«Είχα δει τον Στράτο Τζώρτζογλου σε μια ταινία που είχε ξυρίσει το κεφάλι του και είπα μέσα μου «κοίτα, ρε παιδί μου, αυτοί οι άνθρωποι ζουν εκατό ζωές». Κάπως έτσι ρομαντικά το είδα και προέκυψε. Μάλιστα, όταν συνεργαστήκαμε με τον Στράτο σε μια σειρά, του είπα ότι ήταν ο λόγος που έγινα ηθοποιός», διηγείται ο Μάνος Παπαγιάννης στο περιοδικό People για το ερέθισμα που τον έκανε να αποφασίσει να ασχοληθεί επαγγελματικά με την υποκριτική.

Πιστεύεις ότι θα μπορούσες να είχες κάνει περισσότερα πράγματα στη δουλειά;

Ίσως, αλλά δεν θέλω να παραπονιέμαι γιατί είμαι ένας άνθρωπος που δεν έχω σταματήσει ποτέ να δουλεύω, είμαι αρκετά αγαπητός στο χώρο. Τελευταία έχω απογοητευτεί, ειδικά για τον τρόπο που λειτουργεί η τηλεόραση. Είναι άρπα-κόλλα Δηλαδή αν κάνεις κάτι, κάν’ το καλά και τότε να πάρεις τη θέση που σου αρμόζει, όχι το αντίστροφο.

Συνεργάζεσαι καλύτερα με άντρες ή με γυναίκες;

Έχω ταιριάξει με άντρες περισσότερο, έχουμε το ίδιο χιούμορ. Όπως φέτος με τον Μάνο Ιωάννου και τον Περικλή Λιανό. Στην καριέρα μου έχω να θυμάμαι κυρίως αντρικές φιγούρες.

Δεν λειτουργείς ποτέ ανταγωνιστικά;

Καθόλου, και το εννοώ. Χαίρομαι πολύ με την επιτυχία του συναδέλφου μου, καμαρώνω.
Τόσο μεγάλη γενναιοδωρία έχεις πάνω στη σκηνή; Ούτε λίγη ματαιοδοξία, ούτε λίγο ναρκισσισμό;
Ισχύει αυτό, πρέπει να έχεις μια είδους αρρώστια για να κάνεις αυτή τη δουλειά. Έχω ματαιοδοξία αλλά ταυτόχρονα θεωρώ ότι είμαι πολύ απλόχερος πάνω στη σκηνή. Νάρκισσος δεν είμαι, δεν με ενδιαφέρει η εμφάνισή μου, δεν με ενδιαφέρει πώς θα βγω πάνω στη σκηνή. Στο θέατρο δεν βάφομαι, τα μαλλιά μου δεν τα φτιάχνω, εκτός φυσικά αν το απαιτεί ο ρόλος.