Πριν από λίγα χρόνια πλειστηρίασαν την τριώροφη κατοικία του Γιάννη Βόγλη, που διατηρούσε στην Γλυφάδα. Ο ηθοποιός μίλησε για το περιστατικό στο περιοδικό ΕΓΩ:«Συνέβη και ήταν σοκαριστικό. Πόνεσα πολύ, όταν έχασα το σπίτι. Θα ήμουν αναίσθητος να πω ότι δεν πόνεσα. Έχω την αρχή όμως, πώς όταν κλείσει ένα θέμα ανήκει στο παρελθόν. Δεν το διαγράφω αλλά έχει φύγει. Με ενδιαφέρει να ζω το παρών και να κοιτάζω το μέλλον. Το παρελθόν έχει κλείσει».
Σχετικά με τους τοκογλύφους που τον εκβίαζαν, ο ηθοποιός λέει χαρακτηριστικά: «Ναι. Οι τοκογλύφοι με εκβίασαν πάρα πολύ. Όταν δανειζόμουν χρήματα για να μπορέσω να προχωρήσω το σπίτι, επειδή μου ήρθαν ανάποδα τα πράγματα, δέχθηκα μεγάλο εκβιασμό. Σήμερα το ανάλογο κάνει η τράπεζα. Έχεις σκεφθεί ποιο είναι το τοκοχρεολύσιο αν πάρεις εκατό χιλιάδες ευρώ; Θα πληρώσεις άλλα τόσα σε δέκα είκοσι χρόνια».
Και προσθέτει: «Όχι. Δέχθηκα κάποιες ψιλοαπειλές τύπου «Εμείς σπάμε πόδια και χέρια». Ήταν από κάτι μούτρα τοκογλύφους στους οποίους είπα :«Ελάτε όποτε θέλετε να μου σπάσετε και τα χέρια και τα πόδια και να δούμε ποιος θα βγει μαχαιρωμένος». Φτάνεις σε ακραίες καταστάσεις. Τώρα πια αυτό που είναι δύσκολο είναι η ανεργία που συνδυάζεται με την αδυναμία της πληρωμής. Είναι πολύ σοβαρό κοινωνικό πρόβλημα. Αν δεν έχει χρήματα ένας άνθρωπος πώς να πληρώσει τις τράπεζες. Από την άλλη η εφορία βρήκε χιλιάδες τρόπους για να βάζει αυθαίρετα το χέρι στην τσέπη κάθε πολίτη. Η αναλγησία του κράτους και η έλλειψη κοινωνικής πρόνοιας είναι το μεγαλύτερο έγκλημα που εφαρμόζει αυτή η κυβέρνηση».
Τέλος ο Γιάννης Βόγλης δεν διστάζει να πει: «Όταν τελείωσε ήταν σα να έφυγε μία ταφόπλακα από πάνω μου. Όταν συνέβη είπα στη γυναίκα μου «Του χρόνου θα σου έχω πάρει ένα άλλο σπίτι». Ήρθαν όλα ευνοϊκά, πήρα το σπίτι με δάνειο και μπόρεσα και το εξόφλησα».
Και τονίζει: «Το μόνο που φρόντισα ήταν να το πάρει κάποιος συγγενής, από το να πάει σε χέρια ξένων. Αυτό με πονούσε περισσότερο παρά το ότι χάνω το σπίτι. Τούβλα είναι. Δενόμαστε με τα πράγματα χωρίς λόγο. Όταν παλιώσει η καρέκλα δεν την πετάς; Γιατί δε δένεσαι, δε λες: «Ήταν η αγαπημένη μου καρέκλα»; Αντικείμενο, ύλη είναι. Με ενδιαφέρει περισσότερο η πνευματική- ψυχική ηρεμία και η επικοινωνία με τους ανθρώπους, παρά κάθε τι υλικό».