Οι σχέσεις περνάνε από διάφορα στάδια: του πάθους, του έρωτα, της συγχώνευσης, της αγάπης, της απομάκρυνσης, της αποξένωσης… και κάποιες, όχι λίγες δυστυχώς, φτάνουν κάποια στιγμή στο χωρισμό. Λογικά, από εκεί και πέρα, καινούργιοι κύκλοι σχέσεων αρχίζουν. Τι γίνεται, όμως, με τους πρώην; Τους ξεπερνάμε και προχωράμε ή παραμένει πάντα κάτι που μας συνδέει μαζί τους και δεν τους αφήνουμε πίσω ποτέ;
Μια επώδυνη διαδικασία
Ένας χωρισμός είναι μια επώδυνη διαδικασία. Έχουμε αγαπήσει έναν άνθρωπο, έχουμε μοιραστεί ένα κομμάτι της ζωής μας, έχουμε συνδεθεί λιγότερο ή περισσότερο μαζί του, αλλά δυστυχώς φτάνει μια στιγμή που συνειδητοποιούμε ότι όλα αυτά που μας συνδέουν δεν είναι αρκετά για να μας κρατήσουν μαζί και έτσι αποφασίζουμε να χωρίσουμε. Ο χωρισμός κινητοποιεί παιδικά συναισθηματικά σχήματα. Η αποτυχία της σχέσης και η πικρή παραδοχή ότι αυτός ο άνθρωπος δεν έκανε για εμάς και άρα πρέπει να φύγει από τη ζωή μας (όποιος κι αν έκανε το τελικό βήμα) ξυπνούν συναισθήματα απόρριψης και εγκατάλειψης, που είναι πιο δυνατά από οποιαδήποτε λογική εξήγηση και δικαιολογία. Το βαθύτερο συναίσθημα είναι ότι ο άλλος δεν μας αγάπησε αρκετά ή με το «σωστό» τρόπο, έτσι ώστε η σχέση να «πάει καλά».
Πάμε για άλλα;
Φεύγουμε, λοιπόν, από τη σχέση και τον άνθρωπο αυτό και συνεχίζουμε τη ζωή μας προσπαθώντας να διαχειριστούμε την κατάσταση, τις συνθήκες της καινούργιας μας καθημερινότητας και τα συναισθήματα που προκάλεσε ο χωρισμός: θλίψη, απογοήτευση, ενοχή, οργή, απελπισία, ανασφάλεια, φόβο, ανακούφιση ενδεχομένως, ίσως και μια αβέβαιη και δειλή, αρχικά, προσμονή για κάτι καινούργιο.
Αντιστροφή των συναισθημάτων
Έτσι, στην τελική φάση του χωρισμού και στον πρώτο καιρό μετά (που μπορεί να διαρκέσει μήνες ή και χρόνια μερικές φορές), τα «καλά» συναισθήματα που είχαμε γι’ αυτό τον άνθρωπο μετατρέπονται σε «κακά». Η αγάπη γίνεται αντιπάθεια, περιφρόνηση ή μίσος, η εμπιστοσύνη καχυποψία, η οικειότητα αποξένωση, η έγνοια για τον άλλον εκδικητικότητα και μνησικακία. Και ακόμη κι αν εξακολουθούν να υπάρχουν υπολείμματα από «καλά» συναισθήματα και νοσταλγία για τις ωραίες στιγμές της σχέσης, υπερκαλύπτονται συνήθως στην αρχή από την πικρία για την αποτυχία της και την παιδική εμμονή να υπάρχει κάποιος άλλος που να φταίει γι’ αυτό: ο/η πρώην, δηλαδή!
Aναζήτηση διεξόδου
Σε αυτή τη φάση, κάποιοι ρίχνονται σε άγρια μάχη διεκδικήσεων για να πάρουν το αίμα τους πίσω, άλλοι προσπαθούν με λογική και αυτοσυγκράτηση να διατηρήσουν χαμηλούς τους τόνους, άλλοι αποσύρονται και διακόπτουν κάθε επαφή με τον/την πρώην τους, προσπαθώντας με την απομάκρυνση αυτή να αποφύγουν νέες πληγές, μερικοί είναι «χαλαροί και άνετοι», δεν χάνουν όμως ευκαιρία να «θάψουν» τον/την πρώην τους και να κάνουν καυστικά σχόλια, δίνοντας έτσι διέξοδο στην πικρία και τη μνησικακία τους.
Αποδέσμευση
Ο στόχος, πάντως, όσο απεγνωσμένοι και παράλογοι κι αν είναι μερικές φορές οι τρόποι, είναι στο βάθος κοινός, η ανάγκη η ίδια: η αποδέσμευση από τη σχέση που έχει διαλυθεί και από τον/την πρώην, ώστε να μπορέσει να αναπτυχθεί κάτι καινούργιο, μια νέα ταυτότητα και η συνέχιση της ζωής χωρίς αυτόν/αυτήν. Κάποια στιγμή, άλλοι πιο αργά και άλλοι πιο γρήγορα, άλλοι με περισσότερα τραύματα και άλλοι πιο ανώδυνα, το καταφέρνουν. Καταφέρνουν να ξεπεράσουν τη σχέση. Ο ίδιος ο άνθρωπος, όμως, αυτός που φέρει πια τον παράξενο τίτλο «πρώην», ξεπερνιέται ποτέ οριστικά; Ή μήπως αυτό δεν είναι καν το ζητούμενο;
Ένας… μικρός θάνατος
Τι γίνεται, όμως, αν ο ένας αγαπά και θέλει τον άλλον ακόμη; Όπως όταν ένα αγαπημένο πρόσωπο πεθαίνει και είμαστε αναγκασμένοι να δεχτούμε την απώλεια επειδή δεν μπορούμε να το φέρουμε πίσω, έτσι είναι κι όταν αναγκαζόμαστε να χωρίσουμε με κάποιον που αγαπάμε ακόμη επειδή το θέλει αυτός.
Το λάθος που κάνουμε τότε είναι πως διατηρούμε την ελπίδα ότι με κάποιον τρόπο θα καταφέρουμε να τον φέρουμε πίσω, ακόμη κι αν μας έχει δείξει με χίλιους τρόπους ότι αυτό δεν πρόκειται να συμβεί.
Ακούγεται παράξενο, αλλά η αντίδραση αυτή έχει την ίδια ποιότητα με την άρνηση κάποιου να δεχτεί ότι ένας αγαπημένος άνθρωπος πέθανε. Επιπλέον, αυτό που φοβόμαστε και αρνούμαστε να αντιμετωπίσουμε είναι τα συναισθήματα απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό, που συνήθως είναι πολύ αρνητικά, μιας και πιστεύουμε ότι αν ήμασταν πιο καλοί, πιο ωραίοι, πιο έξυπνοι, πιο… οτιδήποτε, θα είχε μείνει μαζί μας. Αυτό, όμως, σχεδόν ποτέ δεν είναι η πραγματικότητα. Για να ξεπεράσουμε λοιπόν τη σχέση, η καλύτερη βοήθεια που μπορούμε να προσφέρουμε στον εαυτό μας είναι να ανακτήσουμε, με όποιον τρόπο μπορούμε, τη χαμένη μας αυτοεκτίμηση – και συχνά γι’ αυτό χρειάζεται η βοήθεια ειδικού μετά το χωρισμό.
Ένα κομμάτι από τον εαυτό μας
Όταν καταφέρουμε να ξεπεράσουμε τα έντονα συναισθήματα για τον/την πρώην, υπάρχει ηρεμία. Στην ιδανική περίπτωση, μπορεί κάποια στιγμή να φτάσουμε στο σημείο να εκπλαγούμε από τα συναισθήματα τρυφερότητας και βαθιάς συγγένειας που μπορεί να ανακαλύψουμε ότι τρέφουμε για αυτόν/αυτήν.
Συλλέγοντας πρώην, νυν και επόμενους
Οι περισσότεροι σήμερα κάνουν αρκετές σχέσεις, και όχι όλες επιπόλαιες και περιστασιακές, πριν βρουν αυτόν ή αυτήν που θέλουν να παντρευτούν και να μοιραστούν τη ζωή τους. Έτσι, πολλές φορές «ανακυκλώνουν» τους πρώην έρωτές τους σε φιλίες, συνεχίζοντας αμέσως μετά το χωρισμό να κάνουν παρέα επειδή δεν θέλουν να τους «χάσουν». Από φόβο να μην αισθανθούν την απώλεια και το κενό που αυτή αφήνει, πηγαίνουν από τη μια σχέση στην επόμενη, συλλέγοντας πρώην εραστές και νυν κολλητούς.
Προσοχή, όμως: Για να μπορέσουμε να φτιάξουμε μια ουσιαστική, καινούργια σχέση, πρέπει να βιώσουμε και να ξεπεράσουμε την απώλεια της προηγούμενης και να δημιουργήσουμε «χώρο» μέσα μας για τη νέα.
Πηγή:vita.gr
