Σίγουρα έχετε όλοι ακούσει ή διαβάσει για το σύνδρομο της «άδειας φωλιάς». Όταν τα παιδιά φεύγουν από το πατρικό σπίτι για να σπουδάσουν ή να μείνουν μόνα τους και οι γονείς μετά από πολύ καιρό μένουν πάλι μόνοι τους. Τότε λοιπόν ξεκινάει ένας νέος κύκλος ζωής και καλούμαστε να τον βιώσουμε και να οργανώσουμε εκ νέου τη ζωή μας. 

Αποφάσισα σήμερα να γράψω για αυτό διότι για μένα προσωπικά είναι ότι το πιο επίκαιρο. Σκέφτηκα δε ότι σίγουρα δεν είμαι η μόνη που καλείται να αντιμετωπίσει τη νέα αυτή πραγματικότητα … 

Προ ημερών λοιπόν μας έφυγε και το δεύτερο  παιδί .. και από συνολικά πέντε στο σπίτι έχουμε μείνει συνολικά τρεις … Από ένα συνεχόμενο πήγαινε-έλα με φωνές και γέλια εφήβων επικρατεί σχεδόν εκκωφαντική ησυχία. Ψάχνω να βρω που να δώσω σημασία, ποιος μ’έχει ανάγκη και που να στρέψω την προσοχή μου. Δεν φανταζόμουν ότι η αναχώρηση του δεύτερου παιδιού θα ήταν όσο δύσκολη -για να μην πω πιο δύσκολη- από αυτή του πρώτου … Πίστευα ότι θα μπορούσα εύκολα να υπεκφύγω των αρνητικών συναισθημάτων αφού «έχω ήδη την εμπειρία» ! Όμως δεν συμβαίνει ακριβώς έτσι .. μάλλον το αντίθετο. Όσα παιδιά και να έχεις, θα νιώσεις τα ίδια, και, παραπάνω καθώς κάθε φορά το κενό γίνεται μεγαλύτερο. Στη δική μας περίπτωση, από τρία, μείναν δύο, από δύο έμεινε ένα και σε λιγότερο από έναν χρόνο από ένα θα μείνει κανένα!! Ακόμα και αν έχω προετοιμάσει τον εαυτό μου, πάρα την υποτιθέμενη «εμπειρία» μου και τις συνθήκες τις πανδημίας που αλλάζουν κάπως τα δεδομένα, τα συναισθήματα των γονιών όταν φεύγουν τα παιδιά από το σπίτι για το επόμενο κεφάλαιο της ζωής τους παραμένουν ακριβώς τα ίδια. 

Ανάμεικτα συναισθήματα υπερηφάνειας, ευτυχίας και ικανοποίησης αλλά και μία αίσθηση απέραντου κενού, θλίψης, στεναχώριας, δυσφορίας, ματαίωσης μέχρι και φόβου σε πνίγουν. Τουλάχιστον, εμένα με έπνιξαν και συνεχίζουν να με πνίγουν από καιρού εις καιρόν, κάτι σαν ένα τσουνάμι συναισθημάτων που έρχεται και φεύγει. 

Γρήγορα αντιλήφθηκα ότι θα πρέπει να βρω τους κατάλληλους τρόπους για να τα βγάλω πέρα και να εισέλθω με αξιοπρέπεια, αυτογνωσία, αυτό-προστασία αλλά και αυτό-βελτίωση σε αυτή τη νέα φάση της ζωής μου. 

–    Το σημαντικότερο εδώ είναι να αναγνωρίσω, να αποδεχτώ και να εκφράσω αυτά τα συναισθήματα προκειμένου να μάθω και να τα αυτορυθμίζω. Μόνο έτσι μπορώ να εστιάσω στα θετικά συναισθήματα και να μειωθεί η ένταση των αρνητικών. Η πρακτική mindfulness αλλά και απλές μέθοδοι σύνδεσης με τον εαυτό μου όπως η επαφή με την φύση, η πρακτική αναπνοών όταν με πνίγει το άγχος και η τήρηση ημερολογίου ή απλά, όπως κάνω σήμερα, η καταγραφή των σκέψεων μου με βοηθούν στην θετική αυτό-υποστήριξη μου.

–    Θα πρέπει να αναγνωρίσω ότι πλέον έχει αλλάξει ο ρόλος μου ως μητέρα . Μέχρι τώρα ο ρόλος μου αυτός ήταν αναπόσπαστο μέρος της ταυτότητας μου και τώρα καλούμαι να συνειδητοποιήσω ότι ο γονεϊκός μου ρόλος αλλάζει (Grover & Dang, 2013). Μέχρι τώρα η ανατροφή των παιδιών μου ήταν από τις προτεραιότητες μου, τώρα αλλάζουν οι ανάγκες τους και παράλληλα αλλάζει ο ρόλος μου. Ας κάτσω λοιπόν να αναλογιστώ και να εξερευνήσω τη νέα αυτή τροχιά που παίρνει η σχέση μου με τα παιδιά μου και πως θα καλύψω καλύτερα τις νέες ανάγκες των παιδιών μου αλλά και τις ανάγκες της σχέσης μου με αυτά. Πλέον σταματώ να τους δίνω οδηγίες, να τους λέω τι πρέπει να διορθώσουν, να παρεμβαίνω συχνά μάλιστα με αρκετά αδιάκριτο τρόπο. Αντ’αυτού μαθαίνω να γίνω σύμβουλος τους ή ακόμα καλύτερα διακριτική πηγή έμπνευσης και γνώσης, όταν και όποτε μου το ζητούν με τον τρόπο τους. Το γεγονός ότι αλλάζει ο ρόλος μου δεν σημαίνει ότι αποδυναμώνεται αυτός αλλά απλά αλλάζουν τα δεδομένα και οι συνιστώσες. 

–    Αλλάζει η καθημερινότητα μου, αυτό είναι δεδομένο. Άρα βρίσκω δημιουργικούς τρόπους να προσαρμοστώ αλλάζοντας τις καθημερινές δραστηριότητες μου και καταναλώνοντας την ενέργεια μου αλλού. Είναι επιτέλους ο κατάλληλος χρόνος για να παρακολουθήσω αυτά σεμινάρια που ήθελα τόσο καιρό να παρακολουθήσω, να κάνω μαθήματα φωτογραφίας που πάντα ήθελα να κάνω, να διαβάσω τα βιβλία που δεν είχα ποτέ τον χρόνο και την ενέργεια να διαβάσω, να δω τις φίλες μου και να μην έχω το άγχος να γυρίσω στο σπίτι «για να βρουν τα παιδιά φαγητό» όταν γυρίσουν από το σχολείο. Να κάνω τα ταξίδια που θέλω πραγματικά να κάνω και όχι αυτά που «θα ευχαριστήσουν τα παιδιά». Να εστιάσω σε μένα, με απλά λόγια. Ευκαιρία είναι ίσως να κάνω και κάποιες αλλαγές στη δουλειά μου, μέχρι και να αλλάξω δουλειά αφού θα έχω παραπάνω ελεύθερο χρόνο. 

–    Η άδεια φωλιά επηρεάζει άμεσα και την σχέση μου με τον πατέρα των παιδιών μου, τον σύντροφο της ζωής μου. Προφανώς δεν είμαι μόνη σε όλο αυτό. Δεν νιώθω μόνο εγώ όλη αυτή την αναστάτωση και καλά θα κάνω να μοιραστώ μαζί του τα συναισθήματα μου, τις σκέψεις μου και τις ανησυχίες μου γι’αυτήν την μετάβαση για να είμαστε πραγματικά μαζί σε όλο αυτό, όπως είμασταν και στα προηγούμενα. Είναι ευκαιρία να περάσουμε ποιοτικό χρόνο μαζί, να επαναπροσδιορίσουμε τη σχέση μας, να έρθουμε αντιμέτωποι ο ένας με τον άλλον με θετικό τρόπο, για να εστιάσουμε στη σχέση μας, στο μέλλον μας και στο τί μας ευχαριστεί να κάνουμε μαζί, ως ζευγάρι, και όχι μόνο ως γονείς. 

Συνοπτικά λοιπόν, ναι, το σύνδρομο της άδειας φωλιάς είναι δύσκολο να ξεπεραστεί. Αλλά αναλογίζομαι ότι είναι μόνο ένα στάδιο από το οποίο περνάμε όλοι οι γονείς. Οι καλύτεροι σύμμαχοί μας είναι η αποδοχή της κατάστασης, η κατανόηση, και οι ενεργές και εστιασμένες προσπάθειές μας για να αντιμετωπίσουμε το νέο στάδιο αυτό με θετικότητα.
 

 

Από την Health Coach, Ιζαμπέλ Ραζή

www.isabellerazis.com

www.instagram.com/isabellerazis

 

Κάντε like στη σελίδα μας στο Facebook και ακολουθήστε μας στο Instagram γιατί το govastileto.gr σας πηγαίνει παντού