Στο περιοδικό Down Town Κύπρου έδωσε συνέντευξη ο Νικόλας Μεταξάς, τον οποίο είχαμε γνωρίσει μέσα από τη συμμετοχή του στο X Factor.
Στην προηγούμενή μας συνέντευξη, είχες πει πως φανταζόσουν το μέλλον σου ιδιαίτερα πολυάσχολο. Όντως, έτσι ήταν ο τελευταίος ενάμιση χρόνος;
Νομίζω ότι έκανα αρκετά πράγματα. Αν κοιτάξω πίσω, θα δω πολλή μουσική, περιοδείες, καινούριες συνεργασίες και νέα χώρα, αφού μετακόμισα από την Αμερική στην Αγγλία.
Δεν υπάρχουν περισσότερες ευκαιρίες στην Αμερική;
Αυτό είναι σχετικό. Η Αμερική είναι τόσο μεγάλη, που σε κάθε πόλη είναι σαν να βρίσκεσαι σε άλλη χώρα. Παρόλο που η Βοστώνη -όπου βρισκόμουν- είναι μια πανέμορφη ακαδημαϊκή πόλη, δεν ήταν απαραιτήτως η κατάλληλη για να ξεκινήσω τη μουσική μου καριέρα.
Νομίζω πως δεν θα μπορούσα να συνηθίσω τον μουντό καιρό του Λονδίνο…
Ούτε εμένα μου αρέσει. Αλλά, τελικά, μου ταίριαξε το Λονδίνο. Το γούσταρα περισσότερο από τη Νέα Υόρκη. Είναι μια πολύ ζωντανή πόλη σε ό,τι αφορά τις τέχνες. Διαρκώς συναντώ ταλαντούχα άτομα και εμπνέεται ο ένας από τον άλλον.
Ωστόσο, υπάρχουν στιγμές που αισθάνεσαι μοναξιά;
Υπάρχουν, αλλά μερικές φορές επιζητώ τη μοναξιά. Είναι ο μόνος τρόπος για να ηρεμήσω και να γράψω. Στο διαμέρισμα όπου μένω δεν μπορώ να τραγουδήσω ή να παίξω κιθάρα μετά τις εννιά το βράδυ, γιατί ενοχλούνται οι γείτονες. Για ενάμιση χρόνο, δεν έγραψα τραγούδι μετά τις οκτώ το βράδυ. Κι εγώ όλα τα κομμάτια μου, τα έχω γράψει στις δυο ή στις τρεις τα ξημερώματα. Νοίκιασα, λοιπόν, έναν υπόγειο χώρο, στο κέντρο του Λονδίνου, όπου μπορώ να βρίσκομαι εκεί όποια ώρα θέλω, χωρίς να με ακούει κανείς.
Όσο ήσουν στην Κύπρο, συνειδητοποίησες πόσο σου είχε λείψει η οικογενειακή θαλπωρή;
Η αλήθεια είναι πως πεθυμώ την οικογένεια και τον τόπο μου. Ταυτόχρονα, όμως, είναι λίγο δύσκολο να βρίσκομαι πίσω στο οικογενειακό περιβάλλον. Αισθάνομαι και πάλι σαν μωρό. Οι γονείς, έστω κι αν είσαι ενήλικας, άθελά τους, σου συμπεριφέρονται όπως τότε που ήσουν 16-17 χρονών. Γιατί κι εμείς, είμαστε μια κλασική, κυπριακή, δεμένη οικογένεια. Εγώ συνήθισα από την ηλικία των 20 ετών να μένω μόνος μου. Συνάμα, όμως, θέλω να τους απολαύσω. Ειδικότερα τα μικρότερα αδέλφια μου, που είναι 16 και 12 ετών. Βέβαια, στη συνέχεια, απομονώνομαι στο εξοχικό μας στις Πλάτρες, όπου ηρεμώ και γράφω.
