«Σήμερα αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας μια προσωπική μου στιγμή. Κάτι που έζησα και εύχομαι να μην ζήσει ποτέ καμία μανούλα. Με αυτό το κείμενο θέλω να δώσω δύναμη σε όλες τις μανούλες που μπορεί να έχουν βρεθεί στη θέση μου.
Κάθε μέρα θα ζω με ένα κενό. Ένα κενό που η καθημερινότητα δεν με αφήνει να το σκέφτομαι.
Είμαι ευτυχισμένη, έχω τον άντρα μου και το παιδάκι μου να με γεμίζουν. Αλλά πάντα υπάρχει αυτό το κενό.
Πριν χρόνια έμεινα έγκυος. Θα γινόμουν η μαμά ενός μικρού αγοριού.
Μόνη μου;
Ναι μόνη μου γιατί κάποιοι ευθυνόφοβοι δεν τιμούν τα παντελόνια τους ακόμη και όταν πρόκειται για το ίδιο τους το αίμα.
Δεν με πείραξε ήμουν δυνατή, είχα τη δουλειά μου, είχα την υγεία μου και κυριότερο είχα την μητέρα μου δίπλα μου, μια μητέρα που με στήριζε και καμάρωνε για την απόφαση μου.
Μάζεψα τα υπάρχοντα μου και επιστροφή στο πατρικό να με κακομάθουν οι γονείς μου όπως μόνο εκείνοι ήξεραν!!!
Και ζωή άρχισε να προχωράει αργά πολύ αργά σαν χελώνα που βαριέται να περπατήσει.
Θυμάμαι την δυσπιστία μου απέναντι στον γυναικολόγο που άλλοι επέλεξαν για μένα. Θυμάμαι πόσο πολύ ήθελα να φύγω απ’το ιατρείο του. Ένστικτο; Ίσως.
Δεν έδωσα σημασία ήταν σε δημόσιο οπότε οικονομικός και το καλύτερο… συστημένος!
Το σημαντικό ήταν να μου δώσει τον γιο μου!
Τον περίμενα πως και πως, έκανα όνειρα για εκείνον.
Θυμάμαι τις κλωτσιές του όπως γύριζε μέσα μου και μου έδινε ζωή. Κάθε κλωτσιά του μια έκρηξη οξυγόνου. Ήταν ζωηρό το αντράκι μου ειδικά τη μέρα που γνώρισα τον φύλακα άγγελο μου. Εκείνη τη μέρα ένιωθα ένα πάρτι στην κοιλιά μου και λες είχα δέκα μωρά μαζεμένα!
Ένιωσε αμέσως την αγάπη και την φροντίδα. Ένιωσε την θετική ενέργεια. Ένιωσε ευπρόσδεκτο.
Μπορεί κάποιος να αγαπήσει κάτι που δεν είναι δικό του; Μην απορείτε! Μπορεί!
Μπορεί να του δώσει απίστευτη αγάπη και στοργή επειδή ξέρει να αγαπάει πραγματικά χωρίς όρια και κοινωνικούς κανόνες.
Και ξαφνικά η ζωή άρχισε να πηγαίνει γρήγορα. Η χελώνα έβαλε σπορτέξ και άρχισε να τρέχει. Και εγώ φούσκωνα σαν μπαλόνι.
Στο προγραμματισμένο ραντεβού του ένατου μήνα ήθελα τόσο πολύ να τον δω στον υπέρηχο έστω κ για λίγο. Κυρίως ήθελα να κάνω επιτέλους υπέρηχο με τον γιατρό μου (;) και όχι σε κάποιο ακόμη διαγνωστικό ήθελα να τον δει και εκείνος και να μου πει ότι ήταν καλά και πόσο όμορφος ήταν. Ήθελα έστω την καρδούλα του να ακούσω αλλά πιο σημαντικό ήταν εκείνη τη μέρα να μάθω τις αμοιβές του ιατρικού προσωπικού. Το ξέρατε ότι το ταμείο δεν καλύπτει τα φακελάκια;
Θα πήγαινα για καισαρική μου ανακοίνωσε! Γιατί; Μακάρι να ήξερα το γιατί. Ήταν μια ανακοίνωση άνευ λόγου και αιτίας. Εκεί κάτι έσπασε. Εκεί άρχισα να τρέμω ότι κάτι δεν πήγαινε πραγματικά καλά με αυτόν τον γιατρό. Καισαρική; Ναι αλλά γιατί! Σήμερα ξέρω πως πρέπει να υπάρχει λόγος ή επιθυμία για να γίνει κάτι τέτοιο. Εγώ δεν ήθελα, ούτε υπήρχε λόγος.
Ήταν Παρασκευή πρωί όταν βγήκα νευριασμένη απ’το νοσοκομείο. Το ραντεβού για την καισαρική ήταν την Τρίτη.
Το Σάββατο όλη μέρα ευχόμουν να σπάσουν τα νερά για να του σπάσω τα νεύρα που με πήγαινε για καισαρική χωρίς λόγο. Ώσπου το απόγευμα έσπασαν… ακούστηκαν οι προσευχές μου σκέφτηκα.
Πήρα την μπλε βαλίτσα μαιευτηρίου που μου είχε πάρει ο καλό μου και πήγα να βρω τον γιατρό που δεν συμπαθούσα πιστεύοντας πως θα τον άφηνα έκπληκτο. Μόνο που αυτός μου είχε ετοιμάσει μεγαλύτερη έκπληξη… είχε πάει διακοπές και θα επέστρεφε Δευτέρα βράδυ. Με εξέτασε άλλος γιατρός και ξαφνικά με στείλανε σε άλλο νοσοκομείο δεν κατάλαβα το γιατί!
Κατάλαβα όμως ότι πρέπει να προσέχουμε τι ευχόμαστε.
Όταν έφτασα εκεί όλα πάγωσαν. Η χελώνα αρνιόταν να κουνηθεί με αποτέλεσμα ο χρόνος να σταματήσει.
Στις προσευχές μου είχα απορροφηθεί τόσο στη καισαρική που ξέχασα να ζητήσω υγεία.
Ο Άγγελος Μιχαήλ δεν υπήρχε πια.
Είχε γίνει πραγματικός άγγελος αρκετές ώρες και ίσως κ μια μέρα πριν.
Το να μαθαίνεις ότι το παιδί σου δεν ζει είναι λες και κάποιος να σου ξεριζώνει την καρδιά σου και την βάζει κάτω από νταλίκα. Ήταν ένα βάρος το οποίο σήκωσα για δεκατρείς ώρες τοκετού. Δεκατρείς ώρες που πήγαιναν πολύ αργά. Ήταν Αύγουστος μα ένιωθα κρύο.
Τον άγγιξα τον φίλησα και το βάρος μου έγινε κενό.
Ναι νιώθω κενό που δεν θα μάθω ποτέ πόσο υπέροχο πλάσμα θα γινόταν, που δεν τον είδα να περπατάει, δεν θα μάθω ποτέ τον ήχο της φωνής του, δεν θα με πει ποτέ μαμά, δεν θα νιώσω την ανάσα του και πάντα θα μου λείπει το πρώτο του κλάμα. Αυτό το κλάμα που οφείλεται στην εισχώρηση οξυγόνου στα πνευμόνια του νεογέννητου. Το κλάμα που περιμένεις να ακούσεις δευτερόλεπτα μετά τις φωνές. Κάτι σαν το ουράνιο τόξο που βγαίνει μετά τις μπόρες.
Τρεις μέρες πριν την καισαρική, τρεις μέρες πριν το τέλος έχασα την ευκαιρία να γίνω μαμά.
Είναι απαίσιο να χάνεις το παιδί σου, να κοιτάς άλλες μαμάδες και να απορείς τι καλύτερο έχουν από σένα και ο Θεός τους χάρισε παιδιά, να ψάχνεις την κοιλιά σου μήπως και όλο αυτό ήταν ένα χαζό όνειρο.
Είναι δύσκολο να ζεις με αυτό το κενό και ακόμη πιο δύσκολο να αντικρίζεις όλους όσους πονάνε μαζί σου. Όσους θρηνούν για το εγγόνι τους, για το ανίψι τους και ακόμη χειρότερα για το παιδί που θα μεγάλωναν σαν παιδί τους.
Το κενό δεν αναπληρώνετε με τον ερχομό ενός άλλου παιδιού.
Δεν πρόκειται για ένα πόστο το οποίο κάποιος πρέπει να καλύψει.
Το κενό αυτό υπάρχει μια ζωή απλώς μαθαίνεις να ζεις με αυτό.»
Της Ραμόνας Σάντος
