Ο εγκέφαλος των χορευτών παρουσιάζει ιδιαιτερότητες στη δομή του, οι οποίες έχουν αναπτυχθεί για να μπορούν να περιστρέφονται δίχως να ζαλίζονται, σύμφωνα με μία νέα μελέτη.
Όπως αναφέρουν επιστήμονες από το Imperial College του Λονδίνου, οι ιδιαιτερότητες αυτές σημαίνουν ότι καταστέλλονται τα μηνύματα από το εσωτερικό του αυτιού προς τον εγκέφαλο.
Οι ερευνητές εκτιμούν ότι το εύρημά τους μπορεί να βοηθήσει τους πάσχοντες από χρόνιους ιλίγγους.
Ο ίλιγγος είναι το ψευδές αίσθημα κίνησης όταν στην πραγματικότητα κάποιος είναι ακίνητος. Για τους περισσότερους ανθρώπους είναι ένα παροδικό πρόβλημα, αλλά σε μερικές περιπτώσεις επιμένει για χρόνια.
Όταν κάποιος γυρνάει ή περιστρέφεται πολύ γρήγορα, κινείται το υγρό που υπάρχει στον λαβύρινθο του αυτιού – μία δομή που βρίσκεται βαθιά στο εσωτερικό του.
Όταν η κίνηση του ατόμου σταματήσει, το υγρό εξακολουθεί για λίγη ώρα να κινείται, γι’ αυτό και αισθανόμαστε προσωρινά πως ακόμα περιστρεφόμαστε.
Οι χορευτές, ιδίως του μπαλέτου, προπονούνται σκληρά για να μπορούν να περιστρέφονται (δηλαδή να κάνουν πιρουέτες) γρήγορα και για πολλή ώρα, χωρίς να ζαλίζονται.
Για να τα καταφέρουν, εστιάζουν την προσοχή τους σε ένα σημείο στο πάτωμα και μαθαίνουν να είναι το κεφάλι τους το τελευταίο που θα περιστραφεί και το πρώτο που θα επιστρέψει στη θέση όπου βλέπουν αυτό το σημείο.
Στη νέα μελέτη, η οποία δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Cerebral Cortex», συμμετείχαν 29 μπαλαρίνες και 20 συνομήλικές τους αθλήτριες της κωπηλασίας.
Οι ερευνητές τις έβαλαν σε μία καρέκλα που περιστρεφόταν γρήγορα. Όταν σταματούσε η περιστροφή της, οι εθελόντριες έπρεπε να πιέζουν ένα χερούλι αναλόγως με το πόσο γρήγορα ένιωθαν ότι εξακολουθούν να περιστρέφονται.
Επιπλέον, υποβλήθηκαν σε μαγνητικές τομογραφίες εγκεφάλου.
Η αίσθηση της συνεχιζόμενης περιστροφής στις χορεύτριες ήταν πολύ πιο σύντομη απ’ ό,τι στις κωπηλάτριες, ενώ όσο πιο έμπειρες ήταν οι χορεύτριες τόσο λιγότερο ζαλίζονταν μετά την ακινητοποίηση της καρέκλας.
Οι μαγνητικές τομογραφίες, εξάλλου, έδειξαν ότι υπήρχαν διαφορές μεταξύ των δύο ομάδων σε δύο τμήματα του εγκεφάλου.
Το ένα είναι η παρεγκεφαλίδα (το τμήμα του εγκεφάλου όπου υπόκεινται σε επεξεργασία τα αισθητήρια ερεθίσματα από τον λαβύρινθο) και το άλλο ο εγκεφαλικός φλοιός (το τμήμα του εγκεφάλου που αντιλαμβάνεται τον ίλιγγο).
«Δεν είναι χρήσιμο για έναν χορευτή να αισθάνεται ότι ζαλίζεται ή να χάνει την ισορροπία του εν όσω χορεύει, γι’ αυτό και με τα χρόνια προσαρμόζεται ο εγκέφαλός του στις απαιτήσεις του επαγγέλματός του», δήλωσε ο επικεφαλής ερευνητής δρ Μπάρι Σίμουνγκαλ, από το Τμήμα Ιατρικής του Imperial.
«Πρακτικά, αυτό σημαίνει ότι με το πέρασμα του χρόνου ελαττώνονται τα μηνύματα που φθάνουν από το αιθουσαίο σύστημα του λαβυρίνθου στον εγκέφαλο.»
Αν μπορέσουμε να στοχεύσουμε στα ίδια τμήματα του εγκεφάλου σε πάσχοντες από χρόνιους ιλίγγους, θα μπορέσουμε να βρούμε νέους τρόπους για να τους αντιμετωπίσουμε», πρόσθεσε.
