Η Κατερίνα Παπουτσάκη που φέτος πρωταγωνιστεί στο μιούζικαλ «Annie» με τον Μιχάλη Χατζηγιάννη, μίλησε στο περιοδικό «Down Town» της Κύπρου για τον γιο της, Μάξιμο, το ενδεχόμενο να κάνει ένα δεύτερο παιδί, το άγχος των κιλών που πήρε στην εγκυμοσύνη, αλλά και το πως άλλαξε η ζωή της μετά τον ερχομό του γιου της.
Αποσπάσματα από τη συνέντευξη της Κατερίνας Παπουτσάκη
– Αλήθεια, με το μωρό και τις παραστάσεις πώς τα συνδυάζεις; Σε αγχώνει που λείπεις; Έχεις λίγες τύψεις;
Ναι, βέβαια! Σκέψου ότι, μετά την παράσταση, τρέχω πανικόβλητη σπίτι για να τον δω. Είμαι όμως πολύ τυχερή γιατί έχω ουσιαστική βοήθεια, αφού είναι παρούσες και οι δυο γιαγιάδες. Το σπίτι είναι ένα πάρτι παρέλασης. Και μου αρέσει που ο Μάξιμος μεγαλώνει με αυτή την παρέα, με ανθρώπους που τον αγαπάνε και είναι όλοι εκεί. Και γίνεται και αυτός με τη σειρά του πολύ κοινωνικός.
-Είσαι «αγχωτική» μαμά; Καταπιεστική;
Γενικά, είμαι αγχώδης άνθρωπος και υπερπροστατευτική με τους ανθρώπους που αγαπάω, αλλά ξέρω πώς να το χειριστώ τώρα που έχω γίνει μαμά, γιατί δεν φταίει σε τίποτα το παιδάκι. Όμως, δεν είμαι καταπιεστική. Δεν είναι στο χαρακτήρα μου. Έχω θέμα με την καταπίεση και τη στέρηση της ελευθερίας. Θεωρώ ότι τα παιδιά δεν πρέπει να είναι η «συνέχεια των γονιών τους», αλλά πρέπει να λειτουργούν αυτόνομα, ως ελεύθεροι άνθρωποι. Γιατί και ως άνθρωπος, σέβομαι την ύπαρξη του άλλου και τον ξεχωριστό, δικό του τρόπο έκφρασης. Θέλω ο Μάξιμος να ανοίξει τα δικά του φτερά, χωρίς να τον κρατάμε εμείς πίσω. Δεν θα ήθελα ένα παιδί που να είναι καταπιεσμένο και να φοβάται να ζήσει.
-Την τελευταία περίοδο βίωσες πολύ γρήγορα πολλές αλλαγές: ο γάμος, η εγκυμοσύνη. Πρόλαβες να προσαρμοστείς, να αφομοιώσεις αυτές τις καινούριες καταστάσεις;
Το ότι είμαι παντρεμένη δεν το κατάλαβα, είναι απλά μια ταμπέλα. Κι ο γάμος μας ήταν ένα πάρτι. Το παιδί είναι πολύ σημαντικό στη ζωή ενός ζευγαριού και στη δική μας σχέση ήρθε πολύ γρήγορα. Δεν με φοβίζει, όμως, αυτή η αλλαγή.
-Αυτό σημαίνει ότι θα έκανες και δεύτερο;
Θέλω να κάνω και δεύτερο παιδί, ακόμα και για το ίδιο το παιδί, για να έχει αδελφάκι. Και θα ήθελα να είναι κοριτσάκι!
-Ένα παιδί τελικά πόσο σου αλλάζει τη ζωή;
Δεν υπάρχει η παλιά σου ζωή! Όμως δεν μου λείπει. Έχω ζήσει πολύ ξένοιαστα και δόξα τω Θεώ, ήμουν πολύ γεμάτη από διασκέδαση. Όσο περνά τώρα ο καιρός που εμπλέκομαι όλο και περισσότερο συναισθηματικά με το γιο μου, τόσο απομακρύνομαι από την παλιά μου ζωή. Προφανώς όλα αυτά ίσως κάποτε ξαναγυρίσουν, αλλά στα πρώτα χρόνια της ζωής ενός παιδιού πρέπει να είσαι εκεί. -Ποιος από τους δυο σας πιστεύεις ότι θα το κακομάθει;
Και οι δυο μας! Γιατί πρέπει να είναι κάποιος ο κακός δεν το κατάλαβα ποτέ. Θα πεις και «όχι», αλλά σημασία έχει πώς το λες. Ο απότομος τρόπος δεν είναι και ο πιο κατάλληλος.
-Είχες αγωνία για τα κιλά σου ως γυναίκα; Να επανέλθει το σώμα σου στην προηγούμενή του κατάσταση;
Ναι, με είχε απασχολήσει -είχα πάρει 15 κιλά στην εγκυμοσύνη- αλλά δεν το πέρασα και τόσο βαριά. Δεν έπαθα υστερίες. Αν ήταν άλλη γυναίκα στη θέση μου, ίσως και να το είχε επιδιώξει περισσότερο. Άλλωστε, τώρα θηλάζω και δεν μπορώ να κάνω δίαιτα.
