Το φαινόμενο του σχολικού εκφοβισμού το συναντάμε τα τελευταία χρόνια συνεχώς και τα ποσοστά εκφοβισμού μεταξύ μαθητών με μαθητών ή μαθητών-δασκάλων/καθηγητών αυξάνονται ανησυχητικά.

Ποιος είναι ο ρόλος του σχολείου στην εκδήλωση τέτοιων περιστατικών; Τι φαίνεται μέσα από τις νέες έρευνες που γίνονται σε αυτό το πεδίο;

Τα σχολεία με τα λιγότερα κρούσματα εκφοβισμού είναι αυτά όπου εφαρμόζονται θετικές ενισχυτικές  τεχνικές πειθάρχησης των μαθητών/τριών και  το ακαδημαϊκό επίπεδο είναι υψηλό καθώς ακόμη οι γονείς συνεργάζονται στενά με το εκπαιδευτικό προσωπικό (Espelage & Swearer, 2003/ O’ Moore, 2010).

Στα σχολεία όπου τα παιδιά αναφέρουν ότι δεν υπάρχει ισχυρή επίβλεψη -παιδονομία- κατά τη διάρκεια του διαλείμματος, τα επεισόδια εκφοβισμού είναι περισσότερα (Whitney&Smith, 2003).   Ο Olweus (1993) και οι Whitney και Smith1993  αναφέρουν ότι το μέγεθος του σχολείου και της τάξης δεν επηρεάζουν τη σχετική συχνότητα του εκφοβισμού.

Το πιο σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη που παρουσιάζει ο εκφοβισμός σε ένα σχολείο διαδραματίζει η αντίδραση του συγκεκριμένου σχολικού συστήματος στα κρούσματα του  Σχολικού εκφοβισμού. Αν λόγου χάρη, το σχολικό περιβάλλον αποσιωπεί τα περιστατικά σχολικού εκφοβισμού, μεγαλώνει η πιθανότητα να αυξηθούν αυτά τα περιστατικά (Suckling&Temple, 2001).

Μόνο  το 50% των μαθητών/τριών δηλώνουν ότι οι δάσκαλοι παρεμβαίνουν στα επεισόδια εκφοβισμού και μάλιστα μόνο «μερικές φορές» (Whitney&Smith, 1993/2012).

Το γενικό κλίμα που επικρατεί σε κάθε σχολείο επηρεάζει σημαντικά την ψυχοκοινωνική λειτουργικότητα των μαθητών και μαθητριών του γενικά και ειδικότερα την ανάμιξή τους σε εκφοβιστικά επεισόδια. Αν π.χ στο συγκεκριμένο σχολείο ενήλικες και ομήλικοι αποδέχονται την εκφοβιστική συμπεριφορά, εύλογο είναι να την υιοθετήσουν περισσότεροι μαθητές και μαθήτριες (Espelage & Swearer, 2003).

Ένας παράγοντας που μπορεί να ενισχύσει το σχολικό εκφοβισμό είναι η θετική για το θύτη αντίδραση από το εξωτερικό ή το εσωτερικό περιβάλλον.

Ως ενδεχόμενα θετικά αποτελέσματα του εκφοβισμού οι Suckling και Temple (2001) αναφέρουν τα υλικά οφέλη που μπορεί να αποκομίσει ο θύτης (κολατσιό, χαρτζιλίκι και άλλα μικροαντικείμενα που αποσπά από το θύμα), τις εκδουλεύσεις στις οποίες μπορεί να εξαναγκάζει το θύμα, την προσοχή που του δίνουν οι ενήλικες (ακόμη και οι επιπλήξεις και οι ατελέσφορες τιμωρίες μπορεί να λειτουργήσουν ως ενισχυτές ηρωοποίησης του μαθητή), την αύξηση της ενδοομαδικής συνοχής στην περίπτωση που το ρόλο του θύματος αναλαμβάνει ολόκληρη «κλίκα»,την αύξηση του γοήτρου (status), τη διασκέδαση του θύτη μέσω του εκφοβισμού και την ικανοποίηση της επιθυμίας του για εκδίκηση, την «ηθική» ικανοποίηση γενικά που αντλεί από τη βλάβη του θύματος.

Επιβάλλεται τα σχολεία να δεχθούν υποχρεωτική εκπαίδευση σε τεχνικές αποκλεισμού φαινόμενων εκφοβισμού, προκειμένου να σταματήσει η ραγδαία εξάπλωση του ανησυχητικού αυτού φαινόμενου.