Η Νατάσα Θεοδωρίδου έδωσε μία συνέντευξη εφ’όλης της ύλης στο «Down Town» Κύπρου και μεταξύ άλλων θυμήθηκε τα παιδικά της χρόνια στη Θεσσαλονίκη, ενώ μίλησε για την προσωπική της ζωή και την ηλικία της.
– Είχατε όμορφα παιδικά χρόνια;
Πάρα πολύ όμορφα! Δεν ήμουν από πλούσια οικογένεια, μεγάλωσα όμως αρκετά καλά, δεν μου έλειψε κάτι. Πάντα το σπίτι μας ήταν γεμάτο από αγάπη και όλοι ήμασταν δεμένοι μεταξύ μας. Έχω όμορφες αναμνήσεις από το σπίτι μας, χαρούμενες εικόνες, νόστιμες μυρωδιές.
-Με την επιτυχία και τα χρήματα που κερδίσατε αργότερα, δεν νιώσατε ποτέ να χάνετε κομμάτια του κοριτσιού που μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη και μετά έκανε τα πρώτα του βήματα στην Αθήνα;
Όχι. Και θα σου πω το γιατί. Αυτό που κάνω, είναι πολύ φυσικό για μένα. Ποτέ δεν φαντάστηκα να είμαι δημόσιος υπάλληλος ή να πουλάω βιβλία. Είμαι γεννημένη γι’ αυτό το πράγμα! Επομένως, η αναγνωρισιμότητα και τα χρήματα -συνέπειες της δουλειάς μας- δεν είναι κάτι ξένο για μένα. Απλά προέκυψε. Δεν τα είχα πριν. Ήταν κάτι πρωτόγνωρο για μένα, αλλά δεν με τρόμαξε, ούτε φοβήθηκα, και ποτέ μου, βέβαια, δεν ξέφυγα από τον στόχο μου.
-Σήμερα, σας λείπει ένας σύντροφος;
Και ναι και όχι. Με τόσα που κάνω κάθε μέρα, δεν καταλαβαίνω πια αν μου λείπει ή όχι. Κάνω πολλά πράγματα, οπότε δεν έχω τον χρόνο να σκεφτώ και να πω σίγουρα αν μου λείπει.
-Αλήθεια, «κουβαλάτε» μέσα στην εκάστοτε σχέση σας, το μέγεθος του ονόματός σας;
Θα ήθελα να μην το «κουβαλώ». Αλλά, για να μη βαυκαλιζόμαστε και για να μην κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας, κάθε άνθρωπος είναι τα πάντα. Κάπου είμαι μόνο η «Νατάσα» και κάπου αλλού μόνο η «Θεοδωρίδου». Το θέμα είναι εγώ να μην το κάνω πιο έντονο με τη συμπεριφορά μου, όμως ευθύνεται και ο άλλος. Πρέπει να αναλογιστεί και να πει ότι «ναι, είναι η Νατάσα Θεοδωρίδου, αλλά σε κάποιες στιγμές είναι και μία απλή καθημερινή γυναίκα, που έχει τις ίδιες ανάγκες όπως όλοι οι άνθρωποι». Κοίτα, ένας έξυπνος άνθρωπος δεν το θεωρεί αυτό εμπόδιο, ούτε θα κομπλεξαριστεί επειδή η σύντροφός του είναι αναγνωρίσιμη.
-Είστε από τις ελάχιστες γυναίκες που αποκαλύπτουν δημόσια την ηλικία τους. Αυτό γιατί το κάνετε;
Γιατί, όταν με ρωτούν, απαντώ με ειλικρίνεια και είπα την αλήθεια. Είμαι 43 χρόνων. Τι έπρεπε να πω; Απ’ την άλλη, δεν έχω πρόβλημα με τις γυναίκες που δεν λένε καθόλου την ηλικία τους. Αν δεν θέλουν, καλά κάνουν και δεν την αποκαλύπτουν. Το να σου λέει όμως ψέματα ο άλλος και να κρύβει τα χρόνια του, το θεωρώ φαιδρό και γελοίο.
