Ώριμη και γεμάτη αλήθεια η πριγκίπισσα της ποπ σκηνής των ’90’s μίλησε στο περιοδικό “ΕΓΩ” για όλα! Μεταξύ άλλων μίλησε για την κατάθλιψη που πέρασε αλλά και για τον πόλεμο που δέχθηκε. Ο λόγος για τη Βικτώρια Χαλκίτη.
– Από τα μέσα της δεκαετίας του ’90, που τα τραγούδια σου γνώριζαν την απήχηση και την αγάπη του κοινού, μέχρι τη συνεργασία σου με τον Φοίβο το 2007, μεσολάβησε ένα διάστημα σιωπής. Τι συνέβη;
Ήταν μια δύσκολη περίοδος για εμένα. Είχα φύγει από τη δισκογραφική εταιρεία που άνηκα, ένιωθα μεγάλη απόρριψη, πέρασα αρκετά δύσκολα μέχρις ότου δούλεψα με την Άννα Βίσση σε μια σειρά συναυλιών που έκανε στην Αυστραλία. Εκεί αναθεώρησα πολλά πράγματα μέσα μου. Ουσιαστικά ξεκίνησα από το μηδέν, όχι ως ένα “μικρό όνομα” που ανοίγει το πρόγραμμα και λέει τραγούδια του, αλλά κάνοντας φωνητικά. Αυτό στην αρχή ήταν ψυχολογικά δύσκολο, αλλά όταν πέρασε, αντιλήφθηκα ότι το καθετί είναι στο μυαλό μας. Σημασία έχεις να κάνεις ό,τι αγαπάς.
– Πέρασες κατάθλιψη εκείνο το διάστημα;
Ναι βίωσα κατάθλιψη επί δύο χρόνια. Δεν ήθελα να δουλέψω το βράδυ, είχα κουραστεί, είχα βαρεθεί να παλεύω και να νιώθω μόνη μου. Είναι ένας πολύ δύσκολος χώρος. Για αρκετό διάστημα δεν ήμουν καλά, μέχρι που ξεκίνησα ξανά από το μηδέν με την Άννα Βίσση. Εκείνη την περίοδο δεν επιθυμούσα ούτε να βγαίνω. Θυμάμαι η μητέρα μου με έστειλε στη Σουηδία. Και εκεί όμως πάλι με τη μουσική ασχολήθηκα. Γνώρισα διάφορους καλλιτέχνες και μάλιστα μπήκαμε στο στούντιο και κάναμε demo.
– Δεν σκέφτηκες εκείνη την περίοδο να δοκιμάσεις την ψυχανάλυση;
Όχι. Κατά κάποιον τρόπο έκανα μόνη μου, χωρίς τη βοήθεια ψυχαναλυτή. Ανέλυσα πτυχές του χαρακτήρα μου και έψαξα να βρω τι αναζητώ ουσιαστικά ως άνθρωπος.
– Στις δυσκολίες που βίωσες ποια ήταν δίπλα σου;
Η Καίτη Γαρμπή. Είναι ένας υπέροχος άνρθωπος. Τη θεωρώ φίλη καρδιάς.
Η Βικτώρια Χαλκίτη
