«Τα αγαπάω, τα έχω συνέχεια στο μυαλό μου και τα σέβομαι πολύ. Νοσταλγώ εκείνη την εποχή που δεν είχαμε έγνοιες στο κεφάλι μας και το μεγαλύτερο πρόβλημα μας ήταν αν θα διαβάσουμε, αν θα πούμε μάθημα την επόμενη μέρα ή αν θα έχουμε διαγώνισμα και -πολύ περισσότερο- το τι θα γίνει με τη Μαιρούλα και την Καίτούλα, δηλαδή τα προσωπικά μας. Και μιλάω προσωπικά, γιατί κάποιοι ήταν πιο σοβαροί και διάβαζαν. Αυτή η ηλικία ήταν η χρυσή εποχή, ο «χρυσός αιώνας» της ζωής μας! Εκεί μπήκαν οι βάσεις για τη συνέχεια, εκεί στήθηκε το χαμόγελο, η χαρά και οι δυνατές φιλίες», λέει ο Μάριος Αθανασίου στο 7 μέρες Tv σχετικά με τα χρόνια του λυκείου.