Η Αλίκη Κατσαβού έδωσε πρόσφατα μία εκ βαθέων συνέντευξη στο περιοδικό «Λοιπόν» και μεταξύ άλλων αποκάλυψε αν έχει μιλήσει στον μικρό Φοίβο για τον θάνατο του μπαμπά του, Κώστα Βουτσά.
Μια διαφορετική εποχή λόγω της προσωπικής σου απώλειας, αλλά και λόγω της νέας κατάστασης.
Ναι, κι αυτό γίνεται με βίαιο τρόπο τώρα, λόγω της πανδημίας, αλλά κάθε άνθρωπος οφείλει να οραματίζεται το μέλλον για να μπορέσουμε να προσαρμοστούμε σε νέα πράγματα. Ο καθένας πρέπει, από καθετί που συμβαίνει, να σκέφτεται την καλή πλευρά του πράγματος, δηλαδή τι μαθαίνουμε από την εμπειρία αυτή και πώς μπορούμε να το αξιοποιήσουμε μελλοντικά.
Η ζωή σου σε πρώτο πλάνο έχει τον Φοίβο και μετά την καλλιτεχνική σου δραστηριότητα;
Εννοείται, ακριβώς εκεί βρίσκω τον εαυτό μου. Η μητρότητα είναι το νούμερο ένα και η καλλιτέχνιδα πρέπει να βρίσκει διέξοδο δημιουργίας – έτσι θα κινηθώ στη ζωή μου από εδώ και πέρα. Το παιδί μου είναι προτεραιότητα. Μέσα σε όλα αυτά που περνάμε κάτι που απασχολεί το μυαλό μου είναι πώς θα φέρνω την τέχνη μου κοντά στον κόσμο. Το παιδί που έχω φέρει στον κόσμο έχω υποχρέωση να το μεγαλώσω σ’ ένα υγιές περιβάλλον, με μια μαμά που θα παραμείνει υγιής ψυχικά, πνευματικά και σωματικά, έτσι θα τα καταφέρω.
Στον Φοίβο λείπει ο μπαμπάς του, τον ζητάει;
Ο Φοίβος έχει μια υγιή αντίδραση στο πένθος, ευτυχώς, έχει δυνατό χαρακτήρα, δεν παρουσιάζει παράξενες συμπεριφορές, αλλά αναμενόμενες. Στεναχωριέται, αναζητάει τον μπαμπά του, είναι μια ηλικία που δεν μπορεί να κατανοήσει το τετελεσμένο, το αμετάκλητο του θανάτου. Αυτό με αναγκάζει να βρίσκομαι στη δύσκολη και την αμήχανη θέση, αρκετές φορές, να εξηγώ το γεγονός, το τι έχει συμβεί.
Του έχεις μιλήσει ανοιχτά για το θάνατο του πατέρα του;
Ναι, οι ειδικοί με συμβούλεψαν να μιλήσω στον Φοίβο ανοιχτά, ξεκάθαρα και με απλά λόγια. Εξηγώντας το ιατρικό συμβάν, ότι είναι ασφαλής, ότι δεν κινδυνεύουμε όλοι ανά πάσα ώρα και στιγμή να πεθάνουμε και ότι συνέβη για συγκεκριμένους λόγους. Είναι δύσκολο κομμάτι για τα παιδιά αυτής της ηλικίας, δεν μπορούν να καταλάβουν το αμετάκλητο, ότι ο μπαμπάς δεν θα επιστρέψει. Αυτό καλούμαι να αντιμετωπίσω με ψυχραιμία, να εξηγώ ξανά και ξανά, όσες φορές χρειάζεται… Τις περισσότερες φορές είναι χαρούμενος, παίζει ωραία, αλλά είναι και μερικές στιγμές που με ρωτάει, που τον θυμάται ή συσχετίζει κάποιο γεγονός με κάτι που είχε ζήσει μαζί του… Αυτά ζούμε σε σχέση με το πένθος.
Εσύ του ανακοίνωσες το θλιβερό γεγονός;
Ναι, εγώ του το ανακοίνωσα, διάλεξα μια ήσυχη στιγμή, που ήμουν ήρεμη, ψύχραιμη και δεν έκλαιγα, όπου του εξήγησα με απλά λόγια τι έχει συμβεί.
Όταν σου ανακοινώθηκε η τραγική απώλεια, ποια ήταν η πρώτη αντίδραση; Ήσουν «προετοιμασμένη», καθώς ο Κώστας Βουτσάς αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας, οπότε υπήρχε το ενδεχόμενο να μην τα καταφέρει;
Ήμουν ρεαλίστρια, ήξερα από την αρχή, μπαίνοντας σε αυτή την ιστορία, αφού είχα ερωτευθεί αυτόν τον άνθρωπο, το λογικό θα ήταν να «φύγει» εκείνος πρώτος. Βέβαια, η ζωή έχει πολλές ανατροπές, θα μπορούσε να είχε συμβεί το αντίθετο. Οι στατιστικές ήταν εναντίον, αυτό όμως δεν σήμαινε ότι δεν κατέρρευσα την ώρα που μου ανακοινώθηκε… Κανείς, ποτέ, δεν περιμένει ότι θα «φύγει», ακόμα κι αν βρίσκεται 19 μέρες μέσα στην εντατική. Περίμενα ότι αυτός ο άνθρωπος θα νικήσει… Ο Κώστας ήταν «η ενσάρκωση, η έννοια της ζωής», αυτό είπε και η Νίκο, η μικρότερη κόρη του. Δεν περιμένεις ότι θα τελειώσει, είναι αιώνιος… είναι ανεξάντλητος. Όταν έρχεσαι αντιμέτωπη με το τετελεσμένο, λες: «Εντάξει, το ήξερα, γιατί στεναχωριέσαι, ήταν μεγάλος, ήξερες ότι θα συμβεί… Συνέβη νωρίτερα απ’ ό,τι περίμενα…», θέλει χρόνο για να το τακτοποιήσω μέσα μου.
Πώς είναι να μιλάς για τον Κώστα Βουτσά, όταν εκείνος δεν είναι πια μαζί σου;
Ο Κώστας είναι εδώ, δεν το λέω μεταφυσικά, αλλά γιατί είναι τόσο μεγάλο το έργο του. Καθημερινά στα κανάλια παίζονται δύο ταινίες του. Το έργο του θα είναι εδώ για εκατοντάδες χρόνια.
Παρακολουθεί τις ταινίες του μπαμπά του ο Φοίβος;
Ναι, τον βλέπει στις ταινίες και τον αναγνωρίζει, αλλά δεν ρωτάει, χαίρεται, ενώ παράλληλα κάνει κι άλλα πράγματα.
Πώς καταφέρνεις να μην κλαις και να συγκρατείς τον πόνο σου μπροστά στο γιο σου;
Δεν κλαίω ποτέ μπροστά στον Φοίβο, είναι θέμα χαρακτήρα, έτσι ήμουν όλη μου τη ζωή, δεν κλαίω μπροστά σε άλλους. Βρίσκω τις στιγμές που θα είμαι μόνη μου, τη νύχτα…
Πλέον με το παιδί μένετε στην παλιά σου γειτονιά…
Φύγαμε από το Κολωνάκι όσο ζούσε ο Κώστας, τότε μετακομίσαμε, ένα χρόνο πριν, τον Απρίλιο. Του άρεσε πολύ η γειτονιά του Νέου Κόσμου, αλλά και στη γειτονιά άρεσε πολύ ο Κώστας. Κατέβαινε κι έπαιζε Τζόκερ.
Κάντε like στη σελίδα μας στο Facebook και ακολουθήστε μας στο Instagram γιατί το govastileto.gr σας πηγαίνει παντού!
