Λίγο πριν φορέσει το γκρι κοστούμι του και ανέβει στη σκηνή του «θεάτρου Badminton», εκεί όπου «η Μαρινέλλα συναντά την Βέμπο» με μεγάλη επιτυχία, ο Κύπριος ηθοποιός Μιχάλης Μαρίνος εξηγεί στο «Down Town» γιατί κάνει δύσκολα σχέσεις, παραδέχεται ότι έχει συγχωρήσει την απιστία και θυμάται τα παιδικά του χρόνια στην Κύπρο.
Γεννήθηκες και μεγάλωσες στην Κύπρο, μέχρι τα εννιά σου χρόνια, όταν μετακομίσατε οικογενειακώς στην Αλεξανδρούπολη… Έτσι δεν είναι;
Ναι. Γεννήθηκα το 1970 στην Αμμόχωστο και, μετά την τουρκική εισβολή, μετακομίσαμε στη Λεμεσό, εκεί όπου μένουν και οι περισσότεροι συγγενείς μας. Οι περισσότερες αναμνήσεις που έχω, λοιπόν, είναι από τη Λεμεσό. Στεναχωριέμαι, μάλιστα, που δεν μπόρεσα να κρατήσω επαφές με τους συμμαθητές μου, γιατί η δουλειά του πατέρα μου μας οδήγησε στην Αλεξανδρούπολη. Θυμάμαι μέχρι σήμερα το σπίτι του παππού και της γιαγιάς, με την αυλή, που παίζαμε μαζί με τον αδελφό μου και τα παιδιά της γειτονιάς και βέβαια το σχολείο μου. Επισκέφθηκα τη Λεμεσό πέρσι, ύστερα από είκοσι χρόνια, και πραγματικά μου φαινόταν τόσο διαφορετική, που σχεδόν δεν την αναγνώριζα! Συγκινήθηκα πολύ, όταν περπατούσα στους δρόμους της και στεναχωρέθηκα που δεν μπόρεσα να μείνω αρκετές μέρες για να την εξερευνήσω καλύτερα.
Έχεις μνήμες από την τουρκική εισβολή;
Όταν έγινε η τουρκική εισβολή ήμουν τεσσάρων χρόνων κι έτσι, οι περισσότερες εικόνες που έχω, είναι μάλλον από διηγήσεις των δικών μου. Έχω μάλιστα την αίσθηση ότι, επειδή ήταν μία τρομερά δύσκολη περίοδος για την οικογένειά μου, όπως και για όλους τους Κυπρίους, μπλόκαρα αυτές τις μνήμες. Δεν θυμάμαι πως ήταν λ.χ. το σπίτι μας στην Αμμόχωστο, ούτε την ημέρα της εισβολής. Η μητέρα μου, μου έχει περιγράψει απίστευτες στιγμές, γιατί όταν φεύγαμε γίνονταν βομβαρδισμοί και τρέχαμε πανικόβλητοι για να αποφύγουμε τις βόμβες. Όταν, λοιπόν, πριν από τέσσερα χρόνια, με παρακίνησε η ξαδέλφη μου να πάμε στην Αμμόχωστο για να δούμε ξανά το σπίτι μας, πίστευα ότι θα ήμουν συναισθηματικά αποστασιοποιημένος, ακριβώς γιατί θεωρούσα ότι είχα διαγράψει όποια ανάμνηση είχα από αυτό το μέρος. Το σπίτι μας είναι στην περιφραγμένη ζώνη και δεν μπορείς να το πλησιάσεις, αλλά φτάσαμε όσο πιο κοντά γινόταν και, πίσω από τα συρματοπλέγματα, προσπαθούσαμε να δούμε την παλιά πόλη που αχνοφαίνεται. Στη συνέχεια, πήγαμε σε μία παραλία που ήταν κοντά στο πατρικό μου, στην οποία συνηθίζαμε να κάνουμε μπάνιο. Δεν ξέρω τι με έπιασε εκείνη τη στιγμή, αλλά άρχισα να κλαίω σαν μικρό παιδί! Παρόλο που δεν το περίμενα, φορτίστηκα πολύ συναισθηματικά.
Ο Μιχάλης Μαρίνος
Ο περισσότερος κόσμος σε έμαθε από το «Παρά πέντε». Τι είχες κάνει πριν από αυτό, Μιχάλη;
Στην τηλεόραση είχα παίξει στην καθημερινή σειρά του Mega «Για μια θέση στον ήλιο», αλλά κυρίως ασχολιόμουν με το θέατρο. Είχα παίξει σε παραστάσεις του Εθνικού, δούλεψα στο «Μιζερέρε» που είχε σκηνοθετήσει ο Κώστας Τσιάνος, ενώ η πρώτη μου εμφάνιση ήταν στο «Grease» που παιζόταν στο θέατρο Βέμπο. Για ένα περίεργο λόγο η Βέμπο με κυνηγάει, γιατί και φέτος έχω τη χαρά να παίζω στο θέατρο Badminton, στην παράσταση «Η Μαρινέλλα συναντά την Βέμπο», μαζί με αυτή την σπουδαία κυρία του θεάτρου και του πενταγράμμου.
Έχω ακούσει ότι η Μαρινέλλα λειτουργεί ως μαμά με τους συνεργάτες της και της αρέσει να τους συμβουλεύει, τόσο σε επαγγελματικά, όσο και σε προσωπικά τους ζητήματα. Είναι αλήθεια;
Προς το παρόν, δεν έχει χρειαστεί να μου δώσει προσωπικές συμβουλές, αλλά είναι γεγονός ότι λειτουργεί ως μαμά. Δεν υπάρχει μέρα που να μην έρθει στο θέατρο, κουβαλώντας γλυκά ή τυροπιτάκια. Προχθές, ήταν ντυμένη, βαμμένη, χτενισμένη και, λίγο πριν ξεκινήσει η παράσταση, περιφερόταν στα καμαρίνια με ένα κουτί στα χέρια και μας έλεγε: «Πάρτε ένα κουλουράκι. Είναι πολύ ωραίο!». Η Μαρινέλλα είναι τόσο εκρηκτική που τη χαζεύεις. Έχει τέτοια ενέργεια που, εκεί όπου κάνει πρόβα μία δραματική σκηνή, μπορεί να θυμηθεί ένα αστείο και να το πει, ή να ρωτήσει κάτι και να επιστρέψει κανονικά στο κείμενο, σαν να μη συμβαίνει τίποτα, ενώ εμείς προσπαθούμε να συγκρατήσουμε τα γέλια μας.
Για να λες πάντως ότι δεν έχεις πάρει προσωπικές συμβουλές από τη Μαρινέλλα, αυτό μάλλον σημαίνει ότι είσαι ερωτευμένος και προφανώς δεν τις χρειάζεσαι…
Η αλήθεια είναι ότι δεν μου αρέσει να παίρνω συμβουλές για τα προσωπικά μου και γενικά δεν μου αρέσει να τα κουβεντιάζω, αλλά ναι, είμαι ερωτευμένος.
Δύσκολα κάνεις σχέσεις;
Ναι, γιατί δεν είναι εύκολο να βρεθεί το «θύμα» που θα με ανεχτεί. Οι σχέσεις μου μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού και ήταν πάντα μακροχρόνιες. Βλέπω γύρω μου ανθρώπους, που αλλάζουν σύντροφο κάθε δεκαπέντε μέρες. Εγώ αυτό δεν θα μπορούσα να το κάνω, γι’ αυτό και λέω ότι δύσκολα κάνω σχέσεις. Μου φαίνεται αδιανόητο να κάνεις μία σχέση που θα κρατήσει ένα μήνα, ή ένα εξάμηνο, γιατί, αν το υπολογίσεις, θα δεις ότι σε πέντε χρόνια θα έχουν περάσει από τη ζωή σου δέκα διαφορετικοί άνθρωποι.
Πώς θα αντιδρούσες αν διαπίστωνες ότι στη σχέση σου εισέβαλε τρίτο πρόσωπο;
Φιλοδοξία μου είναι να συγχωρώ τις αδυναμίες της ανθρώπινης φύσης. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, μπορώ να συγχωρέσω την απιστία-και το έχω κάνει κιόλας- αλλά όχι την προδοσία. Δεν θα ανεχτώ λ.χ. να με κοροϊδεύουν μέσα στα μούτρα μου. Αλλά, επειδή αντιμετωπίζω με ρομαντισμό τις σχέσεις μου και ζω με την ιδέα να βρω το άλλο μου μισό, με το οποίο θα μοιραστώ το υπόλοιπο της ζωής μου, θεωρώ επιβεβλημένο να κατανοώ τα λάθη που μπορεί να προκύπτουν.
Μα, πώς μπορείς να διατηρείς την ψυχραιμία σου, όταν αντιλαμβάνεσαι ότι το έτερόν σου ήμισυ σε απατάει;
Δεν είναι μία εύκολη διαδικασία. Ζορίστηκα, έβαλα τα πράγματα κάτω, τα ζύγισα και πήρα τις αποφάσεις μου.
