Είναι ο σεναριογράφος μίας από τις πιο επιτυχημένες σειρές στην ελληνική τηλεόραση. Ο Γιώργος Καπουτζίδης κατάφερε με το “Παρά 5” να ενώσει παρέες, να κάνει τον κόσμο να γελάσει αλλά και να βλέπουμε τους ήρωές του για πολλά χρόνια σε επανάληψη.
Ο ηθοποιός μίλησε για τα χρόνια αυτά, τα καλά και τα κακά που έφερε μαζί η επιτυχία, αλλά και πώς άλλαξε ο ίδιος.
«Δεν θα βγάλουμε επόμενο μέρος ή συνέχεια του σίριαλ. Αυτό ήταν και τέλος! (γελά) Ό,τι είδατε, είδατε… Πώς βγαίνουν οι φήμες, ε; Αυτό που θυμάμαι, όμως και δεν θα το ξεχάσω ποτέ, ήταν το τελευταίο επεισόδιο της σειράς. Η τελευταία μας σκηνή ήταν σε ένα δωμάτιο με τους πέντε μας και όταν μας φώναξε ο σκηνοθέτης “Cut! Τέλος!”, η Ελισάβετ έβαλε τα κλάματα, η Σμαράγδα με τον Αργύρη επίσης κι εγώ με την Αγγελική Λάμπρη κοιταζόμαστε με ύφος “τελικά μήπως πρέπει να κλάψουμε κι εμείς;” (γελάει). Εγώ, όμως, είχα κλάψει πολύ όταν έγραφα το τελευταίο επεισόδιο…», εξομολογήθηκε στο “Down Town” Κύπρου.
«Αυτό το σίριαλ ήταν κάτι σαν ευλογία, εννοείται ότι μου έφερε χίλια δύο καλά, αλλά όχι μόνο. Το “Παρά 5” μου έφερε και κάτι αρνητικό ή κακό, αν θες: Τάραξε τη ζωή μου και την ταρακούνησε με έναν περίεργο τρόπο. Προφανώς δεν ήμουν έτοιμος να το αντιμετωπίσω τότε. Φοβήθηκα και πανικοβλήθηκα με την τόση αναγνωρισιμότητα! Γιατί εγώ είχα μάθει να ζω μία ήσυχη και μετρημένη ζωή, με πέντε ή έξι ή επτά, το πολύ, ανθρώπους. Ξαφνικά, ένιωσα ότι εισέβαλαν στη ζωή μου στρατιές ολόκληρες (γελάει). Ταράχτηκα! Άνθρωποι που δεν ήξερα να ξεχωρίσω αν ήταν καλοί ή κακοί ή τι ήθελαν τελοσπάντων από εμένα. Τότε ήταν που το έχασα λίγο κι έγινα απόμακρος, ίσως και φοβισμένος με τους ανθρώπους. Δεν τους άφηνα να με πλησιάσουν και δεν προσέγγιζα κανέναν. Περνώντας ο καιρός, το δούλεψα με τον εαυτό μου και το αντιμετώπισα».
Όσο για τον έρωτα ο ηθοποιός αποκάλυψε: «Όταν είμαι ερωτευμένος, δεν είμαι καλά. Χάνω το μέτρο, την ψυχραιμία μου, την ισορροπία μου, τη λογική μου, τα χάνω όλα. Και τα χάνω ενσυνείδητα, ξέρω τι μου γίνεται, για να το ζήσω. Έτσι έχει αξία μόνο ο έρωτας: όταν τον ζεις. Κι όταν σου τύχει κάτι, ζήσε το ολόκληρο, βρε παιδί μου! Χωρίς συμβιβασμούς, χωρίς κουτάκια. Δεν μου αρέσει ούτε να κρατιέμαι, ούτε να κρατώ κρυφά τα συναισθήματά μου, ούτε να έχω όλες τις άμυνες του κόσμου για να μην πληγωθώ. Ας το ζήσω και αν είναι να πληγωθώ, καλά να πάθω! Μες στη ζωή είναι κι αυτό… Είμαι από τους ανθρώπους που λένε το “για πάντα” σε μία σχέση και που πιστεύουν σε αυτήν την έννοια. Θα ήθελα να ήμουν από τους τυχερούς που θα το ζήσουν κιόλας, αλλά αυτό θα μπορώ να στο πω στα 80 μου. Όχι σήμερα. Μακάρι όμως να μου συμβεί!».
