Η αγάπη πρέπει να παραμείνει ένα αίνιγμα τόσο για εμάς, όσο και για τους επιστήμονες, οι οποίοι οφείλουν να την αφήσουν ήσυχη. Η αλήθεια είναι ότι οι ειδικοί ασχολούνται όλο και περισσότερο με την αγάπη, αναζητώντας την βιολογική μηχανιστική της. Μια απλή αναζήτηση στην βάση δεδομένων PubMed της Αμερικανικής Εθνικής Βιβλιοθήκης Ιατρικής επιβεβαιώνει ότι περισσότερες από τις μισές εργασίες που έχουν γραφτεί για τον έρωτα από το 1953 πραγματοποιήθηκαν τα τελευταία δέκα χρόνια. Ο Rosenbaum έχει δηλώσει: «Διάβασα ένα σωρό μελέτες για να καταλήξω ότι η επιστήμη έχει αποτύχει να λύσει το μυστήριο της αγάπης. Οι ειδικοί εξηγούν τις χημικές αντιδράσεις στο σώμα μας που όμως δεν είναι ο ίδιος ο έρωτας. Είναι τα συμπτώματά του».
Έρευνες υποστηρίζουν ότι οι ερωτευμένοι έχουν χαμηλά επίπεδα σεροτονίνης και πιο υψηλά επίπεδα κορτιζόλης. Σύμφωνα με τους ψυχιάτρους, αυτή η αναλογία είναι παρόμοια με την αναλογία που συναντάται στα άτομα με OCD (Obsessive Compulsive Disorder), αυτό που ορίζεται ως Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή. Ακόμη, o Rosenbaum μιλάει για τη μελέτη που πραγματοποιήθηκε από το Syracuse University της Νέας Υόρκης και δημοσιεύτηκε στο Journal of Sexual Medicine, η οποία αναφέρει ότι στον εγκέφαλο του ερωτευμένου αυξάνονται τα επίπεδα συγκεκριμένων χημικών ουσιών που προκαλούν ευφορία και ενεργοποιούν δώδεκα περιοχές του εγκεφάλου ταυτόχρονα. Το ίδιο συμβαίνει και έπειτα από τη λήψη ναρκωτικών. Αυτό εξηγεί όχι μόνο την ευφορική διάθεση που νιώθει ένας ερωτευμένος, αλλά και τα συμπτώματα στέρησης που μπορεί να βιώσει, όταν απομακρύνεται από το πρόσωπο που έχει ερωτευτεί.
Ο Rosenbaum επικρίνει τους «ερευνητές της αγάπης», τους οποίους αποκαλεί «αρνητές» της μαγείας του έρωτα. Η Sophia Stewart, συντάκτρια του Atlantic, σε άρθρο της για το βιβλίο του Rosenbaum αντιδρά στα πιστεύω του: «Το να διερευνήσουμε τους βιολογικούς μηχανισμούς του έρωτα, σε καμία περίπτωση δεν είναι κακό. Δεν μοιάζει να μειώνει τη δύναμη του συναισθήματος. Δεν κάνουμε κακό στον έρωτα μελετώντας τον». Μάλιστα, διαφωνεί μαζί του και σε κάτι άλλο: στο ότι ο Rosenbaum παρουσιάζει τον έρωτα ως κάτι μυστικιστικό και υπερφυσικό. «Είναι όμως σωστό ο έρωτας να μας προκαλεί τόσο δέος; Να τον εξυψώνουμε σε ένα είδος αχαρτογράφητης θρησκείας;», αναρωτιέται η ίδια.
Τέλος, η Sophia Stewart προσθέτει στην συλλογιστική της και ένα ακόμα επιχείρημα: «Από την επιστήμη μπορούμε να κερδίσουμε τη γνώση και να νιώσουμε λιγότερο χαμένοι, μιας και μας επιβεβαιώνει την πολυπλοκότητα του έρωτα. Μπορούμε πράγματι να κερδίσουμε από τις περιγραφές της επιστήμης. Να μη νιώθουμε τόσο αβοήθητοι όταν γνωρίζουμε για την πολύπλοκη εγκεφαλική δραστηριότητα που συμβαίνει όταν ερωτευόμαστε. Πράγματι, το ότι τα ξέρουμε όλα αυτά, δεν σημαίνει ότι ο έρωτας δεν συμβαίνει ή ότι τον κατανοούμε ακριβώς».
