Η Τζένη Μπαλατσινού πόζαρε με φυσικό μακιγιάζ στο φακό του Κώστα Αυγουλή για τις ανάγκες του περιοδικού «ΓΥΝΑΙΚΑ» και μίλησε για όλα.
– Πώς ξεκίνησε η σχέση σου με τη μόδα και πώς εξελίχθηκε μέσα στα χρόνια; Αγοράζεις παρορμητικά, δηλαδή συναισθηματικά ή πιο συνειδητά; Τα ρούχα είναι ένα αισθητικό περίβλημα ή ένα κουκούλι άνεσης και ασφάλειας; Τι είναι κομψότητα για σένα;
«Η μόδα είναι είναι ένα όμορφο παιχνίδι μέσα από το οποίο μπορείς να παρουσιάσεις τον εαυτό σου, όχι να τον κρύψεις. Μου αρέσουν οι άνθρωποι που έχουν ένα συνεπές προσωπικό στιλ. Μου δημιουργούν ασφάλεια. Για μένα ως κομψότητα, ορίζεται η ευγένεια, όχι όμως με την έννοια του πρωτόκολλου, αλλά με αυτή της ελευθερίας που έχουμε ως κοινωνικά όντα. Ας πούμε ότι είναι η αρετή του να κρατάς την αμεσότητα στα πράγματα. Δεν αγοράζω παρορμητικά, αλλά είμαι πολύ γρήγορη στο να επιλέξω. Συνήθως δεν μπαίνω καν στο δοκιμαστήριο. Είμαι χαρούμενη για μερικά ακριβά κομμάτια που έχω στην ντουλάπα μου, γιατί είναι διαχρονικά και με βγάζουν πάντα από τη δύσκολη θέση και τα διλήμματα σχετικά με το τι να φορέσω. Δεν αντιλαμβάνομαι τη μόδα με την επιτακτική της διάθεση, αλλά ως έμπνευση. Μου αρέσουν τα ρούχα που μπορούν να φορεθούν από το πρωί στο γραφείο μέχρι το βράδυ, αλλάζοντας απλώς ένα παπούτσι. Θέλω να νιώθω άνετα μέσα σε αυτά και να μπορώ να κάτσω όπως με ευχαριστεί στο πάτωμα, σε ένα σκαμπό ή σε μία θέση κινηματογράφου.»
– Είσαι από τις γυναίκες με πολλούς γνωστούς, περιστασιακούς ή επιφανειακούς και ελάχιστους κοντινούς ανθρώπους. Από επιλογή ή από καχυποψία; Για ποιες σχέσεις στη ζωή σου έχεις μετανιώσει και ποιες έχεις χειριστεί λάθος; Η μοναξιά έχει πολλά πρόσωπα τελικά; Ποιοι σε στηρίζουν στη νέα σου ζωή;
«Όπως οι περισσότεροι άνθρωποι, έχω πολλούς γνωστούς, αλλά ελάχιστους φίλους.. Από επιλογή, όχι από καχυποψία… Για να μη μοιράζομαι άσκοπα. Η επικοινωνία κια η κατανόηση φέρνουν κοντά τους ανθρώπους – δύο στοιχεία που προϋποθέτουν θάρρος. Πιστεύω βαθύτατα στην συντροφικότητα και στην ένωση, αυτό όμως δεν μπορεί να σου συμβεί πολλές φορές στη ζωή. όλοι οι άνθρωποι που περνάνε από τη ζωή μας περιστασιακά, επιφανειακά, με διάρκεια ή χωρίς, έρχονται για να μάθουμε κάτι. Δεν έχω μετανιώσει για καμία μου σχέση, φιλική, προσωπική ή επαγγελματική. Πιστεύω στον έρωτα γιατί δεν είναι μια τυχαία κατάσταση, αλλά μια βαθιά υπαρξιακή πραγματικότητα. Είναι μια μοιραία συνάντηση ζωής. Ερωτευόμαστε χωρίς δίκτυ προστασίας κι αίσθηση κινδύνου, χωρίς να χαλιναγωγούμε το ένστικτο. Κι αυτό είναι το ωραίο. Αλλά συμβαίνει λίγες φορές. Μοναξιά δεν έχω νιώσει, τη μοναχικότητά μου όμως την επιδιώκω. Μου δίνει δύναμη, μπορώ και συντονίζομαι κάνοντας “αφωνία”. Δεν πιστεύω στα στηρίγματα, οι άνθρωποι στηρίζονται και καταρρέουν μόνοι τους. Μπορείς να ακούσεις πολύ όμορφα πράγματα από ανθρώπους που σε αγαπάνε, αλλά τις λύσεις θα τις βρεις μόνος σου.»
– Κλείνοντας τα μάτια σου, χωρίς να σκεφτείς τι έχει μεγαλύτερη σημασία για σένα αυτή την στιγμή; Ποια είναι η απόλυτη προτεραιότητά σου; Πώς βλέπεις τη ζωή σου σε πέντε χρόνια από τώρα;
«Να παρέχω ηρεμία και ασφάλεια στα παιδιά μου και να μπορώ να διευρύνω τους ορίζοντές μου και να εξελίσσομαι».
