Ο Γιώργος Μαζωνάκης πρόσφατα γιόρτασε στην Αθήνα τα 20 του χρόνια στη δισκογραφία και με αφορμή αυτό το γεγονός, έδωσε συνέντευξη στο «Down Town» Κύπρου (λίγο πριν πάει στο νησί για μια μεγάλη συναυλία) στην οποία -μεταξύ άλλων- αναφέρεται σε κάποιες δύσκολες περιόδους της ζωής του, στις επισκέψεις του σε ψυχολόγο, στον έρωτα που δεν έζησε όσο θα ήθελε, αλλά και στο ενδεχόμενο να αποκτήσει ένα παιδί.
Κατά καιρούς έχεις μιλήσει για τα σκαμπανεβάσματα που πέρασε η ζωή και η καριέρα σου – εποχές που μάλλον σε βοήθησαν να γίνεις αυτό που είσαι σήμερα, μπαίνοντας πια στα 40 σου χρόνια. Ποια ήταν η πιο δύσκολη φάση αυτής της διαδρομής;
“Κάποια στιγμή ένιωσα πως κάπου χάθηκα -ήταν λίγο μετά το 2000- και είχα την ανάγκη να μείνω περισσότερο μόνος με τον εαυτό μου, με λιγότερα φώτα και μεγαλύτερη περισυλλογή. Ξεκίνησα πολύ μικρός, όπως ξέρετε, και πολλά πράγματα περνούσαν από μπροστά μου και μέσα μου χωρίς να έχω τη δυνατότητα, αλλά και το χρόνο, να τα επεξεργαστώ. Έγινε, όμως, και αυτό. Και καλώς έγινε. Τίποτα δεν είναι για πέταμα”.
Στο παρελθόν μίλησες ακόμη και για φάση κατάθλιψης, την οποία βίωσες συνειδητοποιημένα και πως αυτή η περίοδος σε έφερε σε σημείο να μπορέσεις να δεις τον εαυτό σου ξεκάθαρα. Σκέφτηκες ποτέ να επισκεφθείς ψυχολόγο ή το έχεις κάνει ήδη;
“Ναι, το έχω κάνει. Τα πάντα βοηθάνε, αρκεί να βρεις τους κατάλληλους ανθρώπους, όπως άλλωστε συμβαίνει και σε όλους τους τομείς της ζωής. Σημασία έχει να μην είσαι παθητικός, να παίρνεις βαθιά αναπνοή και να προχωράς”.
Εντύπωση, πάντως, μου κάνει πως θεωρείς τον εαυτό σου «άπειρο» σε θέματα ερωτικών σχέσεων… Γιατί; Δεν σε ενδιέφερε ποτέ να εξελίξεις τον εαυτό σου σε αυτό τον τομέα της ζωής σου; Ή ήταν ανέκαθεν προτεραιότητά σου η καριέρα;
“Ξεκίνησα πολύ μικρός αυτό που λέτε «καριέρα», έχασα «τεύχη» στα οποία άλλοι συνομήλικοι μου μεγάλωσαν πιο «φυσιολογικά». Η ζωή, όμως, έτσι είναι: κάπου κερδίζεις και κάπου χάνεις. Θα ήταν και άδικο και πληκτικό να κερδίζαμε στα πάντα. Πάντα υπάρχει, όμως, καιρός για να αναπληρώσεις, αρκεί να το θέλεις”.
Μετανιώνεις που έφτασες στα 40 σου να δηλώνεις πως «η μεγαλύτερη σχέση που είχα κράτησε ένα μόνο χρόνο»; Το θεωρείς, κατά κάποιο τρόπο, «αναπηρία» σου αυτό;
“Είναι και αναπηρία και δεν ντρέπομαι να το ομολογήσω. Αλλά σας είπα, ποτέ δεν είναι αργά”.
Αυτός ήταν ο λόγος που δεν μάθαμε ποτέ κάτι για κάποια σχέση σου, όλα αυτά τα χρόνια;
“Όχι. Ο λόγος ήταν γιατί εμένα αυτές οι μπούρδες -ποιος, με ποια, πότε και πού- δεν με αφορούν. Πλήττω βαθύτατα με αυτές τις ιστορίες και προτιμώ να ξέρουν οι δικοί μου άνθρωποι τι κάνω στη ζωή μου και στο σπίτι μου. Θα βγω και θα πω στον κόσμο κάτι που τον αφορά, όχι κάτι που αφορά μόνο εμένα”.
Ακόμη και η ύπαρξη παιδιού θα σε ενδιέφερε στο μέλλον;
“Αν νιώσω την ανάγκη και την ευθύνη αυτή, θα το κάνω. Αλλά δεν θα συμβεί τυχαία και γιατί έτσι μας ήρθε. Σέβομαι πολύ την ανθρώπινη ζωή”.
