“Είναι “χρυσή” κοπέλα”! Αυτό τουλάχιστον είχαμε στο μυαλό μας όταν αποφασίσαμε να προσλάβουμε τη συγκεκριμένη babysitter. Η αλήθεια είναι ότι μπορεί να μην έχουμε “πέσει” (και τόσο) μέσα αν το μικρό μας…

  • Μπήζει τα κλάματα με το που τη βλέπει να περνάει το κατώφλι της πόρτας. Σίγουρα δεν είναι το καλύτερό του να μας βλέπει να παίρνουμε την τσάντα μας και να φεύγουμε από το σπίτι αφήνοντάς το πίσω. Αν όμως το μικρό μας δεν μπορεί με τίποτα να συνέλθει απλά και μόνο στη θέα της babysitter, τότε, μάλλον χρειάζεται να το ψάξουμε περισσότερο το θέμα -ειδικά μάλιστα αν η ίδια η κοπέλα δεν κινείται θετικά απέναντί του ούτως ώστε να το καθησυχάσει, αλλά συνεχίσει να κοιτάζει απαθέστατα το μικρό μας που έχει βαλαντώσει.
  • Η συμπεριφορά του παρουσιάζει σημαντικές αλλαγές. Τι σημαίνει αυτό; Από χαρούμενο, ανέμελο παιδάκι, γίνεται πιο μοναχικό και ντροπαλό. Δεν είναι τόσο “ανεξάρτητο”, αντίθετα, θέλει να είναι συνεχώς κολλημένο επάνω μας. Δείχνει να μην εμπιστεύεται καθόλου τους ανθρώπους που δεν ξέρει και μοιάζει νευρικό και ανήσυχο. Τέλος, η -άλλοτε ήρεμη- ώρα του ύπνου έχει γίνει “εφιάλτης”, αφού δεν θέλει με τίποτα να μείνει στην κούνια του και ξυπνάει διαρκώς τα βράδια.
  • Μας “δείχνει” ότι η νταντά δεν “σκαμπάζει” από “κανόνες”. Με λίγα λόγια, αγνοεί όλα (ή σχεδόν όλα) όσα της έχουμε πει, κάτι το οποίο μπορούμε κάλλιστα να διαπιστώσουμε παρατηρώντας το μικρό μας. Π.χ. Τα απογεύματα “κουτουλάει”, το οποίο σημαίνει ότι δεν το βάζει για ύπνο τα μεσημέρια όπως της έχουμε ζητήσει. Συνεχώς “μας ζητάει” να ανοίξουμε την τηλεόραση, το οποίο σημαίνει ότι κάποιος του έχει μάθει αυτό το… σπορ για τα καλά. Γυρίζει το κεφαλάκι του στις φρουτόκρεμες και αποζητάει τα μπισκοτάκια -τα οποία μάλιστα συνεχώς λιγοστεύουν…
  • Κάνει “μπούπα” κάθε τρεις και λίγο. Μια-δυο γρατζουνίτσες μπορούν να δικαιολογηθούν, αφού -μεταξύ μας- το μικρό μας είναι κάποιες φορές σωστός σίφουνας! Αν όμως συνεχώς ανακαλύπτουμε γρατζουνιές, χτυπήματα και μελανιές, τότε κάποιος δεν είναι αρκετά “γρήγορος-αποτελεσματικός” για να τις προλάβει… Τα παιδιά είναι απρόβλεπτα, οι νταντάδες από την άλλη θα πρέπει να διαθέτουν αυτή τη “μαγική ικανότητα” να προβλέπουν (και να προλαβαίνουν) τις… απρόβλεπτες-αδέξιες κινήσεις τους!
  • Είναι από πάνω μέχρι κάτω μέσα στις μπογιές, τα φαγητά και τις πλαστελίνες! Δηλαδή, όχι μόνο δεν ήταν δίπλα του η νταντά ούτως ώστε να το βοηθήσει να κρατήσει το πινέλο όσο ζωγράφιζε, να του βάλει τη σαλιάρα του όσο έτρωγε ή να του δείξει να πλάθει κουλουράκια με τις πλαστελίνες, αλλά, δεν μπήκε καν στον κόπο να το καθαρίσει μετά τις δραστηριότητες και το φαγητό του… Φυσικά, η ακαταστασία αυτή μπορεί να μην έχει επηρεάσει μόνο το μικρό μας, αλλά και όλο μας το σπίτι… π.χ. να έχει εξαπλωθεί στους καναπέδες, στις κουρτίνες και τους τοίχους, στα χαλιά και τα πατώματα…
  • Έχει συγκαεί… Και φοράει (ακόμα) τη λερωμένη πάνα! Κι εμείς της είχαμε ζητήσει μάλιστα να το βοηθήσει να κάνει τα πρώτα του βήματα “απεξάρτησης” από την πάνα…

Τι μπορούμε να κάνουμε: Σε πρώτη φάση, να της μιλήσουμε. Δεν είναι φυσιολογικό το μικρό μας να βλέπει τη νταντά και να αλλάζει δρόμο. Κάτι δεν πάει καλά. Της ζητάμε, λοιπόν, να έρθει πιο κοντά του ούτως ώστε να το κάνει να την εμπιστευτεί. Επίσης, της υπενθυμίζουμε (για ακόμα μια φορά) τους κανόνες του σπιτιού και της ζητάμε να τους τηρεί όσο το δυνατό πιο πιστά. Επισημαίνουμε τα αδέξια χτυπήματα του παιδιού μας και απαιτούμε (ευγενικά) να είναι πιο σχολαστική όσον αφορά την καθαριότητά του. Αν δούμε ότι δεν αλλάζει ακόμα και ένα από αυτά τα “σημεία”, τότε αρχίζουμε σιγά-σιγά (ή μήπως… γρήγορα-γρήγορα;) να μαζεύουμε συστάσεις για την αντικαταστάτρια.