Ήταν 6 Μαρτίου του 1994, όταν η Ελλάδα δάκρυσε! Είχε μόλις χάσει την μια και μοναδική Μελίνα Μερκούρη ή την «τελευταία Ελληνίδα θεά», όπως συνήθιζαν να την αποκαλούν!
Η Μελίνα άφησε την τελευταία της πνοή, στο νοσοκομείο «Memorial», της Νέας Υόρκης, χιλιάδες μίλια μακριά από την χώρα που λάτρεψε!
Πάλεψε με την επάρατο νόσο, αλλά ηττήθηκε! Πρόλαβε όμως να αγωνιστεί για το μεγάλο της όραμα: την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα!
Η Μελίνα ήταν μια ισχυρή προσωπικότητα! Ήταν καλλιτέχνης, ήταν επαναστάτρια, ήταν αντιστασιακή μα πάνω απ’ όλα ήταν Ελληνίδα, κάτι που δεν σταμάτησε να φωνάζει μέχρι την ημέρα που «έφυγε».
Η Μελίνα είχε την ικανότητα να συνδυάζει την φλόγα με την μαγκιά! Ήξερε να διεκδικεί αυτό που ήθελε και να μην σταματά μπροστά στις δυσκολίες! Ήταν γραμμένο στο DNA της!
Η Μελίνα… παιδί
Το νήμα της ζωής της άρχισε να ξετυλίγεται στις 18 Οκτωβρίου 1920 στην Αθήνα!
Ο παππούς της, τον οποίο λάτρευε ήταν ο επί 20 χρόνια Δήμαρχος της Αθήνας, Σπύρος Μερκούρης. Πατέρας της ήταν ο Σταμάτης Μερκούρης, ο οποίος κάθισε για 30 χρόνια στα έδρανα της Βουλής, ενώ διετέλεσε και Υπουργός Εργασίας. Μητέρα της ήταν η Ειρήνη Λάππα, γόνος μιας από τις καλύτερες οικογένειες της Αθήνας.
Η Μελίνα δεν ήταν ένα παιδί σαν όλα τα άλλα! Έμαθε να ζει μέσα στο χειροκρότημα και την αποθέωση του παππού της, έμαθε την έννοια της Δημοκρατίας, έμαθε την τέχνη του να μιλάς σε όλους ισότιμα! Ο παππούς της ήταν και ο μέντοράς της! Και όταν εκείνος, πέθανε, η Μελίνα ένιωσε πιο προδομένη από ποτέ…
Αντί, όμως, για το μικρόβιο της πολιτικής, την «χτύπησε» το μικρόβιο της τέχνης! Ήταν μόλις πέντε ετών, όταν έκανε πρόβα μπροστά στον καθρέφτη της για το πώς θα δακρύσει, ώστε να της αγοράσουν αυτό που ήθελε.
Ήταν μόλις 10 ετών, όταν σε ένα καφενείο στις Σπέτσες, έδωσε μια αυτοσχέδια παράσταση και εισέπραξε το χειροκρότημα του κοινού! Βέβαια, η μητέρα της δεν είχε την ίδια άποψη με το κοινό, και όταν ανακάλυψε τι έκανε την τιμώρησε με ένα χαστούκι…
Γεννημένη θεατρίνα
Η Μελίνα, όμως, ήταν γεννημένη θεατρίνα! Τίποτα δεν θα την εμπόδιζε να γίνει αυτό που ήθελε!
Το σχολείο δεν την ενδιέφερε καθόλου και όπως η ίδια είχε παραδεχτεί σε συνεντεύξεις της ήταν μια από τις χειρότερες μαθήτριες στην ιστορία.
Και όταν τέλειωσε το σχολείο, έδωσε εξετάσεις στο Εθνικό Θέατρο. Πέρασε και ο μεγάλος της δάσκαλος Δημήτρης Ροντήρης, βλέποντας τις ικανότητές της, την έβαλε να δουλέψει σκληρά…
Υποδύθηκε δεύτερους ρόλους, μέχρι να έρθει η μεγάλη επιτυχία με την παράσταση «Λεωφορείον ο Πόθος» που ήταν πια πρωταγωνίστρια.
Η Μελίνα ήταν ανήσυχη! Ταξίδεψε στο Παρίσι και διεύρυνε τον κύκλο των συνεργασιών της! Και όταν επέστρεψε στα πάτρια εδάφη ο ρόλος της «Στέλλας» και ο Μιχάλης Κακογιάννης της χτύπησαν την πόρτα!
Η ταινία θα σταθεί μοιραία, όχι μόνο για την επαγγελματική της πορεία, αλλά και για την προσωπική της ζωή.
Μπορεί η ταινία να μην βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ των Καννών, αλλά εκεί η Μελίνα γνώρισε τον Ζυλ Ντασέν, τον άνθρωπο που θα έμενε δίπλα της μέχρι και το τέλος της ζωής της.
Η Μελίνα και ο Ζυλ Ντασέν θα μεγαλουργήσουν και θα φέρουν την Ελλάδα υποψήφια στη σκηνή των Oscars με την ταινία «Ποτέ την Κυριακή». Η ταινία ήταν υποψήφια για πέντε χρυσά αγαλματίδια. Ανάμεσά τους εκείνο του α’ γυναικείου ρόλου και μουσικής. Το Oscar πήρε τελικά ο Μάνος Χατζηδάκις, αλλά αρνήθηκε να το παραλάβει.
Έχοντας ήδη μια διεθνή αναγνώριση στην πλάτη της και σερί επιτυχιών στην Ελλάδα, η Μελίνα βρέθηκε στη σκηνή του Μπροντγουέι με την παράσταση «‘Ιλια Ντάρλινγκ».
Η Μελίνα της αντίστασης
Μεσάνυχτα της 21ης Απριλίου! Ένα τηλεφώνημα «έσπασε» την ηρεμία στη ζωή της. Στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν ο φίλος της Μάνος Χατζηδάκις και την ενημέρωνε για το στρατιωτικό πραξικόπημα στην Ελλάδα!
Η Μελίνα χρησιμοποίησε όλες τις διασυνδέσεις της και μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες δήλωνε κλαίγοντας: «Σας παρακαλώ μην πάτε στη χώρα μου». Οι δηλώσεις αυτές έγιναν αιτία για να της αφαιρεθεί η ελληνική ιθαγένεια στις 12 Ιουλίου του 1967.
Αλλά η Μελίνα δεν φοβήθηκε! Όταν την τιμώρησαν για τις δηλώσεις της, εκείνη απάντησε: «Γεννήθηκα Ελληνίδα και θα πεθάνω Ελληνίδα. Ο Παττακός γεννήθηκε φασίστας και θα πεθάνει φασίστας».
Το FBI έγινε η σκιά της, ενώ υπήρξε και προειδοποίηση για δολοφονική απόπειρα.
Η Μελίνα δεν είχε μάθει να σκύβει το κεφάλι! Έκανε σήμα κατατεθέν της το κόκκινο φόρεμά και άρχισε τον αντιστασιακό της αγώνα. Δημιούργησε έναν κύκλο από ανθρώπους με τα ίδιες απόψεις και έγιναν ο εφιάλτης της χούντας!
Με τη βοήθεια του αδερφού της, Σπύρου, «όργωσε» όλη την Ευρώπη. Έδινε συνεντεύξεις, συμμετείχε σε διαμαρτυρίες, τραγουδούσε αντιστασιακά τραγούδια!
Δύο φορές έγινε στόχος βομβιστικών επιθέσεων.
Το 1968 πέθανε ο πατέρας της αλλά δεν της επιτράπηκε να έρθει στην Ελλάδα. Ήρθε, όμως, το 1972 για να αποχαιρετήσει την μητέρα της! Έμεινε μόνο λίγες ώρες!
Δύο χρόνια αργότερα, η Μελίνα ήρθε στην Ελλάδα για να μείνει για πάντα! Η Χούντα είχε μόλις πέσει και εκείνη, κατεβαίνοντας τη σκάλα του αεροπλάνου, έκανε το σήμα της νίκης!
Η Μελίνα του πολιτισμού
Το μικρόβιο της πολιτικής έχει μπει πια για τα καλά μέσα της! Έγινε ιδρυτικό μέλος του ΠΑΣΟΚ και κατέβηκε υποψήφια στις εκλογές του 1974. Έχασε για 33 ψήφους.
Το 1977 εξελέγη βουλευτής και το θέατρο, που τόσο αγάπησε, μπήκε σε δεύτερη μοίρα. Από το 1981 μέχρι και το 1989 διετέλεσε Υπουργός Πολιτισμού, αλλάζοντας τα πάντα!
Η Μελίνα έγινε εκείνη η Υπουργός, που χάρη στη διεθνή της ακτινοβολία, έδωσε ώθηση στον πολιτισμό.
Με ασυγκράτητο δυναμισμό και ενθουσιασμό διεκδίκησε την πολιτιστική κληρονομιά της χώρας μας: τα Γλυπτά του Παρθενώνα! Από τον Ιούλιο του 1982 που έθεσε το θέμα δεν σταμάτησε να παλεύει γι΄ αυτό μέχρι και τον θάνατό της!
Το πάθος της συνοψίζεται σε μια και μόνο φράση: «Αν με ρωτήσετε εάν θα ζω όταν τα Μάρμαρα του Παρθενώνα επιστρέψουν στην Ελλάδα, σας λέω πως ναι, θα ζω. Αλλά κι αν ακόμη δεν ζω πια, θα ξαναγεννηθώ».
Ήταν εκείνη που οραματίστηκε το Μουσείο της Ακρόπολης και τους ενιαίους αρχαιολογικούς χώρους. Ήταν εκείνη που πίστευε στον πολιτισμό της Ελλάδας. Ήταν εκείνη που έκανε την Ελλάδα εξώφυλλο στον διεθνή Τύπο! Ήταν εκείνη που για να συστηθεί αρκούσε το «Μελίνα». Η Μελίνα ήταν απλά… η Μελίνα!
