Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπως το Facebook και το Twitter, αποτελούν εμπόδιο στη διαδικασία του πένθους και της συγχώρεσης, προειδοποιούν Βρετανοί και Αμερικανοί ειδικοί.
Τα post και οι εικόνες που αποτυπώνουν τη ζωή μας -λένε- παρατείνουν τον πόνο μιας απώλειας, είτε αυτή οφείλεται σε χωρισμό/διαζύγιο είτε σε θάνατο.
Για τον άνθρωπο, όμως, κάθε απώλεια -από μία απόλυση έως ένα θάνατο- ισοδυναμεί με πένθος, από το οποίο κάθε άνθρωπος χρειάζεται τον χρόνο του για να συνέλθει.
«Όταν μας συμβαίνουν άσχημα πράγματα, με τον καιρό τα ξεχνάμε και τα αφήνουμε πίσω μας – και γι’ αυτό θεωρείται “γιατρός” ο χρόνος», είπε ένας από τους κορυφαίους επιστήμονες της Βρετανίας, ο σερ Νάιτζελ Σάντμπολτ, καθηγητής Τεχνητής Νοημοσύνης και επικεφαλής της Επιστημονικής Ομάδας Παγκόσμιου Ιστού & Ίντερνετ στο Πανεπιστήμιο του Σάουθαμπτον.
«Όταν, όμως, είναι κάποιος διαρκώς αντιμέτωπος με τις αναρτήσεις του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τα σχόλια των άλλων, αναβιώνουν διαρκώς στη μνήμη του οι τραγικές στιγμές που έχει περάσει».
Έτσι, αντί να νιώθει παρηγοριά, οι εικόνες και τα μηνύματα μπορεί να επιτείνουν την οδύνη του.
«Ένα από τα πράγματα που έχει μάθει να κάνει ο άνθρωπος για να αντιμετωπίζει τις δυσκολίες της ζωής, είναι να ξεχνάει. Δεν έχουμε τέλεια μνήμη και έως πρότινος δεν είχαμε στη διάθεσή μας τέτοιου είδους μέσα που να μας φέρνουν σε συνεχή επαφή με το παρελθόν».
Από την πλευρά του, ο δρ Βίκτωρ Μάγιερ-Σένεμπεργκερ, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, επισήμανε πως όταν βλέπουμε στο διαδίκτυο το προφίλ ανθρώπων που μας έχουν κάνει κακό, εμποδίζουμε την ικανότητά μας να συγχωρούμε.
«Οι ψυχολόγοι μας λένε ότι η λήθη και η συγχώρεση είναι αλληλένδετα», είπε. «Καθώς συγχωρούμε κάποιον, ο εγκέφαλος αμβλύνει την ανάμνηση του κακού, διότι δεν είναι πλέον σχετική με τον τρόπο που βλέπουμε αυτόν τον άνθρωπο. Το να συγχωρέσουμε, όμως, είναι πολύ δύσκολο δίχως να ξεχάσουμε – και τα μέσα μαζικής δικτύωσης δεν μας αφήνουν να ξεχάσουμε».
