O Αργύρης Πανταζάρας παραχώρησε μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη στο περιοδικό Hello με αφορμή την καθημερινή σειρά του Alpha, «Παράδεισος των κυριών» όπου και πρωταγωνιστεί την φετινή τηλεοπτική σεζόν. Ο δημοφιλής ερμηνευτής αναφέρθηκε, μέσα σε όλα, στην πολύπλευρη προσωπικότητα του, την πίστη στη διαδρομή της τέχνης αλλά και την αγάπη για τα extreme sports.
Το θέατρο, η τέχνη γενικότερα, είναι αγώνας ταχύτητας ή αντοχής;
Είναι διαφορετικό για τον καθέναν. Το θέμα είναι να αντέξεις και να περάσεις από όλα τα στάδια ωρίμανσης της ζωής σου, να σε δεις να αλλάζεις και να γερνάς όμορφα. Υπάρχουν ρόλοι που θα συναντήσεις μόνο αν γίνεις 50, 60 ή 70 χρονών. Είναι καλύτερο να γίνουν στην ώρα τους από το να παίζεις τον μεγάλο από τα 30 σου! Η τέχνη είναι για μένα μια συνεχόμενη προετοιμασία. Μια ερμηνεία που βλέπετε τώρα μπορεί να προετοιμάζεται χρόνια πριν. Η έμπνευση και η απόδοση δεν είναι ένα δεδομένο ραντεβού – και θα τις βρεις και θα τις χάσεις στην πορεία. Πρέπει να είσαι γεμάτος από έμπνευση, δύναμη και πλούτο αλλά και από υγεία και ξεκούραση. Όλοι οι άνθρωποι στραγγίζονται. Είναι προσωπική ευθύνη το πόσο επιτρέπουμε να μας συμβεί.
Μπορεί η ταυτότητα σου να δηλώνει ηθοποιός, ωστόσο σκηνοθετείς σταθερά τα τελευταία χρόνια και σε συνοδεύει ο χαρακτηρισμός του multitasker στο θέατρο. Αυτό έχει προκύψει από δημιουργικότητα, ανάγκη ή κάτι άλλο δικό σου;
Ίσως νιώθω κάποια συγγένεια με τον Homo Universalis, που ορίζει το πνεύμα της πολυμάθειας, της φιλοπεριέργειας και την ερευνητικότητας. Όταν ο Ηλίας Καζάν περιέγραφε έναν καλλιτέχνη, και πιο συγκεκριμένα έναν σκηνοθέτη, εννοούσε ένα εξελιγμένο είδος που ήξερε από τέχνη, φύση, ανθρώπους, κοινωνιολογία, γεωγραφία, ιστορία, φυσική, φυσικά φαινόμενα, φως, ρυθμό, μουσική, αρχιτεκτονική, ιστορία της τέχνης, αθλητισμό, τα πάντα. Δεν γίνεται να κατανοήσεις και να υπηρετήσεις την τέχνη αν δεν βουτήξεις σε όλα αυτά.
Αν χρειαζόταν να επιλέξεις να κάνεις ένα μόνο πράγμα για την υπόλοιπη σου ζωή, ποιο θα ήταν αυτό;
Extreme sports! Από μικρός αυτά έκανα, με αυτά έμαθα να θέτω στόχους, να ταξιδεύω, έμαθα το σώμα μου, την απελευθέρωση του νου και της βαρύτητας. Κατανόησα τη φυσική – τι σημαίνει να κερδίζεις μερικά δευτερόλεπτα στον αέρα και τι να προσγειώνεσαι. Διδάχθηκα τη συμφιλίωση με το αδύνατο, με τις πτώσεις, τις συγκρούσεις και τους τραυματισμούς, ακόμα και τη συμφιλίωση με την επούλωση των τραυμάτων και των πληγών. Έμαθα πόσος χρόνος χρειάζεται για να γιατρευτεί ένα κόκαλο ή ένας σύνδεσμος και τι είναι αυτό που σε κάνει να επιστρέψεις δριμύτερος. Όσοι έχουν κάνει extreme sports γνωρίζουν τι εννοώ. Είναι ο λόγος για να αναμετριέσαι με τον εαυτό σου και να απολαμβάνεις το τι μπορείς να κάνεις. Είναι σημαντικό να μαθαίνεις να είσαι αρχάριος κάθε φορά, να χαίρεσαι την εξέλιξη σου στιγμή προς στιγμή και να σέβεσαι τη στιγμή. Μαθαίνεις την ευγενή άμιλλα, τη συνύπαρξη, την παρέα. Μαθαίνεις κυρίως ότι δεν κερδίζει «όποιος μιλά για αυτά που κάνει», αλλά «αυτός που τα κάνει».
