Το πάθος του για το θέατρο, ο χωρισμός του, η νέα του σύντροφος, το καινούριο του look, ο γάμος, το ενδεχόμενο απόκτησης ενός παιδιού, η Αλίκη Βουγιουκλάκη. Ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Κώστας Σπυρόπουλος δεν είχε κανένα θέμα να μιλήσει στο περιοδικό “Down Town” της Κύπρου, με ειλικρίνεια, αλήθεια και αξιοπρέπεια για όλα αυτά τα χρόνια – την ίδια που χαρακτηρίζει και τις παραστάσεις που ανεβάζει κάθε φορά.
Αποσπάσματα από τη συνέντευξη του Κώστα Σπυρόπουλου
-Ο ήρωας που υποδύεσαι, όπως και όλοι οι ήρωες της παράστασης, έχει διάφορες ψυχώσεις…
Ναι. Έχει αριθμομανία, όπου κάνει συνέχεια πράξεις και υπολογίζει τα πάντα με τα μαθηματικά, και πάσχει από την «ασθένεια φύλαξης», που σημαίνει ότι συλλέγει από καπάκια μπίρας και αναψυκτικών, μέχρι παλιά εισιτήρια του ΠΑΟΚ.
-Εσύ, έχεις κάποιες ψυχώσεις;
Όλοι έχουμε ιδιοψυχαναγκαστικά σύνδρομα, τα οποία δεν νομιμοποιούμε και δεν αποδεχόμαστε. Από τότε που ήμουν στο σχολείο, θυμάμαι τον εαυτό μου να κατεβαίνω τη σκάλα και να γυρίζω πίσω μερικά σκαλιά, επειδή πίστευα ότι με αυτό τον τρόπο θα περνούσα τα μαθήματα. Επειδή στις πρόβες του έργου συμβουλευτήκαμε ψυχολόγους, ανακαλύψαμε ότι όλοι μας είχαμε διάφορες ψυχώσεις. Η Κατερίνα Μπέη, που έχουμε κάνει μαζί την απόδοση, διαπίστωσε ότι πάσχει από το σύνδρομο που έχει η Ματθίλδη στην παράσταση και δεν αφήνει με τίποτα την τσάντα από τα χέρια της, ακόμα και αν πρέπει να φύγει σε μία ώρα (γελάει). Η Ματθίλδη, όταν ήταν μικρή, περίμενε να έρθει το Πάσχα, γιατί της άρεσε να τρώει κεριά. Αυτό που σίγουρα έχω σε ένα βαθμό είναι το σύνδρομο της φύλαξης, ίσως γιατί κατά βάθος πιστεύω ότι το να κρατάς κάτι είναι πολιτισμός. Είμαι πολύ περήφανος, για παράδειγμα, που έχω στη συλλογή μου το «Let it be» των Beatles, σε δισκάκι των 45 στροφών. Ωστόσο, έχω στο σπίτι μου και αντικειμενικά άχρηστα πράγματα, όπως είναι λ.χ. ένα ληγμένο κουτί με παυσίπονα, επειδή θέλω να μπορώ να διαβάσω τη συνταγή, αν ποτέ χρειαστεί. Πρόσφατα βρήκα κάπου εκείνα τα παλιά στιλό που έγραφαν με όλα τα χρώματα και, παρόλο που δεν έχει πια μελάνι, δεν μου έκανε καρδιά να το πετάξω. Έχω όλα τα προγράμματα των παραστάσεων που έχω παίξει, ή έχω σκηνοθετήσει, εκτός από το «Γυναίκες στα χιόνια» και έχω πει σε όποιον συνάδελφο το είχε κρατήσει να μου το δώσει.
Υπάρχει κάποιο αντικείμενο που σου είχε δώσει η Αλίκη Βουγιουκλάκη, το οποίο κρατάς ως κόρη οφθαλμού; Ναι. Όταν είχα πάει να τη δω στη «Μις Πέπσι» που έπαιζε στο θέατρο Εγνατία, μου πέταξε την ώρα που υποκλινόταν στον κόσμο ένα τριαντάφυλλο. Το έπιασα, το έβαλα σε μία θήκη από Plexiglas και το έχω κρατήσει, γιατί έχει ιδιαίτερη σημασία για εμένα.
-Χρειάστηκε ποτέ να επισκεφθείς κάποιον ειδικό για να συζητήσετε τις διάφορες ψυχώσεις που σε ταλαιπωρούσαν;
Στα 19 μου συναντήθηκα με ένα φίλο του πατέρα μου που ήταν ψυχολόγος. Ήμουν σε μία πολύ περίεργη φάση της ζωής μου, γιατί από τα δέκα μου, μέχρι και που τέλειωσα το σχολείο, ασχολούμουν με το θέατρο και έπαιζα σε ερασιτεχνικούς θιάσους. Περνώντας στο Πολυτεχνείο, γύρισα σελίδα στη ζωή μου. Αλλά κάτι μου έφταιγε, χωρίς να μπορώ να εντοπίσω τι ήταν αυτό. Συζητώντας, λοιπόν, με τον ψυχολόγο κατάλαβα ότι δεν μπορούσα να ζήσω χωρίς το θέατρο! Μου έλειπε αφάνταστα. Αργότερα, υπήρχαν στιγμές που ζήτησα τη στήριξη ή τη συμβουλευτική γνώμη φίλων ψυχολόγων, αλλά ποτέ δεν ακολούθησα ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα ψυχοθεραπείας. Σε εμένα λειτουργεί ψυχοθεραπευτικά η δουλειά μου. Κάθε παράσταση είναι σαν ένα παιδί που πρέπει να το φροντίσεις. Αλλά να είσαι σίγουρος ότι, αν νιώσω την ανάγκη, θα απευθυνθώ σε ειδικό, όπως θα πήγαινα στον γαστρεντερολόγο, σε περίπτωση που πονούσε το στομάχι μου.
-Το θέατρο σε βοήθησε να ξεπεράσεις τον χωρισμό σου με την Μαρίνα (σ.σ. Ασλάνογλου);
Δεν αισθάνθηκα την ανάγκη να «ξεπεράσω» κάτι, ακριβώς γιατί η σχέση είχε κάνει τον κύκλο της. Με τη Μαρίνα είχαμε έναν ωραίο χωρισμό. Παραμένουμε φίλοι, αναγνωρίζουμε το παρελθόν μας, οπότε δεν είχαμε τίποτα να λύσουμε ή να ξεπεράσουμε. Όταν έχεις χτίσει μία ωραία σχέση με έναν άνθρωπο, μπορείς να διατηρήσεις μετά ένα «πολιτισμένο πολιτισμό», όπως μου αρέσει να το λέω.
-Είπες προηγουμένως ότι κάθε παράσταση που ανεβάζεις είναι «σαν ένα παιδί που πρέπει να φροντίσεις». Μήπως αυτός είναι ο λόγος που δεν έγινες, μέχρι τώρα, πατέρας;
Πιθανόν. Αυτά τα θέματα, για μένα, είναι και τυχερά. Δεν είναι ότι δεν υπήρχαν γυναίκες που δεν με ενέπνευσαν για να γίνω πατέρας -η Μαρίνα ήταν μία από αυτές- απλά το άφησα στο Θεό και στην τύχη. Δεν είναι ότι δε θέλω να γίνω πατέρας. Ίσα-ίσα που είμαι ανοικτός σε αυτό το θέμα, αλλά δεν είναι κάτι που θα προγραμμάτιζα. Θα μπορούσε να συμβεί και αύριο, μπορεί όμως να μη γίνει και ποτέ. Το παιδί, κατά τη γνώμη μου, είναι καρπός ενός μεγάλου έρωτα. Κανένας δεν φέρνει στον κόσμο ένα παιδί, επειδή αυτό θέλει ο κοινωνικός του περίγυρος. 
–Είσαι ανοιχτός και σε ένα δεύτερο γάμο;
Ασφαλώς. Αν υπήρχε μία γυναίκα που να με ενέπνεε για κάτι τέτοιο, θα ξαναπαντρευόμουν.
-Ξέρω ότι είσαι σε μία σχέση αυτή την περίοδο. Θα παντρευτείτε;
Όπως είπα και προηγουμένως, είμαι ανοιχτός σε έναν ακόμα γάμο, αρκεί να προκύψει.
-Εκτός από τη Μαρίνα, έτυχε να κάνεις ποτέ πρόταση γάμου, σε κάποια άλλη γυναίκα;
Όχι. Έχω δώσει κατά καιρούς δαχτυλίδια, αλλά δεν αποσκοπούσα στο γάμο (γελάει).
-Έχοντας κάνει σχέσεις με συναδέλφους σου, αλλά και με γυναίκες που ήταν εκτός του χώρου, σε ποιες λειτουργούσες καλύτερα;
Δεν μπορώ να το κρίνω αθροιστικά, γιατί κάθε περίπτωση είναι μοναδική. Αυτό που ζω τώρα είναι μαγικό. Αισθάνομαι ότι συμπληρώνει ο ένας τον άλλον και έχουμε μία υπέροχη, αμφίδρομη σχέση.
-Η σύντροφός σου, σε προτιμάει με τα ράστα ή με το look που είχες προηγουμένως;
Πριν κάνω τα ράστα, μάκραινα τα μαλλιά μου και, για να μη μου πέφτουν στα μάτια, χρησιμοποιούσα μία στέκα. Νομίζω ότι αυτό το look της άρεσε περισσότερο, αλλά μάλλον θα κάνει καιρό να με ξαναδεί έτσι, γιατί για όσο διαρκεί η παράσταση -και ελπίζω να πάει και για δεύτερη σεζόν και να τη μεταφέρουμε και στην Κύπρο- θα κρατήσω τα ράστα.
-Πόσες ώρες πέρασες στο κομμωτήριο, μέχρι να ολοκληρωθεί το look;
Συνολικά χρειάστηκα 24 ώρες για να προστεθούν στα δικά μου μαλλιά οι 96 τούφες που χρησιμοποιήσαμε. Αρκεί να σου πω ότι την παραμονή της επίσημης πρεμιέρας, πήγα στο κομμωτήριο Eva Cibelle στις 11 παρά 15 το βράδυ και έφυγα στις 7 το πρωί της επόμενης μέρας. Εννοείται ότι είχαν προηγηθεί άλλα ραντεβού, όπου καθόμουν τη μία τρεις ώρες, την άλλη πέντε – όσο άντεχα. Το θέμα είναι ότι κάθε δύο μήνες πρέπει να ανανεώνονται, οπότε καταλαβαίνεις τι έχω να περάσω ακόμα! (Γελάει).
-Πέρσι που ο Τάκης Ζαχαράτος παρουσίαζε την παράσταση «I am what I am» στο «θέατρο Αλίκη», σε προσκάλεσε να τη δεις. Πώς ένιωσες όταν πέρασες το κατώφλι του θεάτρου, ύστερα από δεκάξι χρόνια;
Ο λόγος που δεν πήγαινα στο «θέατρο Αλίκη» ήταν ότι φοβόμουν ότι μπορεί να με πιάσει κάτι, κατά τη διάρκεια της παράστασης και να θελήσω να σηκωθώ να φύγω, κάτι που φέρνει σε εξαιρετικά άβολη θέση τον ηθοποιό που παίζει στη σκηνή. Αλλά ο Τάκης ήταν ένας εξαιρετικός οικοδεσπότης και, με την υπέροχη δουλειά που είχε ετοιμάσει, με έκανε να περάσω υπέροχα! Ειδικά το τελευταίο κομμάτι της παράστασης, που ήταν αφιερωμένο στην Αλίκη, με έκανε να συγκινηθώ, γιατί αισθάνθηκα ότι ο Τάκης που τη λατρεύει, την τίμησε με τον καλύτερο τρόπο. Χάρηκα που είδα το θέατρο να έχει ανακαινιστεί και να λειτουργεί ξανά, που φρόντισαν να κρατήσουν τα κοστούμια της και τα εξώφυλλα που είχε κάνει και έφυγα ευχαριστημένος.
-Έχεις πει σε συνέντευξή σου ότι η Αλίκη κάποτε σου είχε πει «Άσε να νομίζουν ότι είμαι χαζή. Τους έξυπνους δεν τους θέλουν». Υπήρξαν στιγμές που ακολούθησες τη συμβουλή της;
Το σημαντικό είναι να πορεύεται κανείς με αυτά που έχει δει και έχει αφομοιώσει. Σίγουρα, αυτό που έκανε η Αλίκη, δεν θα μπορούσε να το καταφέρει κανείς τόσο καλά, όσο εκείνη, και θα ήταν χαζό, ακόμα και να το προσπαθούσε. Αυτό που ήθελε να πει μέσα από αυτή τη φράση, ήταν «προσπάθησε να κάνεις κάτι δικό σου, κάτι που να σου ταιριάζει» κι αυτό ναι, το έκανα.
