Ο Λάκης Παπαδόπουλος, και ενώ ετοιμάζεται για τη μεγάλη συναυλία του στο Ηρώδειο με αφορμή την συμπλήρωση των 35 χρόνων καριέρας του,αναπολεί το παρελθόν και περιγράφει στο «ΕΓΩ» τις στιγμές εκείνες που «φλέρταρε» πολύ στενά με τον θάνατο.
Υπηρετήσατε τη θητεία σας κατά τη διάρκεια της δικτατορίας. Φαντάζομαι ότι ήταν δύσκολα.
« Ναι. Θυμάμαι δύο φορές, για να γλιτώσουμε τη νυχτερινή ενέδρα, μπήκαμε κατά λάθος σε ναρκοπέδια που είχαν βάλει τη δεκαετία του ’40 και αντί να τα αχρηστεύσουν μετά τη λήξη του πολέμου, τα περιέφραξαν απλώς με συρματόπλεγμα. Έπαθα επίσης ρήξη τυμπάνου από τα πυροβόλα. Έχω χάσει από το δεξί μου αφτί μπόλικη ακοή».
Σε πτόησε αυτό όταν συνέβη;
«Όχι. Συνέβη δύο μήνες πριν απολυθώ. Θα μπορούσα να πάρω κατευθείαν απολυτήριο και να πάω σπίτι μου με σύνταξη. Δεν το είπα όμως σε κανέναν».
Ήρθατε ξανά σε επαφή με το θάνατο;
«Πήγαν να με ληστέψουν δύο κοπέλες με τους μπράβους τους σε ένα νησί στην Καραϊβική. Θα μπορούσαν να με έχουν σκοτώσει. Άλλη μία φορά σταμάτησε η μηχανή της βάρκας που επιβαίναμε ενώ πηγαίναμε σε ένα μικρό νησάκι στη μέση του Ατλαντικού. Η βάρκα ήταν γεμάτη τουρίστες από το κρουαζιερόπλοιο, οι οποίοι ήταν ευτυχώς Γιαπωνέζοι και είχαν τόση πειθαρχία που δεν ταράχτηκαν καθόλου την ώρα που σταμάτησε η μηχανή. Από κάτω μας περνούσαν συνέχεια καρχαρίες. Αν ήμασταν σε μια βάρκα με Έλληνες, φαντάζεσαι τι θα γινόταν»
