Αυτά συνέβαιναν κυρίων την εποχή των «Δύο Ξένων»;
Όχι και μετά! Για να μην σου πω, κυρίως μετά!
Τις περισσότερες φορές το διαχειρίστηκα ήρεμα. Μόνο μία φορά λειτούργησα αλλιώς, γιατί ήταν βίαιος ο συγκεκριμένος. Όχι με αστυνομία, «καθάρισα» μόνη μου. Ήταν ένας που δεν με άφηνε να μπω στο αυτοκίνητο. Κοπανούσε την πόρτα, έριχνε μπουνιές και κλοτσιές, έβριζε, ούρλιαζε ότι με θέλει και κάτι τέτοια κουφά. Κάποια στιγμή άνοιξα την πόρτα του αυτοκινήτου, μπήκα αμέσως μέσα και, όπως πήγε να σκύψει, του ήρθε η πόρτα στο κεφάλι. Το εμπνεύστηκα μάλλον από κάποια ταινία που είχα δει.
Δεν θυμάμαι στην αρχή της καριέρας μου να με έχει κάνει κάποιος να αισθανθώ άβολα! Ούτε αντιπάθειες έχω στον χώρο ούτε εχθρούς. Τουλάχιστον φανερούς… Πιστεύω πως ως χαρακτήρας δεν είμαι καθόλου ανταγωνιστική, οπότε ίσως να μην προκαλώ τέτοιου είδους αντιδράσεις.
Είναι αλήθεια ότι το έχω ακούσει πολλές φορές, αλλά δεν είμαι αυστηρή καθόλου. Είναι η φιγούρα μου τέτοια, το καλούπι. Δεν ξέρω, μπορεί να μου έχει μείνει κατάλοιπο από τον χορό. Γιατί οι χορεύτριες, έχουν ένα στήσιμο σώματος που μπορεί να μεταφράζεις ως «σνομπ». Αλλά δεν είμαι σνομπ, το αντίθετο είμαι πολύ χύμα.
Γιατί όχι; Ευπρόσδεκτη, Η επιτυχία των Δύο Ξένων με βρήκε ανυποψίαστη γιατί τότε ήταν ολοκαίνουρια. Θυμάμαι ότι με την σειρά κλείστηκα στον εαυτό μου, έπαθα κατάθλιψη. Δεν το άντεχα όλο αυτό, ήταν κάτι πολύ έντονο. Σκέψου ότι για μία απόσταση δέκα λεπτών μπορεί να χρειαζόμουν μία ολόκληρη ώρα, από τον κόσμο που με σταματούσε συνεχώς στο δρόμο. Υπήρχε μία έκσταση. Δικαίως, γιατί ήταν ένα καλοφτιαγμένο σίριαλ. Μέχρι και σήμερα, ανάλογες κωμωδίες βγαίνουν σπάνια στην τηλεόραση.