Μια εξομολογητική συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης έδωσε στο εβδομαδιαίο περιοδικό People ,ο Λάμπης Λιβιεράτος και μίλησε μεταξύ άλλων για το αγαπημένο του all day café-bar που είχε ανοίξει, για την οικονομική του καταστροφή, την απότομη πτώση και την κατάθλιψη…
«Με ενθουσίαζε η προοπτική να φτιάξω έναν όμορφο χώρο, που θα έπαιζε ωραίες μουσικές. Μου έβαλαν την ιδέα οι φίλοι μου και κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα». Από το 2005 μέχρι και το 2010, το μαγαζί πήγαινε πάρα πολύ καλά. Μετά άρχισαν ορισμένα προβλήματα, όπως και στις περισσότερες επιχειρήσεις εκείνη την εποχή. «Κάποια στιγμή, λόγω της μουσικής, αναγκάστηκα να απομακρυνθώ από το μαγαζί. Αυτή η απομάκρυνση, σε συνδυασμό με την κρίση, έφερε μια πτώση. Βέβαια, εξακολουθούσα να είμαι μέτοχος και, όπως καταλαβαίνεις, αυτό μου κόστισε πολύ. Ήταν μια οικονομική καταστροφή για μένα. Τότε συνέπεσαν και διάφορα άσχημα πράγματα μαζεμένα και μαζί με αυτά έπεσαν οι άμυνές μου» εξηγεί. Αυτό, σε συνδυασμό με το χωρισμό του από την Εύη Αδάμ το 2011, αλλά και την αυτοκτονία του αδελφού του, Ανδρέα, ένα χρόνο μετά, τον γονάτισαν ψυχολογικά. «Πέρασα ένα σοκ κι έβλεπα κάποιους γιατρούς από ένα νοσοκομείο. Έπεσα ψυχολογικά και πέρασα μια φάση κατάθλιψης. Ευτυχώς, όλο αυτό κράτησε μόνο ενάμιση χρόνο. Μέσα από τη στήριξη φίλων και ανθρώπων που στάθηκαν πολύ κοντά μου (ανάμεσά τους ο Θάνος Καλλίρης, ο Τζώνυ Θεοδωρίδης, ο Νίνο, ο Αντώνης Ρέμος, η συνεργάτιδά του, Έφη Μπούνταλη, οι κουμπάροι του, Σαμ και Χρυσούλα Κέρος, και οι Άντζυ και Ανδρέας Ανδρεαδάκης), βρήκα τη δύναμη να το ξεπεράσω. Έφτασα στα όριά μου, αλλά, όπως λέει και ο Νίκος Καζαντζάκης: “Αν δεν φτάσεις στο χείλος του γκρεμού, δεν βγάζει η πλάτη σου φτερά για να πετάξεις’’. Έφτασα στο χείλος του γκρεμού, αλλά δεν έπεσα» αποκαλύπτει.
