Πολύ συχνά τα παιδιά έχουν ανάγκη κάποιων αντικειμένων (ή παιχνίδια) για να χαλαρώσουν και να τους πάρεις ο ύπνος. Μερικά παιδιά ακόμα χρειάζονται είτε ένα λούτρινο παιχνίδι είτε ακόμα και ένα απλό πανάκι , μια πετσέτα, μια μαξιλαροθήκη. Είναι μια αθώα ιδιοτροπία τους και δεν έχουμε κανένα λόγο να κάνουμε τους αυστηρούς.
Πολλά παιδιά πριν κοιμηθούν, νιώθουν την ανάγκη για μερικές «παράξενες» κινήσεις νανουρίσματος, όπως χτυπήματα του κεφαλιού τους στο μαξιλάρι ή στο κεφαλάρι του κρεβατιού , κινήσεις σώματος κτλ. Δεν σημαίνουν κάτι κακό και αφήστε τα άφοβα να εκδηλώσουν τις επιθυμίες τους.
Συχνά οι γονείς, για να ηρεμήσουν τα παιδιά, χρησιμοποιούν παραμύθια και ιστοριούλες νανουρίσματος. Είναι μια όμορφη , ρομαντική συνήθεια, και αν αντέχουν οι δυνάμεις σας, ασφαλώς να το κάνετε με δύο απαράβατους όρους.
Οι ιστορίες και τα διαβάσματα παραμυθιών γίνονται πάντα στο κρεβάτι του παιδιού με μισοσβησμένο φώς, ώστε γρήγορα να αποκοιμηθούν και το σπουδαιότερο, από την αρχή ακόμα, πριν αρχίσετε τα παραμύθια κάντε μαζί του ξεκάθαρους λογαριασμούς.
Δεν του διαβάζουμε αόριστα «όσο πάει η βαλίτσα». Γιατί, μερικά παιδιά θα κοιμηθούν, ενώ σε κάποια άλλα θα ανοίξει η «όρεξη» και θα σας τρελάνουν στο «θέλω και άλλο σου είπα», χρησιμοποιώντας ακόμα και εκβιαστικά κλάματα για περισσότερο παραμύθι.
Είναι σπουδαίο για την διαμόρφωση του χαρακτήρα του, να μαθαίνει και από τα πιο απλά πράγματα πως θα πάρει «συγκεκριμένη δόση χαράς», να ξέρει πως όλα έχουν ένα προσωρινό τέλος (αυτό θα κοιμηθεί και εσείς θα χαλαρώσετε στην τηλεόραση), να μάθει από πολύ μικρό την χαρά της «αναμονής» του… αυριανού επεισοδίου στο παραμύθι. Επομένως πριν από την ανάγνωση δείχνοντας του το βιβλίο ή έστω τους λεπτοδείκτες ενός ρολογιού του λέτε με σαφήνεια: «θα σου διαβάσω μέχρι αυτή τη σελίδα ή μέχρι η βελόνα του ρολογιού να πάει «εκεί» και μετά τέλος. Σβήνουμε το φως και κοιμάσαι».
