Για την οικογένεια που δεν γνώρισε ποτέ, την μητέρα του, την ζωή του στο ορφανοτροφείο αλλά και την πρόσφατη γνωριμία με τα τέσσερα αδέρφια του, μίλησε σε πρόσφατη συνέντευξη του πασίγνωστος Έλληνας κωμικός ηθοποιός.
Θυμάσαι καθόλου τη μητέρα σου; «Καθόλου. Ήμουν 4-5 όταν πέθανε, αλλά το έμαθα αργότερα. Δεν έχω πει ποτέ τις λέξεις «μαμά», «μπαμπά», «αδέλφια»! Με το θάνατο της διαμελίστηκε όλη η οικογένεια. Μένει ένας 40άρης, ψηλός, αγέρωχος άντρας, με γαλανά μάπα με πολλές ικανότητες με πέντε παιδιά μόνος του και καταρρέει. Αν ο πατέρας μου δεν ήταν κωφός, θα ήταν το λιγότερο υπουργός! Η διαολιά που με διακατέχει, η σπιρτάδα, τα γρήγορα αντανακλαστικά της επιβίωσης που έχω οφείλονται σε αυτόν», εξομολογειται στο περιοδικό YOU ο Θανάσης Βισκαδουράκης.
Με τον πατέρα σου ποιες είναι οι σχέσεις σου πια; «Αποδέχτηκα πέρυσι τη συγγνώμη του για την κακή συμπεριφορά του έναντι όλης της οικογένειας. Του είπα ότι εγώ ήδη τον έχω συγχωρέσει. Το μεγαλύτερο σοκ για μένα ήταν όταν με ξαναέδιωξε για δεύτερη φορά από το σπίτι. Όταν ήμουν μωρό και δραπέτευσα από τις καλόγριες στη Θήβα για μια καλύτερη ζωή. Τότε εκείνος μου είπε «δεν έχεις καμία δουλειά εδώ»! Είναι πολύ δύσκολο να βρεθείς ξαφνικά σε μια μεγαλούπολη, να δεις τρόλεϊ, αυτοκίνητα, οχλαγωγία, φασαρία, κορναρίσματα και πολυκατοικίες Σε μια μέρα έβγαλα κοκκινίλες στο κορμί μου. Έπαθα τέτοιο σοκ που έμεινα τόσο εκτεθειμένος, μπρός γκρεμός και πίσω ρέμα, Θήβα ή Αθήνα, τίποτε από τα δυο, ο οργανισμός μου δεν άντεξε!»
Τι σχέση έχεις με τα τέσσερα αδέλφια σου; «Γνωριστήκαμε πρόσφατα. Η Πόπη, 11 χρόνια μεγαλύτερη μου ζει στον Καναδά και στενοχωριέται γιατί δεν έχουμε προλάβει να αγαπηθούμε. Ο Αντώνης, είναι κωφοί, συνταξιούχοι πλέον, 14 χρόνων έφτιαχνε παπούτσια στα εργοστάσια του Πετρίδη και του Φειδά. Ο Νίκος από τα 16 του έχει περιπλανηθεί στα καράβια, ο Δημήτρης, κωφός, ένα εξαιρετικά ταλαντούχο παιδί, ζωγράφος, δουλεύει στην ΕΥΔΑΠ και τελευταίος -ο πιο κοντός-είμαι εγώ. Έχω έρθει κοντά με τον Νίκο, ο οποίος έχει δύο καταπληκτικές κόρες. Τη μία, την Αριάδνη, την έχω βαφτίσει. Τώρα που μεγαλώσαμε μιλάμε πιο ελεύθερα, δεν τον φοβάμαι».
Γιατί τον φοβόσουν; «Γιατί δεν τον γνώριζα. Αυτός γνώριζε την ύπαρξη μου, αλλά εγώ όχι, δεν είχαμε επαφή. Είμαι το μόνο μέλος της οικογένειας που δεν ήξερα ότι έχω αδέλφια!»
Πότε το έμαθες; «Όταν πέρασα περιοδεύων!»
Όταν σε επισκεπτόταν ο πατέρας σου στο Ίδρυμα δεν σου είχε πει ότι έχεις αδέλφια; «Δεν μου είχε πει τίποτα. Ασε που ένοιωθα πολύ άσχημα όταν ερχόταν. Ο λόγος ήταν απλός… Επειδή μιλούσε στην γλώσσα των κωφών τα υπόλοιπα ατίθασα 16 παιδιά με κορόιδευαν και ήθελα να του δώσω μπουνιά στη μούρη, να σταματήσει να μιλάει με τα χέρια (χα, χα)! Μου εξήγησε κανείς τι εστί κωφός για να το καταλάβω; Ερχόταν δύο φορές το χρόνο, έφερνε γάλατα και απορρυπαντικά μαζί με αυτά που του ζητούσα, μια μπάλα δερμάτινη και μια εμφάνιση του Ολυμπιακού, που δεν μου τα έδωσαν ποτέ», καταλήγει.
