Σε λίγες μέρες, η Κύπρια τραγουδίστρια θα φέρει στον κόσμο το πρώτο της παιδί, τον μονάκριβο γιο της και, με αφορμή το πιο σημαντικό γεγονός της ζωής της, φωτογραφίζεται για το «Down Town» και μιλάει για όσα πρωτόγνωρα βιώνει τους τελευταίους μήνες.
Αποσπάσματα από τη συνέντευξη της Μαριάντας Πιερίδη
Πώς αισθάνεσαι με όλο αυτό που ζεις;
Κοίτα, παρόλο που οι ορμόνες μου έχουν τρελαθεί κι ανεβοκατεβαίνουν -όπως, άλλωστε, συμβαίνει σε κάθε έγκυο- θα έλεγα ότι είμαι καλά. Προσπαθώ να κρατάω τις ισορροπίες και, φυσικά, την ψυχολογία μου ψηλά, γιατί, όπως αισθάνεται η μανούλα, λένε πως το ίδιο νιώθει και το έμβρυο. Όμως η εγκυμοσύνη είναι μία περίοδος όπου έχεις συχνές μεταπτώσεις: πότε είσαι στα πάνω σου, πότε όχι, υπάρχουν μέρες που ξυπνάς και είσαι τέλεια και άλλες που είσαι λιγότερο καλά. Εντάξει, όπου να ‘ναι γεννάω…
Σε πόσες μέρες;
Αρχές Μαρτίου, θα φέρω στον κόσμο τον γιο μου. Το θαύμα της ζωής μου!
Ο τοκετός είναι μία επώδυνη διαδικασία. Σε τρομάζει;
Όχι, όχι, καθόλου. Όντως, δεν είναι κάτι εύκολο για καμία γυναίκα, αλλά δεν με φοβίζει. Και μόνο που ξέρω ότι θα αντικρίσω πρώτη φορά το παιδί μου, δεν με πτοεί τίποτα (χαμογελάει). Ο τοκετός θα γίνει προγραμματισμένα, με καισαρική τομή, οπότε έχω λιγότερο άγχος και αγωνία. Ευτυχώς, έχω καλό γιατρό, οπότε αισθάνομαι ασφαλής.
Πόσα κιλά πήρες κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης σου;
Πήρα γύρω στα δεκαπέντε με δεκαέξι κιλά. Εντάξει, δεν ξέφυγα, πρόσεχα. Δεν έτρωγα τα πάντα. Έπαιρνα καθημερινά, όλες τις θερμίδες που χρειάζονται για μένα και το μωράκι, αλλά ποτέ δεν έκανα υπερβολές και ανέκαθεν απέφευγα τα φαγητά «σαβούρες». Δεν θυμάμαι, δηλαδή, να έφαγα junk foods κλπ. Πρόσεχα. Προτού ακόμη μείνω έγκυος πρόσεχα τη διατροφή μου, οπότε δεν παρεκτράπηκα ούτε κατά τη διάρκειά της. Η μόνη μου, ας την πω έτσι, τρέλα, ήταν μία συγκεκριμένη σοκολάτα χωρίς γλουτένη, καθώς και κάποια άλλα σπιτικά γλυκά. Όμως, γενικά, απέφευγα τη ζάχαρη – ακόμη και τον καφέ μου, για παράδειγμα, τον πίνω σκέτο. Αλλά και ο οργανισμός μου έμεινε συνεπής, δεν «τρελάθηκα» επειδή έμεινα έγκυος.
Πού ήσουν άτυχη;
Στους πρώτους μήνες της εγκυμοσύνης μου, ήταν λίγο δύσκολα τα πράγματα. Ξέρω ότι οι περισσότερες γυναίκες θα σου πουν ότι η περίοδος της εγκυμοσύνης είναι η πιο ευτυχισμένη τους στιγμή, όμως αυτό δεν ισχύει πάντα. Προσωπικά, δυσκολεύτηκα το πρώτο διάστημα. Τους πρώτους μήνες έπρεπε να μείνω κλινήρης στο κρεβάτι μου, για να κρατήσω το μωρό και να μην το χάσω. Σκέψου ότι έπαθα αποκόλληση τρεις φορές, κι όμως το κράτησα. Τελικά, αυτό το παιδάκι ήταν θέλημα Θεού να έρθει στη ζωή μου. Γι’ αυτό πιστεύω ότι είναι το δώρο Του σε μένα. Τράβηξα μεγάλο «πακέτο» στην αρχή και εκεί τρόμαξα. Αλλά, το αποτέλεσμα μάς δικαιώνει όλους. Ο μπέμπης μας μεγαλώνει φυσιολογικά. Φοβόσουν τότε, στο δύσκολο αυτό διάστημα που πέρασες;
Ναι, λογικό ήταν. Αλλά δεν μπορείς να ζεις πάντα με τον φόβο, να είσαι όλη μέρα με ένα «αχ». Τώρα, δεν σου κρύβω, ότι έχω περισσότερο άγχος που περιμένω να τον δω για πρώτη φορά και σκέφτομαι αν θα πάνε όλα καλά, να είναι γερός, υγιής.
Σου κόστισε ψυχολογικά που, λόγω της εγκυμοσύνης σου, έχασες τη δουλειά σου αφού, διακόπηκαν ξαφνικά οι εμφανίσεις σου στο νυχτερινό μαγαζί όπου είχες προγραμματίσει να εμφανιστείς φέτος;
Ναι, αλλά έτσι κι αλλιώς θα σταματούσα. Ήμουν πια τεσσερισήμισι μηνών έγκυος, οπότε δεν γινόταν να τραγουδάω άλλο. Και πάλι καλά δηλαδή. Θυμάμαι, έβγαινα στην πίστα και η κοιλιά μου φαινόταν πάρα πολύ. Είχα μειώσει το πρόγραμμά μου, τον χρόνο που εμφανιζόμουν, αλλά έπρεπε να σταματήσω. Ο γιατρός ήταν κάθετος. Μου είχε συστήσει ακινησία – να πηγαίνω μέχρι το μπάνιο. Κοίτα, δεν κρατάω κακία σε κανέναν. Σταμάτησα από τη δουλειά, όμως τα παιδιά από το μαγαζί ενδιαφέρονται ακόμη και σήμερα για μένα. Επικοινωνούν μαζί μου, μιλάμε. Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα.
Επειδή στο παρελθόν είχες παραδεχτεί ότι η σχέση σου με τους γονείς σου είχε περάσει μία κρίση, σήμερα έχουν όλα αποκατασταθεί;
Εντελώς! Σήμερα όλα είναι καλά και όλοι είναι δίπλα μου. Οι γονείς μου έχουν τρελαθεί με το μωράκι! Το περιμένουν πώς και πώς! Με βοήθησαν και με στήριξαν πολύ.
Έχετε βρει όνομα για το μωράκι;
Δεν το λέω ακόμη το όνομα. Αλλά θα πάρει το όνομα του ενός από τους δύο του παππούδες. Είμαι παραδοσιακή σε αυτά. Έχουμε καταλήξει. Πρέπει να τηρούμε και τις παραδόσεις μας!
Τον γάμο τον σκέφτεσαι;
Όχι, καθόλου!
Έτσι, όμως, θα αντιμετωπίσεις διάφορα γραφειοκρατικά θέματα, σε ό,τι αφορά στο παιδί…
Κάτι θα κάνω, δεν το έχω σκεφτεί. Θα δω. Αν δεν γίνεται και δεν είναι απλό, θα περιμένω να μεγαλώσει πρώτα. Από εκεί και πέρα, η εκκλησία περιπλέκει λίγο τα πράγματα. Έχει πολλή γραφειοκρατία. Θέλουν να γίνονται γάμοι, βαφτίσεις, να πηγαίνουν και να έρχονται τα χαρτιά, να φεύγουν λεφτά… Όχι, εγώ δεν τα στηρίζω αυτά. Πιστεύω βαθιά στο Θεό, αλλά υπάρχουν και όρια.
Θα μπορούσες να κάνεις, όπως συνηθίζουν αρκετά ζευγάρια πια, ένα σύμφωνο συμβίωσης με τον σύντροφό σου, τον Νέστορα; Το έχεις σκεφτεί;
Ακόμη κι αυτό δεν ξέρω αν θα το κάνω.
Πάντα ήσουν κατά του γάμου;
Όχι, δεν είμαι κατά του γάμου. Αλλά, πρέπει να υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες για να κάνεις ένα γάμο. Τώρα είναι άλλη κατάσταση. Το παιδί ήρθε εντελώς ξαφνικά. Πάντα ήθελα να κάνω ένα παιδί, αλλά φανταζόμουν ότι θα ερχόταν κάτω από διαφορετικές συνθήκες. Οπότε προσαρμόζομαι και κινούμαι ανάλογα την περίσταση.
Πολλά ζευγάρια μένουν μαζί εξ’ αιτίας του παιδιού κι ας έχει τελειώσει η σχέση τους. Εσύ θα μπορούσες να κάνεις κάτι παρόμοιο;
Αυτό συμβαίνει γιατί δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Όμως, αντίστοιχα, υπάρχουν περιπτώσεις που έχουν τη δυνατότητα να πουν «κοίταξε να δεις, δεν πειράζει. Χωρίζουμε και βλέπουμε πώς θα πορευτούμε». Πρέπει, όμως, να έχεις τη δυνατότητα να το κάνεις, να μπορεί ένας γονιός να μεγαλώσει μόνος του το παιδί του. Και οικονομικά και ψυχολογικά. Γιατί ένα παιδί θέλει 24ωρη προσοχή και φροντίδα.
Εσύ θα έπαιρνες ποτέ την απόφαση, αν χρειαζόταν, να μεγαλώσεις ένα παιδί μόνη σου; Θα είχες την αντοχή;
Αν έπρεπε να το κάνω, ναι, θα το έκανα. Αλλά μόνο αν έπρεπε. Από την άλλη, αν αναγκαστείς, μπορείς να κάνεις τα πάντα. Και αυτό. Απλά, προσπαθείς να το κάνεις με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Ποια στοιχεία σου θα ήθελες να πάρει από σένα το παιδί σου και ποια όχι;
Σίγουρα δεν θα ήθελα να ασχοληθεί με τον χώρο της μουσικής. Τουλάχιστον, όχι επαγγελματικά. Όλοι βλέπουμε πόσο δύσκολος είναι αυτός ο χώρος. Θα ήθελα να ασχοληθεί με τον κλάδο του αδελφού μου: να γίνει, για παράδειγμα, μηχανολόγος μηχανικός και να κάνει επιθεωρήσεις σε μεγάλα πλοία. Από την άλλη, θα ήθελα να πάρει από μένα το πάθος για τη ζωή, να είναι τελειομανής και να έχει απέχθεια για το ποτό και το τσιγάρο! (γελάει). Είδες; Κλασική μανούλα έγινα! Επίσης, θέλω να τον βάλω να ασχοληθεί με τη γυμναστική. Να την αγαπήσει! Από εκεί και πέρα, ας κάνει ό,τι θέλει στη ζωή του, αρκεί πάντα να είναι γερός στην υγεία του και ευτυχισμένος!
Μετά την πρώτη περίοδο της γέννησης του γιου σου, τι σκέφτεσαι να κάνεις; Θα επιστρέψεις στη νύχτα και στα μπουζούκια;
Εμένα αυτή είναι η δουλειά μου, οπότε πιθανότατα αυτό θα κάνω.
Πιστεύεις ότι θα είσαι αυστηρή μαμά ή υπερπροστατευτική;
Σίγουρα θα είμαι αυστηρή. Όχι υπερπροστατευτική. Σίγουρα, όμως, θα υπάρχουν κανόνες και όρια. Έτσι ήταν και οι γονείς μου, επομένως κάτι παρόμοιο θα μου βγει. Δεν ξέρω, έτσι νιώθω.
Επειδή τα πράγματα είναι αρκετά δύσκολα στην Ελλάδα, θα σκεφτόσουν το ενδεχόμενο να μεγαλώσεις το παιδί σου, στον τόπο καταγωγής σου, στην Κύπρο;
Ναι, βέβαια! Θα μπορούσα να το κάνω, και σίγουρα θα είχα μεγάλη βοήθεια, αν το αποφάσιζα τελικά, γιατί όλοι μου οι συγγενείς μένουν εκεί.
