«Είναι ένας παράγοντας που τον ξέρεις, δεν πας και λες “θα τα καταφέρω, γιατί παίζω μπάλα μόνος μου”. Πας για να παίξεις στο Μουντιάλ. Από τη μια με γεμίζει με ανασφάλεια, αλλά ακόμα περισσότερο με τσαμπουκά, ώστε να δουλέψω και να ψαχτώ πιο πολύ. Να έχω το κάτι παραπάνω από έναν άλλον ηθοποιό που πάει στην ίδια δουλειά με εμένα. Σκέψου ότι έχω πάει σε πάνω από 500 κάστινγκ. Είμαι πια εξοικειωμένος με την απόρριψη.
Στην αρχή θύμωνα και έλεγα ότι “στο L.A. δεν ξέρουν”, αλλά όσο περνάει ο χρόνος καταλαβαίνω πως ή θα προσαρμοστείς ή θα πας σπίτι σου. Τι θα πεις στον casting director; Μου δώσατε μόνο τρία λεπτά κι εγώ είμαι ένας ηθοποιός που θέλω το χρόνο μου για να σας δείξω ποιος είμαι; Ή προσαρμόζεσαι σε αυτό που σου ζητάνε ή επιστρέφεις. Επίσης, πρέπει να σε αγαπήσουν και οι άνθρωποι και η πόλη. Ακούω, για παράδειγμα, ηθοποιούς που δεν κλείνουν δουλειές και λένε “μισώ το L.A.”. ΟΚ, αλλά με αυτό το σκεπτικό και την αρνητική ενέργεια δεν θα κλείσεις καμία δουλειά. Νομίζω τελικά ότι η απόρριψη είναι ετεροχρονισμένη επιτυχία.
Έρχεται κάποια στιγμή και γίνεται επιτυχία. Για αυτό και δεν έχω σκεφτεί να τα παρατήσω. Μου έχουν περάσει από το μυαλό διάφορες σκέψεις όταν δεν έχω δουλειά, αλλά είμαι ψύχραιμος. Και κάνω κι άλλες δουλειές. Τώρα δουλεύω ως πορτιέρης σε ένα κυριλέ εστιατόριο με πεντάωρη βάρδια και είναι πολύ ωραία. Είναι σαν να βγαίνω έξω και να πληρώνομαι!», με αυτά τα λόγια ο Χρήστος Βασιλόπουλος περιέγραψε την εμπειρία του στο Λος Άντζελες.
