Μια ζωή στη σκηνή, κάτι παραπάνω από μισό αιώνα . Λίγο πριν κλείσει τα 90 του χρόνια ο Γιάννης Βογιατζής, ξεδιπλώνει  μια καριέρα δίπλα σε λαμπερούς πρωταγωνιστές και πρωταγωνίστριες και με ενθουσιασμό μικρού παιδιού αποκαλύπτει την επιστροφή του στο θέατρο.

«Τελείωσα το σχολείο και έπιασα δουλειά ως υπάλληλος στο κεντρικό λογιστήριο του ΙΚΑ. Απέναντι βρισκόταν το Εθνικό θέατρο . Ήθελα να δώσω εξετάσεις να σπουδάσω ηθοποιός, μα ήταν τότε ο Εμφύλιος. Το 1948 τελικά μπήκα μέσα και βρήκα τον Δημήτρη Χορν. «Δεν είμαι ψώνιο, θέλω απλώς να με ακούσετε» του είπα. «Και αν δεν κάνεις για ηθοποιός;» μου απάντησε βιαστικά εκείνος. 

«Πάλι ηθοποιός θα γίνω» είπα ο θρασύς και άρχισα να μαθητεύω δίπλα του . Αυτός με έβγαλε στο θέατρο, σε αυτόν οφείλω τα πάντα . Για μένα ήταν κάτι σαν συγγενής μου». 

Θυμάται με συγκίνηση ο ηθοποιός που εμφανίστηκε σε 68 κινηματογραφικές ταινίες, ανάμεσα τους: «Η γυναίκα μου τρελάθηκε», «Ο Μικές παντρεύεται», και στο πλευρό της Ρένας Βλαχοπούλου στο «Ραντεβού στον αέρα».

Ο Γιάννης Βογιατζής στη συνέντευξη του στο Down Town καταθέτει τις απόψεις του αλλά και κατακεραυνώνει τίτλους που δεν έχουν καθόλου σημασία στο χώρο του θεάτρου και της τέχνης…

«Δεν υπάρχουν μικροί και μεγάλοι ρόλοι, υπάρχουν  μικροί και  μεγάλοι ηθοποιοί »

Η συζήτηση πηγαίνει στην Αλίκη Βουγιουκλάκη και την Τζένη Καρέζη, τις μεγαλύτερες star εκείνης της εποχής .

Ο ηθοποιός δυσανασχετεί με τις ταμπέλες και τονίζει «Εγώ δεν καταλαβαίνω τη  λέξη star . Όλο αυτό  είναι ένα κακό μάρκετινγκ, που βλάπτει τους σωστούς ηθοποιούς.

Μόνο όποιοι έχουν  έλλειμμα στην παιδεία τους, παραδέχονται ότι είναι star . O  Marlon Brando, η Meryl Streep, ο Δημήτρης Χόρν θεωρούνται από τον κόσμο star.

Aν το έλεγες αυτό στους ίδιους, μπορεί και να σε έπνιγαν . Ήταν σπουδαίοι ηθοποιοί που έμειναν, όχι star.

Πλέον, έχουμε πρωταγωνίστριες που είναι μόνο star, όχι ηθοποιοί»

Ο Γιάννης Βογιατζής δεν έχει πάψει να ονειρεύεται, είναι ένας τρυφερός σύζυγος, ένας καλός πατέρας και ένας απίθανος παππούς που έχει αδυναμία στον εξάχρονο συνονόματο  εγγονό του . 

Υφαίνει από την αρχή τα θεατρικά του όνειρα που αρχίζουν και πάλι  με την παράσταση «Λυσιστράτη», στην Επίδαυρο ως μέλος του χορού, σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.