Η Τόνια Σωτηροπούλου παραχώρησε μία εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη στο περιοδικό Hello και μίλησε για τη σχέση της με τον Κωστή Μαραβέγια, το ενδεχόμενο της μητρότητας αλλά και το άγχος του χρόνου που περνά.
Τι είναι αυτό που νιώθεις ότι έχεις κερδίσει μέσα από τη σχέση σου με τον Κωστή Μαραβέγια;
Ο Κωστής είναι σπουδαίος άνθρωπος – και δεν το λέω επειδή είναι ο σύντροφός μου – αντικειμενικά είναι ένα υπέροχο πρότυπο. Είναι ευαίσθητος, ειλικρινής, δίκαιος και λογικός. Έχω κερδίσει και κερδίζω πολλά κάθε μέρα μαζί του. Διαπιστώνω μάλιστα ότι μοιάζουμε στον άνθρωπό μας όσο περνά ο καιρός.
Μαζί του έχω μάθει να είμαι πιο ψύχραιμη και να μπαίνω λίγο πιο εύκολα στη θέση του άλλου. Αισθάνομαι πολύ τυχερή που βρήκαμε ο ένας τον άλλο.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Σε αγχώνει ο χρόνος που περνά; Είσαι συμφιλιωμένη με την ιδέα ότι μεγαλώνεις;
Μου αρέσω περισσότερο τώρα που μεγαλώνω από τη μία και από την άλλη, γυρίζοντας το βλέμμα πίσω, στα 20 και κάτι, σκέφτομαι: στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα. Θα έκανα σίγουρα κάποια πράγματα διαφορετικά. Μου αρέσει που είμαι πια γυναίκα και όχι κορίτσι, που είμαι ενήλικη.
Μου αρέσει που δεν μπορώ να ξενυχτήσω, γιατί αισθάνομαι πως θα χάσω τη μέρα και πάνω απ’ όλα που δεν σκορπίζομαι. Αντιλαμβάνομαι πιο πολύ την αξία του χρόνου, σέβομαι τις στιγμές μου και τις μοιράζομαι μόνο εκεί όπου θέλω.
Η μητρότητα υπάρχει ως σκέψη στο μυαλό σου ή είναι μια συνθήκη ζωής που αισθάνεσαι ότι είναι ακόμα μακριά από σένα;
Δεν είναι μακριά. Δεν είναι αυτοσκοπός αλλά είναι κάτι που θέλω να συμβεί. Δεν είναι ο στόχος μου για αύριο αλλά θέλω να έρθει στη ζωή μας. Έχουμε πολλή αγάπη να δώσουμε και θα το κάνουμε κάποια στιγμή.
Το επάγγελμα του ηθοποιού κρύβει πολλή ανασφάλεια, πίεση και καθημερινές προκλήσεις. Πώς έχεις μάθει να το διαχειρίζεσαι;
Δεν το διαχειρίζομαι πάντα – ίσως αυτό είναι εν μέρει η λύση του προβλήματος. Να λες κάποιες φορές: ΟΚ, απλώς είναι όλα χάλια, να επιτρέπεις στον εαυτό σου να θρηνήσει ό,τι θεωρείς αποτυχία, να ξεσπάς, να πέφτεις και να σηκώνεσαι. Είχα πάντα μεγάλο πρόβλημα με το να εκφράζω τη λύπη μου, ένιωθα αγνώμων.
Ναι, είμαστε γεμάτοι δώρα για τα οποία αισθανόμαστε – και πρέπει να αισθανόμαστε – ευγνωμοσύνη, όπως το ότι ξυπνάμε και είμαστε υγιείς, αλλά είναι σημαντικό να θέτουμε στόχους, να ανεβάζουμε τον πήχη και να δίνουμε μάχες. Τίποτα δεν χαρίζεται και προσωπικά πιστεύω στον παράγοντα της τύχης. Κάποιες φορές είναι μαζί μας και άλλες όχι.
Το θέμα είναι να ξέρουμε πως κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούσαμε και πως δεν εξαρτώνται πάντα από μας τα πράγματα, οφείλονται και σε εξωτερικούς παράγοντες. Αυτό απλώς το αποδεχόμαστε, μαθαίνουμε και συνεχίζουμε.
