. Με υιοθέτησε όταν «έχασα» τη μητέρα μου. Τη δεύτερη μητέρα μου την «έχασα» πρόσφατα, το 2014. Επαγγελματικά έχω κρατήσει το όνομα του μπαμπά μου. Το όνομα της υιοθεσίας είναι άλλο. Στα επίσημα χαρτιά έχω δύο επώνυμα. Μπόρεσα να «μεταμορφώσω» τη θεία μου σε μάνα και πριν «φύγει» να της πω: «Σ’ έχω αγαπήσει βαθιά». Μέναμε μαζί, με μεγάλωσε, από την ηλικία των 13-24 χρονών, που άνοιξα κι εγώ τα φτερά μου» είπε ο ηθοποιός στο Λοιπόν και συνέχισε: «Πολύ εύκολα θα μπορούσα να σου πω την απώλεια δικών μου ανθρώπων. Όμως, αυτή η απώλεια μπορεί να φαίνεται ότι είναι αυτό που σε φτάνει στον πάτο, αλλά είναι σαν βατήρας για να πας πιο ψηλά. Πώς μπορείς κάτι κακό να το μεταμορφώσεις σε κάτι που θα σε κάνει καλύτερο. Όλες οι απώλειες που μου έχουν προκύψει μου αποκάλυψαν πράγματα που με έκαναν καλύτερο. Ο θάνατος της μητέρας μου σε τρυφερή ηλικία με έκανε να πω στον εαυτό μου: «Αντώνη, στάσου στα πόδια σου». Ο θάνατος του πατέρα μου επίσης. Ο θάνατος της δεύτερης μητέρας μου, γιατί είμαι υιοθετημένος, μου έδειξε το δρόμο προς την αγάπη. Μπόρεσα πριν «φύγει» να της δείξω πόσο την αγάπησα. Της το είχα πει».
